තේනාවරම් දේවස්ථානය
තේනවරම් කෝවිල (ඓතිහාසිකව තේනාවරම් කෝවිල, තෙවන්තුරේ කෝවිල, තෙන්නාවරම්, නාග-රිසා නිල කෝවිල ලෙස හැඳින්වේ) යනු ශ්‍රී ලංකාවේ දකුණු පළාතේ ගාල්ලට නුදුරින් මාතර, තේවන්තුරේ (දෙවුන්දර තුඩුව) වරාය නගරයේ අතීතයේ පිහිටි ඓතිහාසික හින්දු දේවස්ථාන සංකීර්ණයකි.[1] එහි ප්‍රධාන දෙවියන් වූයේ තෙනවරායි නායනාර් වන අතර එහි උච්චතම අවස්ථාව වන විට දිවයිනේ වඩාත් ප්‍රසිද්ධ හින්දු දේවස්ථාන සංකීර්ණවලින් එකක් වූ අතර එහි ප්‍රධාන සිද්ධස්ථාන අටක් සිට ගල් හා ලෝකඩ දේව ප්‍රතිමා දහසක් සහ විෂ්ණු හා ශිව ප්‍රධාන සිද්ධස්ථාන දෙකක් ඇතුළත් විය.
ජෝන් සී හෝල්ට් සඳහන් කරන ආකාරයට මෙය පන්සියයකට අධික දේවදාසීන් සේවය කෙරූ ජනප්‍රිය වන්දනා ගමනාන්තයක් මෙන්ම සුප්‍රසිද්ධ වෙළඳ නගරයක් ලෙස දේවස්ථාන කාලයේ පදිංචි හින්දු දෙමළ වෙළඳුන් විසින් පරිපාලනය සහ නඩත්තු කටයුතු සිදු කරන ලදී.[2]
විශාල හතරැස් කොටුවකින් මායිම් වූ මෙම සංකීර්ණය, ද්‍රවිඩ ගෘහනිර්මාණ ශිල්පයේ කේරළ සහ පල්ලව ශෛලියෙන් නිර්මාණය කර ඇති ප්‍රධාන සිද්ධස්ථානය සහිත ඓතිහාසික හින්දු කෝවිල් සිද්ධස්ථාන කිහිපයක එකතුවකි. සිංහලයන්ට උපුල්වන් ලෙසින් හඳුන්වන විෂ්ණු (තේනවරයි නායනාර්) සඳහා කැප වූ මධ්‍යම දේවාලය දමිළ වන්දනාකරුවන් සහ බෞද්ධයන්, රජවරුන් සහ ශිල්පීන් වැනි වෙනත් ඇදහිලිවන්තයන් අතර ජනප්‍රියම කීර්තිමත් සහ විශාලතම සිද්ධස්ථානයක් විය. කෝවිල් වත්තෙහි සෑදූ අනෙකුත් සිද්ධස්ථාන ගනේෂ්, මුරුගන්, කන්නගි සහ ශිව සඳහා කැප කරන ලද අතර, ද්‍රවිඩ ශෛලියේ ගල් වැටි පුළුල් ලෙස උසස් උදාහරණ වේ.
සංකීර්ණ මණ්ඩපයේ අර්ධ වශයෙන් වළලනු ලැබූ ග්‍රැනයිට් කණු, පඩිපෙළ සහ මුළු නගරය පුරා ඇති ගල් පුවරු වල නටබුන් කැණීම් බොහෝ සොයාගැනීම් වලට තුඩු දී ඇත.දිවයිනේ දකුණේ පල්ලව කලාත්මක බලපෑමේ සහ දායකත්වයේ උච්චතම අවස්ථාවන් පිළිබිඹු කරමින් දේවස්ථානයේ 5 සිට 7 වන සියවසේ ගනේෂ් ප්‍රතිමා, ලිංගම්, නන්දි ප්‍රතිමා සහ 10 වන සියවසේ විෂ්ණු දේවාලයේ මකර තෝරණම් (ගල් දොරටුව), රාමුව සහ කුඩා භාරකරුවන්, ලාලිත්‍ය ලක්ෂ්මි, නර්තන ශිල්පීන්, සංගීතඥයන්, ගණ, සහ යාලි අසරුවන් ඇතුළත් වේ.
දේවස්ථානයේ ගනේෂ් දේවාලය ගනේෂ්වරන් කෝවිල ලෙසත්, සංකීර්ණයේ ශිව දේවාලය නාග-රිස නිල කෝවිල ලෙසත් හැඳින්විණි. කාංචිපුරම් "විශිෂ්ට නගරය" ලෙස විස්තර කරමින් 5 වන සියවසේ කාලිදාස කවියා විසින් නිර්මාණය කරන ලද නගරේෂු කාංචි යන සුප්‍රසිද්ධ වාක්‍ය ඛණ්ඩයෙන් මෙම නම නගරේෂුට නිරුක්තිමය වශයෙන් සම්බන්ධ විය හැකිය. නිල යන්නෙහි තේරුම නිල් වන අතර කෝවිල් හෝ කොයිල් යනු දෙමළ බසින් දෙමළ හින්දු කෝවිලකි.[3][4]
මුල් ඉතිහාසය
මුල් ග්‍රීක සිතියම් විද්‍යාඥයකු විසින් අඳින ලද සිතියමකින් දකුණු වෙරළ තීරයේ එම ස්ථානයේම හින්දු කෝවිලක් පැවති බව අනාවරණය වේ. ක්‍රිස්තු වර්ෂ 98 දී ටොලමි විසින් නගරය "ඩගෝනා " හෝ "ඩානා" (සැක්‍ර ලූනා) ලෙස සනිටුහන් කරයි, එය "සඳට පූජනීය" ස්ථානයක් වන අතර, භූගෝල විද්‍යාඥයින් එය තේනවරම්ට අනුරූප කරයි. මෙම දේවස්ථානයේ ප්‍රධාන දෙවියන් හැඳින්වූයේ "චන්ද්‍ර මවුල් ඊශ්වරන්" යනුවෙනි.[5]
