නයිජීරියාවේ ඉතිහාසය
ප්‍රාග් ඉතිහාසය
[සංස්කරණය]කයින්ජි වේල්ල කැණීම් මගින් ක්‍රි.පූ 2 වන සියවස වන විට යකඩ වැඩ පෙන්නුම් කරන ලදී. නව ශිලා යුගයේ සිට යකඩ යුගය දක්වා සංක්‍රමණය සිදු වූයේ අතරමැදි ලෝකඩ නිෂ්පාදනයකින් තොරවය. සමහරු යෝජනා කර ඇත්තේ තාක්ෂණය නයිල් නිම්නයේ සිට බටහිර දෙසට ගමන් කළ බවයි. නමුත් නයිජර් ගංගා නිම්නයේ සහ වනාන්තර ප්‍රදේශයේ යකඩ යුගය ඉහළ සැවානා ප්‍රදේශයේ ලෝහ විද්‍යාව හඳුන්වාදීමට වසර 800 කට වඩා පෙර මෙන්ම නයිල් නිම්නයේ එය පෙර පැවති බව පෙනේ. වඩාත් මෑතකාලීන පර්යේෂණවලින් පෙනී යන්නේ යකඩ ලෝහ විද්‍යාව උප සහරා අප්‍රිකාවේ ස්වාධීනව වර්ධනය වූ බවයි.[1][2][3][4]
නොක් ශිෂ්ටාචාරය ක්‍රි.පූ. 1,500 සහ ක්‍රි.ව. 200 අතර සමෘද්ධිමත් විය. එය ජීව ප්‍රමාණයේ ටෙරාකොටා රූප නිපදවා ඇති අතර ඒවා උප සහරා අප්‍රිකාවේ[5][6][7][8][9] පැරණිතම ප්‍රතිමාවන් වන අතර යකඩ උණු කරන ලදී. ක්‍රිපූ 550 පමණ සහ සමහර විට සියවස් කිහිපයකට පෙරය.[1][2][3] ගිනිකොනදිග නයිජීරියාවේ න්සුක්කා ප්‍රදේශයේ ස්ථානවලින් යකඩ උණු කිරීම පිළිබඳ සාක්ෂි ද කැණීම් කර ඇත: ලෙජ්ජා අඩවියේ[10] ක්‍රිපූ 2000 දක්වා සහ ක්‍රිපූ 750 දක්වා සහ ඕපි අඩවියේ.
මුල් ඉතිහාසය
[සංස්කරණය]
කැනෝ ක්‍රොනිකල්, දවුරා, හදීජා, කැනෝ, කට්සිනා, සාසාවු, රනෝ සහ ගෝබීර් යන අනෙකුත් ප්‍රධාන හවුසා නගර (හෝ හවුසා බක්වායි) සමග හවුසා සහේලියන් නගර-ප්‍රාන්තයේ කැනෝ හි 999 පමණ දක්වා දිවෙන පුරාණ ඉතිහාසයක් ඉස්මතු කරයි. ක්‍රිස්තු වර්ෂ 7 වැනි සියවසේ සිට ඉස්ලාම් ආගම පැතිරීමත් සමඟ එම ප්‍රදේශය සුඩානය හෝ බිලාඩ් අල් සුඩාන් (ඉංග්‍රීසි: කළු ජාතිකයන්ගේ දේශය) ලෙස ප්‍රසිද්ධ විය. ජනගහනය උතුරු අප්‍රිකාවේ අරාබි මුස්ලිම් සංස්කෘතියට අර්ධ වශයෙන් අනුබද්ධ වූ බැවින්, ඔවුන් ට්‍රාන්ස් සහරා වෙළඳාම ආරම්භ කළ අතර අරාබි කථිකයන් විසින් අල්-සුඩාන් (එනම් "කළු