නගර්වධු
.jpg)
නගර්වධු හෙවත් නගර් වධු (දේවනගරි: नगरवधू) ("නගරයේ මනාලිය") යනු පුරාතන ඉන්දියාවේ ඇතැම් ප්‍රදේශවල අනුගමනය කළ සම්ප්‍රදායයකි.
නගර් වධු පදවිය හිමි කරගැනීමට කාන්තාවන් තරග කළ අතර, එය තහනමක් ලෙස නොසැලකිණි.[1] වඩාත් රූමත්ම ස්ත්‍රිය නගර් වධු ලෙස තෝරාගැනිණි.
නගර්වධු හට රැජිනකට හෝ දේවතාවියකට මෙන් ගෞරව කෙරුණ ද, ඇය අබිසරුලියක් හෙවත් ගණිකාවක විය; ජනයාට ඇගේ නර්තනය සහ ගායනය දැකගත හැකි විය.[2] තනි රාත්‍රී නර්තනයක් සඳහා නගර් වධුවරිය ඉතා ඉහළ මිලක් අයකළා ය. ඇය වෙත ළඟාවීමට හැකි වූයේ රජු, කුමාරවරුන් හෝ වංශාධිපතීන් වැනි ඉතා ධනවත් අයට පමණි.
සුප්‍රකට නගරවධූවරියෝ
[සංස්කරණය]- අම්රපාලී, නගර ශෝභිනියක වූ මැය බෞද්ධ ශ්‍රාවිකාවක වූවා ය. ආචාර්ය චතුර්සේන් විසින් මැයව වෛශාලියේ නගර්වධු ලෙස විස්තර කොට ඇත.
- වසන්තසේනා, ක්‍රි.පූ. 2වන සියවසේ ශුද්‍රක විසින් රචිත මෘච්ඡකටික නම් සම්භාව්‍ය සංස්කෘත කෘතියේ එන චරිතයකි.
මේවාත් බලන්න
[සංස්කරණය]ආශ්‍රේයයන්
[සංස්කරණය]- ^ Spectrum lead article, The Sunday Tribune, 24 Dec 2000
- ^ "~viktor/wisdom/osho/marriage". phys.uni-sofia.bg. සම්ප්‍රවේශය 2014-02-09.