18 වැනි සියවසේ දෙමළ පාඨයක් වන යාල්පාන වෛපවමාලයන් තුළ මෙම, නගරය තෙයිවන්තුරෙයි (දෙවියන්ගේ වරාය) ලෙස හඳුන්වන අතර දෙවියන්ගේ නම සන්තිර සේගරම් (චන්ද්‍ර සේකරම්) හෝ "තම හිස මත සඳ පැළඳ සිටින ශිව දෙවියන්" ලෙස සඳහන් කොට ඇත. සැමුවෙල් ජෙයනායගම් ගුණසේගරම් ඇතුළු ඇතැම් විද්වතුන් පවසන්නේ මෙම සිද්ධස්ථානය මධ්‍යතන යුගය වන විට තේනවරම් නාග-රීස නිල කෝවිල ලෙසත්,[6] දිවයිනේ ශිව දෙවියන්ගේ පුරාණ ඊශ්වරම් පහෙන් (පංච ඊශ්වරම්) එකක් වන පල්ලව ශෛලයෙන් නිමවූ "තොන්ඩේශ්වරම්" ලෙසත් ප්‍රසිද්ධ වූ බවයි.[7]
එමෙන්ම විජයට පෙර දෙවිනුවර ඇතුළු තවත් ස්ථාන කිහිපයක් හින්දු සංකලනයේ මූලස්ථානයන් වූ බව විලියම් ස්කීන් සඳහන් කොට ඇත.[8]
“දිවයිනේ ආදිවාසීන්ගේ ආගම නාග හෝ සර්ප නමස්කාරය වූ අතර, පසුව ලක්ෂ්මණ සහ රාම විෂ්ණුගේ අවතාර ලෙස දේවත්වයට පත් කිරීමෙන් පසු ඔවුන්ව වන්දනා කිරීම මගින්, ප්‍රතික්ෂේප කර හෝ සංස්ථාගත කරන ලදී. මෙම ආගම් සංකලනයේ මූලස්ථානය වූයේ, සබරගමුවේ රත්නපුරය, සහ දෙව්නුවර නොහොත් දෙවුන්දර, ලංකාවේ අන්ත දක්ෂිණ ලක්ෂ්‍යය සහ එම දිශාවන් රාමගේ ජයග්‍රහණවල සීමාවයි. මෙය බෞද්ධ ඓතිහාසික යුගයට පෙරය. විජය ආක්‍රමණයෙන් පසු, අනුප්‍රාප්තික රජවරු හින්දු කෝවිල් ඉදි කර පරිත්‍යාග කළ අතර, බ්‍රහ්මා, විෂ්ණු සහ ශිව ඇතුළු වෙනත් දෙවි දේවතාවුන්ගේ නමස්කාරය එහි හඳුන්වා දුන්හ.”
— William Skeen, Adams Peak by 27 පිටුව
නවරත්නම් රාසනායගම් සඳහන් කරන්නේ විජය තම රාජාභිෂේකයට පෙර කෝණමලෛ හී කෝණේෂ්වරම් දේවස්ථානයත්, දෙවිනුවර සන්තිරසේගරම් දේවස්ථානයත් ඉදි කළ බවට වෛපව මාලෙයි තුළ ධනාත්මක ප්‍රකාශයක් කරන බවයි.[9][10]
ක්‍රි.ව. 6 - 8 වැනි සියවසේ ඉදිකිරීම් සංවර්ධනය
පොදු යුගයේ මුල් සියවස් කිහිපය තුළ මුළු දිවයිනම රාජධානි දෙකක් අතර බෙදී ගිය ආකාරය විස්තර කෙරෙන සාහිත්‍යමය හා පුරාවිද්‍යාත්මක සාක්ෂි දේශීය හා විදේශීය මූලාශ්‍රවලින් විසිරී ඇත.අරාබි සංචාරකයින්ගේ ආඛ්‍යාන තුළ විස්තර කර ඇති පරිදි, 6 වන සියවසේ ග්‍රීක වෙළෙන්දෙකු වූ Cosmas Indicopleustes විසින් තමිල්කම්හි පල්ලව පාලනයේ සිම්හාවිෂ්ණු රජුගේ කාලයේ දී දිවයිනට පැමිණි විස්තර වලින් රජවරුන් දෙදෙනෙකු සිටි බව හෙළි වේ. ඔවුන්ගෙන් එක් අයෙක් දිවයින වටා වෙරළබඩ දිස්ත්‍රික්ක පාලනය කළ යාපනයේ පිහිටා සිට ඇත.[11] මෙම දෙමළ රාජධානිය පැරණි නාග රාජවංශයේ නාග නඩුවෙන් පරිණාමය විය. පල්ලව, චෝල සහ පාණ්ඩ්‍ය රජවරුන්ගේ පාලන සමයේදී දකුණු සහ අග්නිදිග ආසියාව පුරා ශිව සහ විෂ්ණු දෙවියන් සඳහා කලින් ඉදිකරන ලද සිද්ධස්ථාන තමිල්ක්කම්හි වෙළඳ සංසද බොහෝ විට මුල සිටම ඉදිකරන ලදී.[12]
පල්ලව I වන නරසිංහවර්මන් රජු (ක්‍රි.ව. 630 - 668) විසින් ලංකාව යටත් කර ගැනීමේදී සහ ඔහුගේ සීයා සහ ශ්‍රද්ධාවන්ත විෂ්ණු භක්තිකයෙකු වූ සිම්හාවිෂ්ණු රජු (ක්‍රි.ව. 537- 590) විසින් දිවයින පාලනය කරන විට, බොහෝ පල්ලවයන් විසින් මෙම ප්‍රදේශයේ ගල් විහාර ඉදිකරන ලදී. විවිධ දෙවිවරුන් සහ මෙම ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය ඉදිරි ශතවර්ෂ කිහිපය තුළ ජනප්‍රිය වූ අතර ඉහළ බලපෑමක් ඇති කළේය. මෙම දේවස්ථාන සංකීර්ණය ක්‍රිස්තු වර්ෂ 6 සහ 8 වැනි සියවස් අතර කාලයේ පල්ලව ගෘහනිර්මාණ ශිල්පය සමඟින් සංවර්ධනය කර ඇත.