ජාතිකයන්") ලෙස හඳුන්වනු ලැබුවේ ඔවුන් මුස්ලිම්වරුන්ගේ දිගු කොටසක් ලෙස සැලකූ බැවිනි. ලෝක. මධ්‍යතන යුගයේ අරාබි සහ මුස්ලිම් ඉතිහාසඥයින් සහ භූගෝල විද්‍යාඥයින් විසින් මුල් ඓතිහාසික යොමු කිරීම් තිබේ. ඒවා ඉස්ලාමීය ශිෂ්ටාචාරය සඳහා කලාපයේ ප්‍රධාන මධ්‍යස්ථානය ලෙස කැනෙම්-බෝර්නු අධිරාජ්යය සඳහන් කරයි.[තහවුරු කර නොමැත]
ඉග්බෝ ජනයාගේ න්‍රි රාජධානිය 10 වන සියවසේදී තහවුරු වූ අතර 1911 දී බ්‍රිතාන්‍යයන්ට එහි ස්වෛරීභාවය අහිමි වන තෙක් පැවතුනි.[11][12] න්‍රි ඊස් න්‍රි විසින් පාලනය කරන ලද අතර න්‍රි නගරය ඉග්බෝ සංස්කෘතියේ පදනම ලෙස සැලකේ. ඉග්බෝ මැවීමේ මිථ්‍යාව ආරම්භ වන න්‍රි සහ අගුලේරි, උමේරි වංශයේ භූමියේ ඇත. වංශයේ සාමාජිකයන් ඔවුන්ගේ පෙළපත පීතෘමූලික රජ-රූපය වන ඊරි දක්වා ආපසු හඹා යයි.[13] බටහිර අප්‍රිකාවේ, නැතිවූ ඉටි ක්‍රියාවලිය භාවිතයෙන් සාදන ලද පැරණිතම ලෝකඩ න්‍රි බලපෑමට යටත් වූ නගරයක් වන ඉග්බෝ-උක්වු වෙතින් විය.[11]
නිරිතදිග නයිජීරියාවේ ඉෆේ සහ ඔයෝහි යොරුබා රාජධානි පිළිවෙලින් 12 වන[14][15] සහ 14 වන[16] ශතවර්ෂ වලදී ප්‍රමුඛ විය. ඉෆෙ හි වත්මන් අඩවියේ මානව ජනාවාස පිළිබඳ පැරණිතම සලකුණු 9 වන සියවස දක්වා දිව යයි,[14] එහි ද්‍රව්‍යමය සංස්කෘතියට ටෙරාකොටා සහ ලෝකඩ රූප ඇතුළත් වේ.
පූර්ව යටත් විජිත යුගය
[සංස්කරණය]
16 වන ශතවර්ෂයේදී, පෘතුගීසි ගවේෂකයන් දකුණු නයිජීරියාවේ ජනතාව සමඟ වැදගත් සෘජු වෙළඳාමක් ආරම්භ කළ පළමු යුරෝපීයයන් වූ අතර, ඔවුන් ලාගෝස් (කලින් එකෝ) වරායේදී සහ කොම්පඤ්ඤ වෙරළ තීරයේ කැලබාර්හි නම් කළහ. යුරෝපීයයන් වෙරළ තීරයේ මිනිසුන් සමඟ භාණ්ඩ වෙළඳාම් කළහ; යුරෝපීයයන් සමඟ වෙරළබඩ වෙළඳාමද අත්ලාන්තික් වහල් වෙළඳාමේ ආරම්භය සනිටුහන් කළේය.