එක් සම්ප්‍රදායක් පවසන්නේ ක්‍රිස්තු වර්ෂ 7 වන සියවසේ මැද භාගයේදී සිව්වන අග්ගබෝධි රජු විසින් තෙනවරම්හි විහාර දේවාලයක් ඉදිකරන ලද අතර, ද්‍රවිඩ ගල්වලින් සාදන ලද දේවාල ඉදිකිරීම දේශීය අර්ථකථනයක් සමඟ ඒකාබද්ධ කර ඇති බවයි. පුරාවිද්‍යාඥ හැරී චාල්ස් පර්විස් බෙල් විසින් සොයා ගන්නා ලද කෑගල්ල දිස්ත්‍රික්කයේ පැරණි අත්පිටපතක, ක්‍රිස්තු වර්ෂ 790 දී මුහුද අද්දර තේනවරායි වෙත රතු සඳුන් විෂ්ණු රූපයක් පැමිණීම සම්බන්ධ තවත් ජනප්‍රිය සම්ප්‍රදායක් වාර්තා කරයි. දප්පුලසේන රජු මෙම කාලය තුළ සංකීර්ණයේ විෂ්ණු දේවාලය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට සම්බන්ධ වූයේ මූර්තියක් එහි පැමිණීම සිහිනයකින් දැකීමෙන් පසු රූපය තැන්පත් කිරීම සඳහා ය. මෙම අවස්ථාවේදී දෙමළ වන්දනාකරුවන් කිහිප දෙනෙකු තේනවරම් වෙත පැමිණි බවත්, රජු විසින් එහි ඉඩම් විෂ්ණුගේ රූපයක් සමඟින් පැමිණි හින්දු භක්තිකයින්ට ලබා දුන් ආකාරයත් අත්පිටපතේ දැක්වේ. මූර්තිය ගෙන ආ ප්‍රධාන බ්‍රාහ්මණ පූජකයා/වෙළඳ කුමාරයා හැඳින්වූයේ රාම චන්ද්‍ර යන නමිනි. සඳුන් රූපය ඉක්මනින්ම රට අභ්‍යන්තරයේ පිහිටි වෙනත් සිද්ධස්ථාන වෙත ගෙන යන ලදී.[13] සමහර විද්වතුන් සඳුන් රුවක් වෙරළට ගසාගෙන යාමේ කතාව මිථ්‍යා කතාවක් ලෙසත් එම අත්පිටපත පිළිගත නොහැකි ලෙස සලකයි.
7 වන ශතවර්ෂයේ සාහිත්‍ය මූලාශ්‍රයක් විස්තර කරන්නේ ලී රූපයක් වෙරළට සේදීමෙන් පසු, පල්ලව යුගයේ තමිල්ක්කම් හි රාමේෂ්වරම් සිට වෛෂ්ණව ශාස්ත්‍රය පිළිබඳ උගත් දෙමළ බ්‍රාහ්මණයන් නගරයට අලංකාර කිරීමට සහ තේනවරම් වෙත විෂ්ණු දෙවියන්ගේ මූර්තියක් ස්ථාපනය කිරීමට ආරාධනා කළ බවයි. වෙනත් මූලාශ්‍රවලින් පෙනී යන්නේ රාමේෂ්වරම් ප්‍රහාරයට ලක්ව තිබූ බැවින් දෙමළ ජාතිකයන් විසින් මෙම ප්‍රතිමාව ආරක්‍ෂාව සඳහා තේනවරම් වෙත ගෙන ආ බවයි. රාමචන්ද්‍ර විසින් ක්‍රිස්තු වර්ෂ 790 දී මුහුදු වෙරළේ වැල්ලමඩමෙහි පිහිටි තේනවරම් හි ගනේෂ් කෝවිල ආරම්භ කරන ලදී. ශිවගේ නාග රිසා නිල කෝවිල තිබුණේ මෙම තේනවරම් ප්‍රදේශය ආශ්‍රිතවය. රාමචන්ද්‍රගේ නම දිනපතා උදේ පාන්දර වන්දනාව අවසානයේ කියවනු ලැබීය. දේවාලයට අනුයුක්ත දෙමළ පූජකවරුන් විසින් දෙවියන්ට ප්‍රශංසා කරන සූක්තම් කියවන ලදී. සාම්ප්‍රදායික හින්දු චාරිත්‍ර වාස්තු විද්‍යාවේ සහ නගර සැලසුම් කිරීමේ දී අග්‍රහාරාමයක් සමන්විත වූයේ මාර්ගයක් දෙපස උතුරු-දකුණට දිවෙන නිවාස පේළි දෙකකින් ය. එක් කෙළවරක ශිව දේවාලයක් ද අනෙක් කෙළවරේ විෂ්ණු දේවාලයක් ද ඇත. මේ සඳහා තවත් ප්‍රසිද්ධ උදාහරණයක් වන්නේ තමිල්නාඩුවේ වඩිවීශ්වරම් ය.
සංකීර්ණයේ බොහෝ සිද්ධස්ථාන ඓතිහාසික වශයෙන් ප්‍රදාන, ශිලා ලේඛන සහ ප්‍රාදේශීය සාහිත්‍ය මගින් සහතික කර ඇත. අවට ඇති භාෂා කිහිපයකින් අභිලේඛනමය සාක්ෂි එහි සිද්ධස්ථාන පිළිබඳ තොරතුරු මුරුගන්, කන්නගී, විෂ්ණු සහ ශිව සහ ගනේෂ් වෙත සම්බන්ධ කරයි. ඊළඟ සියවස් කිහිපය තුළ තේනවරම් ප්‍රසිද්ධ දෙමළ වෙළෙඳ මධ්‍යස්ථානයක් බවට පත් විය.[14]
11 සිට 16 වන සියවස දක්වා
ක්‍රි.ව 1236 සිට 1270 දක්වා පාලනය කළ දඹදෙණිය දෙවන පරාක්රමබාහු රජුගේ රාජකීය ප්‍රදානයේ තේනවරම් කෝවිලට පරිත්‍යාග කිරීම, සිද්ධස්ථානය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීම සහ වතුයායේ වෙළෙඳුන් විසින් වරායේ තීරු බදු පැහැර හැරීම වැළැක්වීම සඳහා එහි ඉඩම් අයිතිය සහ රෙගුලාසි යළි තහවුරු කිරීම පිළිබඳ සඳහන් වේ. මෙම අභිලේඛනයට අනුව, පැරණි ආගමික දායාදයන් වූ දෙවිනුවර සහ එහි ඉඩම් රජු විසින් නිසි ලෙස නඩත්තු කරන ලදී. වරාය පරිපාලනය කළේ මහාපණ්ඩිත නම් නිලධාරියෙකි. විදේශ රටවලින් පැමිණෙන අයට අනවසරයෙන් ව්‍යාපාරික ස්ථාන පිහිටුවීමට ඉඩ නොදුන් අතර රාජකීය නිලධාරීන්ට විදේශීය වෙළෙඳුන්ගෙන් තෑගි නොගත යුතු විය. ඔහුගේ අභිලේඛනයේ දේවාලයේ නමස්කාර අංශය සහ තේනාවරම්ගේ අග්‍රහාරාමය (බ්‍රහ්මදේය හෝ චතුර්වේදිමංගලම්), විෂමජාතීය තේනවරම් ගම්මානයේ අයියර් හෝ දෙමළ බ්‍රාහ්මණ චතුරශ්‍රය ආරක්ෂාවක් ලෙස සඳහන් කරයි. තේනවරම් අග්‍රහාරාමයේ අයියර්වරුන් සහ දකුණු හා නිරිතදිග පහත්බිම්වල බලය ක්‍රියාත්මක කළ රජවරුන් අතර දීර්ඝ කාලයක් පුරා සමීප සබඳතාවක් පැවතුනි. රජු විසින් දේවස්ථානය නැවත ප්‍රතිසංස්කරණ කොට දෙවියන් උදෙසා වාර්ෂිකව ඇසළ උත්සවය සංවිධානය කොට ඇත.[15]
දහහතරවන සියවසේදී විෂ්ණු සිද්ධස්ථානයට ඉඩම් ලබාදීම දෙවුන්දර පුවරු ලිපිවල සටහන් වේ. [16] 1397 සහ 1409 අතර දකුණේ පාලනය කළ රයිගම ප්‍රධානියෙකු වූ අලගක්කෝනාර පාලන සමයේදී ශිව සිද්ධස්ථානයට පරිත්‍යාගයන් සහ එයට විශාල ඉඩම් පරිත්‍යාග කරන ලදී.[17] මාතරට සැතපුම් දෙකක් උතුරින් කැලයකින් හමුවූ දෙමළ සහ සංස්කෘත භාෂාවෙන් ලියන ලද කෝට්ටේ හයවන පරාක්‍රමබාහුගේ (1412-1467) නායිම්මන පුවරු ලිපියේ සඳහන් වන්නේ සයවන පරාක්රමබාහු රජු විසින් කුංකන්කොළ, පාකරකරමුල්ල, වර්ටුවයි සහ නායිමානයි ගම්මානවල කෙත්වතු හා උද්‍යාන තේනවරම්ට දායාද ලෙස ලබා දුන් බවයි. [1] මෙම ප්‍රදානය කරන ලද්දේ බාධාවකින් තොරව නිතිපතා /දිනපතා පවත්වාගෙන යන ලද "දේවරාජ" නමින් නම් කර ඇති දාන ශාලාවක (සත්තිරම්) දොළොස් දෙනෙකුගෙන් යුත් බ්‍රාහ්මණ පිරිසකට දානය ලබා දීම සහ පෝෂණය කිරීම සඳහාය. දාන ශාලාව තිබුණේ (ඉරචාර්කල් තිරුච්චන්නතියිල් නිසදම් මදක්කිර සත්තිරත්තුක්කු තිරුවුලම්පරිනෞර්) හෝ තෙනවරම් "දෙවි රජුගේ" ශුද්ධ වූ සිද්ධස්ථානයේ පරිශ්‍රය අසල ය.
1450 දී කෝට්ටේ හයවන පරාක්රමබාහු මහ රජතුමා විසින් එවන ලද සපුමල් කුමාරයා විසින් යාපනය රාජධානිය යටත් කර ගැනීම 15 වන සියවසේ දී ලියන ලද කෝකිල සංදේශයේ වර්ණනාවට පාත්‍ර වන අතර එහි දකුණේ තේනවරම් සිට උතුරේ යාපනයේ නල්ලූර් ("අලංකාර නගරය") දක්වා පක්ෂියා ගමන් ගත් මාර්ගය පිළිබඳව සමකාලීන විස්තරයක් ඇතුළත් වේ. එහි සහ දැනට පවතින අනෙකුත් සන්දේශවල තේනවරම්හි විෂ්ණු දේවාලය සහ සමහර ගෝපුරම් තෙමහල් ගැන සඳහන් වේ. තිසර සන්දේශය, කෝකිල සන්දේශය සහ පරවි සන්දේශය තේනවරම් මුහුදු වෙරළේ ගනේෂ් කෝවිල පිහිටි ස්ථානය ගැන සඳහන් කරයි. 1510 දිනැති වාර්තාවක 6 වන විජයබාහු රජු විසින් ශිව සිද්ධස්ථානය සතු ඉඩම් විස්තර කර ඇත.
මොරොක්කෝ සංචාරකයෙකු වූ ඉබන් බතූතා 14 වන ශතවර්ෂයේ දේවස්ථානය වෙත පැමිණ මෙහි විෂ්ණු පිළිමය විස්තර කළේ “රාත්‍රියේදී පහන් කූඩු මෙන් දැල්වෙන” ඇස් ලෙස විශාල පද්මරාග දෙකක් සහිත, රනින් නිමවා ඇති අතර, මිනිසෙකුගේ ප්‍රමාණයෙන් යුත් විෂ්ණු පිළිමය ලෙසයි, මහාවිෂ්ණු පිළිමය ඉදිරිපිට නටමින් හා ගායනා කළ ගැහැණු ළමයින් පන්සියයක් සමඟින් දහසක් හින්දුන් සහ යෝගීවරුන් මෙම විශාල දේවස්ථානයට අනුයුක්ත කර ඇති බවද ඔහු විස්තර කළේය.[18]
ඉබන් බතූතාගේ මෙම විස්තරය පිළිබඳව විචාරයට ලක් කරන ආචාර්ය ජෝන් හෝල්ට් මෙසේ සඳහන් කරයි
ඉබන් බතූතාගේ විස්තරය, මිථ්‍යාව ඓතිහාසිකකරණය හෝ ඉතිහාසය මිථ්‍යාකරණය පිළිබඳ කාරණයක් නොවේ නම්, විසඳිය නොහැකි රසවත් ප්‍රශ්න කිහිපයක් මතු කරයි. පළමු නිදර්ශනය, ඔරිස්සාවේ සුප්‍රසිද්ධ ජග්ගන්නාත් කෝවිලේ ප්‍රචලිතව තිබූ දේවදාසි වන්දනාවක් කාන්තා නර්තන ශිල්පීන් 500 දෙනෙකුට යෝජනා කළ හැකි බැවින්, දෙවිනුවර දේවාලය මේ වන විට හින්දු කෝවිලක් බවට පත්ව ඇති බව ඔහුගේ වාර්තාවෙන් ඇඟවිය හැකිය. දෙවනුව, ඔහු විස්තර කරන රූපය නිසැකවම මෙම පරිච්ඡේදය පුරාවට මා නිතර සඳහන් කළ මිථ්‍යාමය සඳුන් රූපය නොවේ. එයින් අදහස් වන්නේ එක්කෝ සඳුන් රූපය දැනටමත් අතුරුදහන් වී ඇති බවයි, නැතහොත් එහි මූලාරම්භය පිළිබඳ මිත්‍යාව තවමත් සොයාගෙන නොතිබුණි. පළමු පූර්විකාව මිථ්‍යාවේ ඓතිහාසිකකරණයක් මත පදනම් වි ඇති බැවින්, එය දුර්වල ප්‍රකාශයක් ලෙස පෙනෙනු ඇත.