[17] ඓතිහාසික බයිට් ඔෆ් බියාෆ්‍රා හි කැලබාර් වරාය (දැන් සාමාන්‍යයෙන් හඳුන්වනු ලබන්නේ බොනී බොනී ලෙසයි) මෙම යුගයේ බටහිර අප්‍රිකාවේ විශාලතම වහල්-වෙළඳාම් තනතුරුවලින් එකක් බවට පත් විය. අනෙකුත් ප්‍රධාන වහල් වරායන් පිහිටා තිබුනේ බඩග්‍රි, ලාගෝස් හි බෙනින්හි විශාලත්වය හා සහ බොනී අයිලන්ඩ් හි බයිට් ඔෆ් බයිෆ්රා හි ය.[17][18] මෙම වරායන් වෙත ගෙන ගිය බහුතරයක් වැටලීම් සහ යුද්ධ වලදී අල්ලා ගන්නා ලදී.[19] සාමාන්‍යයෙන්, වහලුන් බලහත්කාරයෙන් ශ්‍රමය ලෙස ජයග්‍රාහකයන්ගේ ප්‍රදේශයට ආපසු ගෙන යනු ලැබීය. ඔවුන් සමහර විට ක්‍රමයෙන් දියුණු වී ජයග්‍රාහකයන්ගේ සමාජයට අවශෝෂණය විය. ප්‍රධාන වෙරළබඩ වරායන් සමඟ කඳුකර ප්‍රදේශ සම්බන්ධ කරමින් නයිජීරියාව පුරා වහල් මාර්ග ස්ථාපිත කරන ලදී. අත්ලාන්තික් වහල් වෙළඳාමට සහභාගී වූ වඩාත් බහුල වහල් වෙළඳාමේ රාජධානි දකුණේ එඩෝගේ බෙනින් අධිරාජ්යය, නිරිත දෙසින් ඕයෝ අධිරාජ්යය සහ ගිනිකොන දෙසින් ඇරෝ කන්ෆෙඩරසි සමඟ සම්බන්ධ විය.[17][18] බෙනින්ගේ බලය 15වන සහ 19වන සියවස් අතර පැවතුනි.[20] 17 වැනි සියවසේ අග භාගයේ සිට 18 වැනි සියවසේ මුල් භාගයේ එහි භෞමික උච්චතම අවස්ථාව වූ ඕයෝ, බටහිර නයිජීරියාවේ සිට නූතන ටෝගෝ දක්වා එහි බලපෑම ව්‍යාප්ත කළේය.
උතුරේ, හවුසා නගර රාජ්‍යයන් අතර නොනවතින සටන් සහ බෝර්නු අධිරාජ්‍යයේ පරිහානිය නිසා ෆුලානි ජනයාට කලාපයට ප්‍රගතියක් ලබා ගැනීමට හැකි විය. මේ මොහොත වන තුරු, සංචාරශීලී ජනවාර්ගික කණ්ඩායමක් වන ෆුලානි, මූලික වශයෙන් ගවයින් සමඟ සුඩානයට උතුරින් අර්ධ කාන්තාර සහේලියන් ප්‍රදේශය හරහා ගමන් කළ අතර වෙළඳාම සහ සුඩාන ජනයා සමඟ මිශ්‍ර වීමෙන් වැළකී සිටියහ. 19 වන ශතවර්ෂයේ ආරම්භයේ දී, උස්මාන් ඩෑන් ෆෝඩියෝ විසින් මධ්‍යගත සොකෝටෝ කැලිෆේට් ආරම්භ කරමින් හවුසා රාජධානිවලට එරෙහිව සාර්ථක ජිහාඩයක් මෙහෙයවීය. අරාබි භාෂාව එහි රාජ්‍ය භාෂාව වූ මෙම අධිරාජ්යය, ඔහුගේ සහ ඔහුගේ පරම්පරාවේ පාලනය යටතේ වේගයෙන් වර්ධනය වූ අතර, ඔවුන් සෑම දිශාවකටම ආක්‍රමණික