— John Holt, The Buddhist Visnu 97 පිටුව
ජෝන් හෝල්ට් මෙහි සඳහන් කරන්නේ ඉබන් බතූතාගේ විස්තර අනුව දෙවිනුවර හින්දු දේවස්ථානයක් වී ඇති බවත් ඔහුගේ ප්‍රකාශය තුළ සඳුන් මූර්තියක් පිළිබඳව සඳහන් නොවන බවත්ය. කෙසේ නමුත් බතූතාගේ මෙම විස්තරය පදනම් කරගන්නා ජෝන් සක්ලින් සඳහන් කරන්නේ එය කවදා හෝ බෞද්ධ සිද්ධස්ථානයක් වූයේද යන්න සැක සහිත බවයි.[14]
මෙම සංකීර්ණයට ගම් හැත්තෑවකින් ආදායම් ලැබිණි. ගාලු ත්‍රෛභාෂික ශිලා ලේඛනයේ විස්තර කර ඇති පරිදි ක්‍රි.ව. 1411 දී චීන අද්මිරාල් ෂෙන්ග් හේ වෙතින් තේනවරම් විහාරයට රන්, රිදී සේද සහ සඳුන් ඇතුළු සැලකිය යුතු පරිත්‍යාග කරන ලදී. මිං අධිරාජ්‍යයේ තෙවන පාලකයා යොංගල් අධිරාජ්‍යයා වෙනුවෙන් හින්දු දෙවි විෂ්ණුගේ අවතාරයක් වන දෙමළ ජාතිකයන්ගේ දෙවි තෙනවරෙයි නයනාර් ඇතුළු විවිධ ආගම්වලට ඔහු සහ වෙනත් අය විසින් කරන ලද පූජා පිළිබඳව මෙම පාඨය සම්බන්ධ වේ. මෙහි ගල් කුළුණු කිහිපයක් චීන රජවරුන්ගේ පරිත්‍යාගයෙන් ඉදිකරන ලද අතර, තේනවරම් ප්‍රතිමා සඳහා ඔවුන්ගේ භක්තියේ සංකේතයක් ලෙස ඔවුන්ගේ ජාතියේ අක්ෂර කොටා ඇත. සඳහන් කරන ලද ප්‍රදානයන් දෙවියන් සහ ත්‍රෛභාෂා ශිලා ලේඛනය පරිත්‍යාග කිරීම ද ශිව සහ උන්වහන්සේගේ යාබද සිද්ධස්ථානයට සම්බන්ධ වී ඇත.වෙළඳාම මත ගොඩනැගුණු සාමකාමී ලෝකයක් සඳහා අද්මිරාල්වරයා මෙහි හින්දු දෙවිවරුන්ගේ ආශිර්වාදය ඉල්ලා සිටියේය. [19]
1500 ගණන්වල මුල් භාගයේදී දිවයිනට පැමිණි Tome Pires වැනි පෘතුගීසි සිතියම් විද්‍යාඥයන් තෙනවරම් විස්තර කරන්නේ වටිනා ගල්වලින් පිරුණු දකුණේ වැදගත් වෙළෙඳ සහ නාවික වරායක් ලෙසයි.[20] පෘතුගීසි ඉතිහාසඥ Diogo do Couto ප්‍රකාශ කළේ ශ්‍රී පාදය සමඟින්, තේනාවරම් දිවයිනේ වඩාත්ම කීර්තිමත් දේවස්ථානය වූ අතර සම්පූර්ණ සම්බන්ධයක් සහිත දකුණේ වැඩිපුරම නැරඹූ වන්දනා ස්ථානය වූ අතර ඔහුගේ සෙසු පෘතුගීසි ඉතිහාසඥ De Quieroz දේවස්ථානය හා වරාය නගරයේ තේජස ත්‍රිකුණාමලයේ කෝනේශ්වරම් කෝවිලේ තේජස හා සංසන්දනය කරයි.[21]
විනාශය
පෘතුගීසීන් විසින් මහා සිද්ධස්ථානය හැඳින්වූයේ "Pagode" of Tanauarê” (පැගෝඩේ ඔෆ් තෙනුවාරේ) යනුවෙනි.[22] එය 1587 පෙබරවාරි මාසයේදී පෘතුගීසි යටත් විජිත තෝම් ඩි සෝසා ඩි ඇරොන්චස්, නාවික කපිතාන්වරයාගේ නායකත්වයෙන් යුත් සොල්දාදුවන් විසින් විනාශ කරන ලද්දේ ‘තිරුවන්තපුරම් පද්මනාභස්වාමි කෝවිලේ ගෝපුරම ඉදිකර වසර කිහිපයකට පසුවය.එවකට දිවයිනේ බටහිර වෙරළ තීරයේ කොළඹ නගරය වටලමින් සිටි සීතාවක රජු I වන රාජසිංහ රජුගේ අවධානය වෙනතකට යොමු කිරීම සඳහා දේවස්ථානයට පහර දෙන ලදී. පසුව එම ප්‍රදේශය ගිනිබත් විය.[23] දෙවියන්ගේ අතිවිශිෂ්ට ලී තේරු රථයද විනාශ විය.[24] විනාශයෙන් සියවසකට පසුව ලියන De Quieroz පවසන්නේ විශාල කතෝලික දේවස්ථානයක් වන ශාන්ත ලුසියා ආසන දෙව්මැදුර එවකට ෆ්‍රැන්සිස්කන්වරුන් විසින් දේවමාළිගාවේ පදනම මත ඉදිකරන ලද අතර එය පෘතුගීසි පල්ලි තුනක් නඩත්තු කිරීමට ප්‍රමාණවත් වූ බවයි. වසර හතළිහකට පමණ පසු විනාශ වූ පැරණි කෝනේශ්වරම් දේවස්ථානයෙන් යළි සොයාගත් කුළුණුවලට සමාන පල්ලව වාස්තු විද්‍යාත්මක ආභාසය සහිත කළුගල් කණු කිහිපයක නටබුන් සහ සංකීර්ණ ලෙස නිර්මාණය කරන ලද ගල් උළුවස්සක් තෙනවරම් සිද්ධස්ථානයේ ඇත.
සර් ජේම්ස් එමර්සන් ටෙනන්ට් සඳහන් කරන්නේ ආක්‍රමණයට පෙර මෙම සංකීර්ණය තුළ හින්දු සහ බෞද්ධ පූජ්‍යස්ථාන ද්විත්වයම පැවති බවයි.[25]
“දෙවුන්දර තුඩුව සහ දිවයිනේ දකුණු අන්තය, කලක් ලංකාවේ වඩාත්ම උත්සව පැවැත්වූ පූජ්‍යස්ථානයක නටබුන් වලින් වැසී ඇත. ඉතා දුරස්ථ යුගයේ සිටම බැතිමතුන්ගේ සහ වන්දනාකරුවන්ගේ නිකේතනය වූයේ තුඩුවයි. ටොලමි එය විස්තර කරන්නේ සඳට පූජනීය වූ ඩගෝනා ලෙස වන අතර බෞද්ධයන් ඔවුන්ගේ පැරණිතම දාගැබක් එහි ඉදිකරන ලදී. එය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීම අනුප්‍රාප්තික රජවරුන්ගේ රැකවරණය විය. නමුත් වැදගත්ම දේවාලය වූයේ ඉතා මුල් කාලයේ හින්දු භක්තිකයන් විසින් විෂ්ණු දෙවියන්ට ගෞරව කිරීම සඳහා ඉදිකරන ලද දේවස්ථානයකි. 1587 දී, දෙවන රාජ සිංහ විසින් කොළඹ වටලෑමේදී, ද සෝසා ඩි ඇරොන්චස් විසින් වෙනත් මගක් ඇති කිරීමට උත්සාහ කළ කොල්ලකාරී ගවේෂණයේදී මෙම ස්ථානය විනාශයට පත් වන විට එය එහි තේජසෙහි උච්චතම අවස්ථාවෙහි විය.”
— James Emerson, Ceylon: An Account of the Island Physical, Volume 2, 113 වන පිටුව
ජේම්ස් එමර්සන් ටෙනන්ට් තෙනාවරම් විස්තර කරන්නේ මෙය විනාශ කිරීමට පෙර දිවයිනේ පිහිටි වඩාත්ම සුවිසල් හින්දු කෝවිල් සංකීර්ණය ලෙසයි.
නටබුන් සහ නැවත සොයා ගැනීම
18 වැනි සියවසේ පෙරදිග විද්‍යාඥ කපිතාන් කොලින් මැකෙන්සි සහ කතුවරයා වන රොබට් පර්සිවල් වැනි වංශකතාකරුවන් නගරයේ ඔවුන් දුටු විහාරස්ථානය හින්දු නටබුන් විස්තර කළේ තමිල්නාඩුවේ කොරමැන්ඩල් වෙරළ තීරයේ පැරණි දෙමළ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය සහ විශිෂ්ටතම මූර්තිවලට සමකාලීන බවයි. නටබුන් වල කළුගල් පුවරු, ගල් වැඩ සහ කුළුණු වලට ඇත් හිස් කිහිපයක් සහ නිරුවත් පිරිමින්ගේ සහ ගැහැණුන්ගේ කැටයම් ඇතුළත් වන අතර ලිංග වන්දනාව පෙන්නුම් කරයි.
1807 දී ජේම්ස් කෝඩිනර් විස්තර කළේ මෙය අග්‍රගණ්‍ය හින්දු දේවස්ථානයක නටබුන් ලෙසත්, කුළුණු 200 කින් යුත් කුළුණු පෙළ වක්‍ර පාද, මුදුන සහ අනෙකුත් රළු දාර සහිතව, මුහුදට මාවතක් සාදමින්, හින්දු මූර්ති කිහිපයක් අමුණා ඇති සංකීර්ණ ලෙස කැටයම් කරන ලද දොරකඩක් ලෙසිනි. කෝඩිනර් එම ස්ථානයේ වන්දනාමාන කරන ලද ගණ දෙවියන්ගේ පෞරාණික ගල් මූර්තිය සොයා ගැනීම විස්තර කරයි. එමෙන්ම ඔහු එහි පෞරාණික ශිව ලිංගයක් දුටු අතර ඒ මත වියනක් ඉදිකර වන්දනා කරන අයුරු ද දුටුවේය. ඔහු තවදුරටත් සඳහන් කරන්නේ ඒ අසළම විෂ්ණු දෙවියන් උදෙසා කැපකරන ලද පිදුරු සෙවිලි කළ මැටි සංකීර්ණයක් ඇති බවත් එකල වන එම සංකීර්ණය බෞද්ධයන් විසින් විහාරයක් ලෙස ප්‍රතිසංස්කරණ කර ඇති බවයි. තේනවරම් සංකීර්ණයේ නටබුන් ගල් බොහොමයක් මාතර බලකොටුව ඉදිකිරීම සඳහා ජනපදවාසීන් විසින් භාවිතා කරන ලදී.[26]
ඔවුන්ගේ නිරීක්ෂණවලට අනුව ඊට බොහෝ කලකට පසු කුඩා ප්‍රමාණයේ සිංහල බෞද්ධ විහාරස්ථාන සමහර ස්ථානවල හින්දු නටබුන් මත ඉදි කිරීමට පටන් ගෙන ඇත. 20 වැනි සියවසේ අගභාගයේ පුරාවිද්‍යාඥයින් විසින් කරන සොයාගැනීම්වලින් පෙනී යන්නේ සංකීර්ණයේ ශිව දෙවියන් හෝ ගනේෂ් දේවාලය පිහිටි ස්ථානයේ බෞද්ධ විහාරයක් ඉදිකර ඇති බවයි.