හමුදාවන් යැවීය. විශාල ගොඩබිම් සහිත අධිරාජ්යය නැගෙනහිර බටහිර සුඩාන ප්‍රදේශය සමඟ සම්බන්ධ කර ඔයෝ අධිරාජ්‍යයේ (වර්තමාන ක්වාරා) කොටස් දකුණු ආක්‍රමණය කර අත්ලාන්තික් සාගරයට ළඟා වීමට ඉබාදාන්හි යොරුබා හදවත දෙසට ගමන් කළේය. අධිරාජ්යය විසින් පාලනය කරන ලද භූමියට නූතන උතුරු සහ මධ්‍යම නයිජීරියාවේ බොහෝ ප්‍රදේශ ඇතුළත් විය. සුල්තාන් විසින් යටත් කරගත් ප්‍රදේශයන්හි ආධිපත්‍යය ස්ථාපිත කිරීමට සහ ඉස්ලාමීය ශිෂ්ටාචාරය ප්‍රවර්ධනය කිරීමට එමීර්වරුන් යැවීය. එමීර්වරු වෙළඳාම සහ වහල්භාවය තුළින් වඩ වඩාත් ධනවත් හා බලවත් වූහ. 1890 ගණන් වන විට, ලොව විශාලතම වහල් ජනගහනය, මිලියන දෙකක් පමණ, සොකෝටෝ කැලිෆේට් හි භූමි ප්‍රදේශවල සංකේන්ද්‍රණය විය. විශේෂයෙන්ම කෘෂිකර්මාන්තයේ දී වහල් ශ්‍රමය භාවිතය පුළුල් විය.[21] 1903 දී එය විවිධ යුරෝපීය යටත් විජිතවලට කැඩී බිඳී ගිය අවස්ථාව වන විට, සොකෝටෝ කැලිෆේට් යනු විශාලතම පූර්ව යටත් විජිත අප්‍රිකානු රාජ්‍යයන්ගෙන් එකකි.[22]
වෙනස්වන නෛතික අවශ්‍යතාවයක් (1807 දී අත්ලාන්තික් වහල් වෙළඳාම තහනම් කිරීම) සහ ආර්ථික අවශ්‍යතාවය (දේශපාලන හා සමාජ ස්ථාවරත්වය සඳහා වූ ආශාව) යුරෝපීය කර්මාන්තයේ භාවිතය සඳහා පාම් වැනි කෘෂිකාර්මික නිෂ්පාදන පුළුල් ලෙස වගා කිරීමට සහාය වීමට බොහෝ යුරෝපීය බලවතුන් හේතු විය. නීතිවිරෝධී ජාවාරම්කරුවන් ස්වදේශික වහලුන්ගෙන් වෙරළ දිගේ වහලුන් මිල දී ගත් බැවින්, තහනමෙන් පසුව වහල් වෙළඳාම දිගටම පැවතුනි. බ්‍රිතාන්‍යයේ බටහිර අප්‍රිකානු බලඝණය මුහුදේදී ජාවාරම්කරුවන් අත්අඩංගුවට ගැනීමට උත්සාහ කළේය. ඇමරිකානු විප්ලවවාදී යුද්ධයෙන් පසු බ්‍රිතාන්‍යය විසින් උතුරු ඇමරිකාවේ නිදහස් කරන ලද වහලුන් නැවත පදිංචි කිරීම සඳහා ලුතිනන් ජෝන් ක්ලාක්සන් විසින් මුලින් පිහිටුවන ලද බටහිර අප්‍රිකාවේ යටත් විජිතයක් වන ෆ්‍රීටවුන් වෙත ගලවා ගත් වහලුන් ගෙන යන ලදී.
බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිතකරණය
[සංස්කරණය]බ්‍රිතාන්‍යය 1851 දී ලාගෝස් වෙත බෝම්බ හෙලීමෙන්, වහල් වෙළඳාමට හිතකාමී ඔබා කොසෝකෝ බලයෙන් පහකරමින්, ඔබා අකිටෝයි ස්ථාපනය කිරීමට සහය වෙමින් 1852 ජනවාරි 1 වන දින මහා බ්‍රිතාන්‍යය සහ ලාගෝස් අතර ගිවිසුමට අත්සන් තබමින් ලාගෝස් රාජකීය බල අරගලයට මැදිහත් විය. 1861 අගෝස්තු මාසයේ ලාගෝස් ගිවිසුම සමග ක්‍රවුන් ජනපදය. බ්‍රිතාන්‍ය මිෂනාරිවරු සිය මෙහෙයුම් පුළුල් කර රට අභ්‍යන්තරයට ගමන් කළහ. 1864 දී සැමුවෙල් අජේයි ක්‍රෝදර් ඇංග්ලිකන් පල්ලියේ පළමු අප්‍රිකානු බිෂොප්වරයා බවට පත් විය.[23]
1885 දී, බ්‍රිතාන්‍ය බටහිර අප්‍රිකානු බලපෑම් ක්ෂේත්‍රයකට හිමිකම් කියනු බර්ලින් සමුළුවේදී අනෙකුත් යුරෝපීය ජාතීන්ගෙන් පිළිගැනීමට ලක් විය. ඊළඟ වසරේ, එය ශ්‍රීමත් ජෝර්ජ් ටවුබ්මන් ගෝල්ඩිගේ නායකත්වය යටතේ රෝයල් නයිජර් සමාගම වරලත් කළේය. 19 වන ශතවර්ෂයේ අග සහ 20 වන සියවසේ මුල් භාගය වන විට, නයිජර් ගඟ දිගේ ස්වාධීන දකුණු රාජධානි යටත් කර ගැනීමට සමාගම විශාල වශයෙන් සමත් විය, බ්‍රිතාන්‍යයන් 1897 දී බෙනින් යටත් කර ගත් අතර, ඇන්ග්ලෝ-ඇරෝ යුද්ධයේදී (1901-1902) අනෙකුත් විරුද්ධවාදීන් පරාජය කරන ලදී. මෙම ප්‍රාන්තවල පරාජයත් සමඟ නයිජර් ප්‍රදේශය බ්‍රිතාන්‍ය පාලනයට විවෘත විය. 1900 දී සමාගමේ භූමි ප්‍රදේශය බ්‍රිතාන්‍ය රජයේ සෘජු පාලනය යටතට පත් වූ අතර බ්‍රිතාන්‍ය ආරක්ෂක ප්‍රදේශයක් සහ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ කොටසක් ලෙස දකුණු නයිජීරියා ආරක්ෂක ප්‍රදේශය පිහිටුවන ලදී.
1902 වන විට බ්‍රිතාන්‍යයන් උතුරු දෙසින් සොකෝටෝ කැලිෆේට් වෙත යාමට සැලසුම් ආරම්භ කර තිබුණි. න්‍යාය පත්‍රය ක්‍රියාවට නැංවීම සඳහා යටත් විජිත කාර්යාලය විසින් බ්‍රිතාන්‍ය ජෙනරාල් සාමි ෆ්‍රෙඩ්රික් ලුගාඩ්ට පැවරී ඇත. ලුගාර්ඩ් අගනුවර දෙසට වැඩ කරන විට කිසිදු ආරක්ෂාවක් වැලැක්වීමට කැලිෆේට්හි දකුණු ප්‍රදේශයේ බොහෝ එමීර්වරුන් සහ මධ්‍යම සොකෝටෝ පරිපාලනය අතර එදිරිවාදිකම් භාවිතා කළේය. බ්‍රිතාන්‍යයන් සොකෝටෝ නගරයට ළඟා වූ විට, සුල්තාන් I වන මුහම්මදු අත්තහිරු නගරයේ ඉක්මන් ආරක්ෂාවක් සංවිධානය කර ඉදිරියට එන බ්‍රිතාන්‍ය ප්‍රමුඛ හමුදාවන්ට එරෙහිව සටන් කළේය. බ්‍රිතාන්‍ය හමුදාව ඉක්මනින් ජයග්‍රහණය කළේ, I වන අත්තහිරු සහ දහස් ගණන් අනුගාමිකයින් මහඩිස්ට් හිජ්රාවකට යවමිනි. ඊසාන දෙසින්, බෝර්නු අධිරාජ්‍යයේ පරිහානිය බ්‍රිතාන්‍ය පාලනය යටතේ පැවති බෝර්නෝ එමීර් රාජ්‍යය බිහි වූ අතර එමඟින් බෝර්නෝහි අබුබකර් ගාර්බායි පාලකයා ලෙස පිහිටුවන ලදී.