“දෙවුන්දර තුඩුව, දිවයිනේ දකුණු දෙසට වන්නට පිහිටි අන්ත ලක්ෂ්‍යය වන අතර එය මාතර සිට සැතපුම් තුනක් දුරින් පොල්ගස් වලින් වැසී ඇති පහත් බිම් තීරුවකි. මෙහි දක්නට ලැබෙන්නේ විශාල හා විශ්මය ජනක හින්දු කෝවිලක නටබුන් ය. කුළුණු දෙසීයක් තවමත් පවතින බව කෝඩිනර් මහතා පවසයි; ඒවායින් සමහරක් වක්‍ර පාද සහ කුළුණු හිස් ඇති අතර අනෙක් ඒවා ඒවායේ මුල් රළු තත්වයේ තබා ඇත. මෙම නටඹුන් ආසන්නයේ මෑත කාලීනව ඉදිකරන ලද කුඩා ප්‍රමාණයේ බෞද්ධ මන්දිරයක් ඇත.”
— Robert Fellowes, Robert Knox, The History Of Ceylon: From The Earliest Period To The Year 1815 (1817), 270 පිටුව[27]
බෞද්ධ මන්දිරය
බෞද්ධ මන්දිරයේ පෞරාණික බව පිළිබඳව පක්ෂව සහ විපක්ෂව මත පවති. කෙසේ වූවත් මෙහි බෞද්ධ පූජ්‍යස්ථානයක් වූ බවට ද සාක්ෂි තිබේ. ආචාර්ය පරණවිතාන දෙවුන්දර උපුල්වන් දේවාලය යන මාතෘකාවෙන් යුත් ඔහුගේ නිබන්ධනය තුළ ඉතිහාසය, ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය, නමස්කාරය සහ නූතන දෙවුන්දර දේවනගරයේ ශිලා ලේඛන පිළිබඳව සවිස්තරාත්මකව විස්තර කර ඇත.[15] පරණවිතාන සඳහන් කරන්නේ දෙවිනුවර (දෙවුන්දර) පිළිබඳව සඳහන් කරන පැරණිතම ලේඛනය නිශ්ශංකමල්ලගේ (ක්‍රි.ව. 1187-1196) සෙල්ලිපියක් වන අතර එහි පැරණි පුරාණ පූජනීය ස්ථාන සමඟ එය සඳහන් කර ඇති බවයි. ඔහු තවදුරටත් සඳහන් කරන්නේ දෙවුන්දර විහාර භූමියේ තිබී සොයා ගන්නා ලද 8 වැනි සියවසේ සෙල්ලිපියේ සඳහන් වන්නේ කිහිරාලි පිරිවෙන නමින් පැරණි පිරිවෙනයි. කිහිරාලි පාලි භාෂාවෙන් ඛදිරාලි වනු ඇති අතර ඛදිරාලි නම් විහාරයක් දප්පුලසේන (ක්‍රි.ව. 650) විසින් ආරම්භ කරන ලද බව පැවසෙන බවයි.[28] සිව්වන පරාක්රමබාහු (1302 පමණ) විසින් දේවපුරයේ / දෙවිනුවර සැතපෙන බුද්ධ ප්‍රතිමාව සඳහා දොරටු යුගල හතරක් සහිත දෙමහල් දිගු විහාරයක් ඉදිකරන ලදී. සිව්වන බුවනෙකබාහුගේ (1346-1353) සෙන්පතිවරයා බුදුන් වහන්සේගේ හිටි පිළිමය සඳහා තෙමහල් මන්දිරයක් ඉදි කළේය.[15]
20 වැනි සියවසේ මූර්ති ප්‍රතිසාධනය
පහත ප්‍රවෘත්තිය 1998 නොවැම්බර් 5 වැනි දින ලන්ඩන් ජනප්‍රිය සතිපතා සඟරාව වන "Newslanka" හි පළ විය.[29]
“තොන්ඩේශ්වරම් නන්දි 1998 නොවැම්බර් මස දෙවුන්දර හෙඩ්හිදී සොයා ගන්නා ලදී. දෙවිනුවරින් හමුවූ "ශිව ලිංගය". දෙවිනුවර ඓතිහාසික විචිත්‍රරාම විහාරස්ථානයේ ඔත්පිලිම විහාරයේ ඉදිරිපස තිබී මූර්තිමත් කළ ‘ශිව ලිංගයක්’ හමු විය. පන්සල් වත්තේ වල් පැළ නෙලමින් සිටි අයෙක් මූර්තිය සොයා ගත්තේය. 'ශිව ලිංගය' උස අඩි 4 ක් සහ පළල අඩි 2 1/2 කි. මීට පෙර අවස්ථාවක ද මෙවැනි මූර්තියක් එම පරිශ්‍රයේ තිබී හමු විය. මෙම සොයාගැනීම් මගින් අතීතයේ එම පරිශ්‍රයේ ශිව දේවාලයක් පැවති බවට ඉඟියක් ලැබෙන බව විශ්වාස කෙරේ.”
ලිංගයේ විශාලත්වය නිසා එය පුරාණ විහාරයේ ප්‍රධාන පිළිමය විය හැකි බවට පුරාවිද්‍යාඥයන් නිගමනය කර ඇත. ශිව ලිංගයේ පාදම තුනී ලෑල්ලක් වන අතර එය සිරස් හෝ සිරස් කොටස උස හා සිහින් වේ. ලිංගය සමඟින් හමුවූ නන්දිගේ ප්‍රතිමාව පල්ලව යුගයට අයත් වේ. වර්තමානයේ කෝවිල වත්ත යන නමින් හැඳින්වෙන ප්‍රදේශයෙන් අනෙකුත් සොයාගැනීම් අතර හින්දු දෙවි ගණේෂ්ගේ ප්‍රතිමා සහ පාර්වති යැයි කියන දෙවඟනක් ඇතුළත් වේ.
වර්තමානයේ තේනවරම් හි ගල්ගේ හෝ ගල්ගනේ නමින් හඳුන්වන කුඩා ගල් ගොඩනැගිල්ලක් එහි වහලය මත ගඩොල් ගෝලාකාර හෝ උඩුමහල් (විමාන කුළුණ) ආධාරකයක් ලෙස පවත්වා ගෙන යන අතර එය පල්ලව යුගයේ අවසාන භාගයට අයත් ද්‍රවිඩ ප්‍රාදේශිය ඉදිකිරීම් ශෛලියක් සහ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයක් ප්‍රදර්ශනය කරයි.
වර්තමානයේ තත්වය
බ්‍රිතාන්‍ය යුගයේ අගභාගයේදී සිංහල බෞද්ධ සම්ප්‍රදායට අනුව "විෂ්ණු දේවාලය" නගරයේ ඉදිකරන ලදී. එය අද මූලික වශයෙන් සිංහල බෞද්ධයන් විසින් ගෞරව කරනු ලබයි. මෙහි දෙවියන් සමහර විට උපුල්වන් හෝ උත්පලවර්ණ දිව්‍යරාජයා ලෙස හැඳින්වේ, එය ජර්මානු පෙරදිග විද්‍යාඥ විල්හෙම් ගයිගර් සඳහන් කරන්නේ තෙනවරයිහි මුල් ප්‍රධාන දෙවියන් වූ වන විෂ්ණු දෙවියන්ගේ විකල්ප දේශීය ස්වරූපයක් බවයි.[30]
ආශ්‍රේයන්
- ^ Kulendiren, Pon (2012). Hinduism a Scientific Religion & Some Temples in Sri Lanka. iUniverse. p. 123. ISBN 9781475936735.
- ^ Holt, John (2005). The Buddhist Vishnu: Religious Transformation, Politics, and Culture. Columbia University Press. pp. 6–7, 67–87, 97–100, 343, 413. ISBN 978-0231133234.
- ^ Arumugam, S (1980). "Some ancient Hindu temples of Sri Lanka" (2 ed.). University of California: 37. OCLC 8305376.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ^ K.M. de Silva. History of Ceylon: From the earliest times to 1505. p. 768
- ^ Jean Baptiste Bourguignon d' Anville. (1759). A geographical illustration of the map of India, tr. from the French of Mon. d'Anville ... with some explanatory notes and remarks. p. 54
- ^ Samuel Jeyanayagam Gunasegaram. (1985). Selected Writings. p. 135
- ^ Rajendra Kumar (2023). Indian State Pondicherry. Guarav book center. p. 105
- ^ Willian Skeen. (1870). Adam's Peak: legendary, traditional, and historic notices of the Samanala.p.27
- ^ C. S. Navaratnam (1964). A Short History of Hinduism in Ceylon. Sri Sanmuganatha Press. p. 5.
- ^ C. Rasanayagam, Mudaliyar C. Rasanayagam (1993). Ancient Jaffna. Sri Sanmuganatha Press. pp. 185–186.
- ^ L. E. Blaze (1933). History Of Ceylon. Asian Educational Services. p. 83.
- ^ Philip Briggs (2018). Sri Lanka. Bradt Travel Guides. p. 535.
- ^ Holt, John (2005). The Buddhist Vishnu: Religious Transformation, Politics, and Culture. Columbia University Press. p. 255. ISBN 978-0231133234.
- ^ a b Suckling, Horatio John (1994). Ceylon: A General Description of the Island, Historical, Physical, Statistical. p. 262.
- ^ a b c Nicholas, C.W. (1963). Historical Topography of Ancient and Medieval Ceylon. p. 70.
- ^ Arnold Wright. Twentieth century impressions of Ceylon: its history, people, commerce p. 416
- ^ C. S. Navaratnam. (1964) A short history of Hinduism in Ceylon p. 52. The Saivite shrine of Tenavaram was called Naga-Rasa Nila Koil (Naga Risa/Rasa/Raja Nila Temple).
- ^ Battuta Ibn. Travels in Asia and Africa, 1325–1354. p. 260. Also spelt "Dinaur" (anglicized spelling) in other sources.
- ^ Robert D. Kaplan. (2010) Monsoon: The Indian Ocean and the Future of American Power
- ^ Tomé Pires; Francisco Rodrigues; Armando Cortesão (2005). The Suma oriental of Tome Pires : an account of the east, from the red sea to China, written in Malacca and India in 1512–1515 ; and, The book of Francisco Rodrigues : pilot-major of the armada that discovered Banda and the Moluccas : rutter of a voyage in the red sea, nautical rules, almanack and, maps, written and drawn in the east before 1515. New Delhi: Asian Educational Services. p. 85. ISBN 9788120605992. OCLC 226252917.
- ^ Fernão de Queyroz. (1680) The temporal and spiritual conquest of Ceylon. p. 35
- ^ Fernão de Queyroz. (1680) The temporal and spiritual conquest of Ceylon. p. 2
- ^ Indian Antiquary Volume 1. (1680) p. 329
- ^ Constance Frederica, Gordon Cumming. (1893) Two happy years in Ceylon. (Volume 2). p. 446-447
- ^ James Emerson. Ceylon: An Account of the Island Physical, Volume 2, 113 වන පිටුව
- ^ James Cordiner. A Description of Ceylon. (1807) p. 196-197
- ^ Robert Fellowes; Robert Knox. The history of Ceylon : from the earliest period to the year MDCCCXV [1815] : with characteristic details of the religion, laws, & manners of the people and a collection of their moral maxims & ancient proverbs. (1815). p. 270
- ^ Paranavitana, S. (1948). "Upulvan Shrine at Devinuvara". The Journal of the Ceylon Branch of the Royal Asiatic Society of Great Britain & Ireland. 38. Royal Asiatic Society of Sri Lanka (RASSL): 37-41.
- ^ https://kataragama.org/sacred/dondra.htm
- ^ Holt, John (2007). "Mythologies of Bosat Viṣṇu". The Pacific World Journal of the Institute of Buddhist Studies. 3. Royal Asiatic Society of Sri Lanka (RASSL): 185.
බාහිර සබැඳි
https://www.lankapradeepa.com/2019/06/naimmana-tamil-slab-inscription-of.html