1903 දී, කැනෝ සටනේ බ්‍රිතාන්‍ය ජයග්‍රහණය සොකෝටෝ කැලිෆේට් හි හදවත සහ පැරණි බෝර්නු අධිරාජ්‍යයේ සමහර කොටස් සමනය කිරීමට ඔවුන්ට ප්‍රවාහනමය වාසියක් ලබා දුන්නේය. 1903 මාර්තු 13 වන දින, සොකෝටෝ හි මහා වෙළඳපොළ චතුරශ්‍රයේ දී, කැලිෆේට් රාජ්‍යයේ අවසාන වීසර් නිල වශයෙන් බ්‍රිතාන්‍ය පාලනයට යටත් විය. බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් නව කාලිෆ්වරයා ලෙස II වන මුහම්මදු අත්තහිරු පත් කරන ලදී. ලුගාර්ඩ් විසින් කැලිෆේටය අහෝසි කළ නමුත් අලුතින් සංවිධානය කරන ලද උතුරු නයිජීරියාවේ ආරක්ෂක ප්‍රදේශයේ සංකේතාත්මක තනතුරක් ලෙස සුල්තාන් පදවිය රඳවා ගත්තේය. මෙම ශේෂය "සොකෝටෝ සුල්තාන් කවුන්සිලය" ලෙස හැඳින්විණි. 1903 ජුනි මාසයේදී බ්‍රිතාන්‍යයන් අත්තහිරුගේ ඉතිරි උතුරු හමුදා පරාජය කළහ. 1906 වන විට බ්‍රිතාන්‍ය පාලනයට එරෙහි සියලු ප්‍රතිරෝධයන් අවසන් විය.
.svg)
1914 ජනවාරි 1 වන දින බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් දකුණු නයිජීරියාවේ ආරක්ෂක ප්‍රදේශය සහ උතුරු නයිජීරියාවේ ආරක්ෂක ප්‍රදේශය නයිජීරියාවේ යටත් විජිතය සහ ආරක්ෂක ප්‍රදේශය බවට විධිමත් ලෙස ඒකාබද්ධ කරන ලදී. පරිපාලනමය වශයෙන්, නයිජීරියාව උතුරු සහ දකුණු ආරක්ෂක ප්‍රදේශ සහ ලාගෝස් ජනපදය ලෙස බෙදී ගියේය. වෙරළබඩ ආර්ථිකය හේතුවෙන් දකුණු ප්‍රදේශයේ වැසියන් බ්‍රිතාන්‍යයන් සහ අනෙකුත් යුරෝපීයයන් සමඟ ආර්ථික හා සංස්කෘතික වශයෙන් වැඩි අන්තර්ක්‍රියාකාරිත්වයක් පවත්වා ගෙන ගියහ.[24] ක්‍රිස්තියානි දූත මණ්ඩල විසින් ආරක්ෂක ප්‍රදේශවල බටහිර අධ්‍යාපන ආයතන පිහිටුවන ලදී. බ්‍රිතාන්‍යයේ වක්‍ර පාලනයේ සහ ඉස්ලාමීය නීත්‍යානුකූල සම්ප්‍රදාය වලංගු කිරීමේ ප්‍රතිපත්තිය යටතේ, ඔටුන්න රටේ උතුරු, ඉස්ලාමීය ප්‍රදේශයේ ක්‍රිස්තියානි දූත මණ්ඩල ක්‍රියාත්මක කිරීම දිරිමත් කළේ නැත.[25]
දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයෙන් පසු 20 වන සියවසේ මැද භාගය වන විට, නයිජීරියානු ජාතිකවාදයේ වර්ධනයට සහ නිදහස සඳහා වූ ඉල්ලීම්වලට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, බ්‍රිතාන්‍ය රජය විසින් නීතිගත කරන ලද අනුප්‍රාප්තික ව්‍යවස්ථා මගින් නයිජීරියාව නියෝජිතයෙකු මත ස්වයං පාලනයක් කරා ගෙන යන ලදී. වැඩි වැඩියෙන් ෆෙඩරල් පදනම. 1960 දී නිදහස ලැබීමට ආසන්න වන විට, නූතන අධ්‍යාපන ප්‍රවේශයේ කලාපීය වෙනස්කම් සලකුණු විය. උරුමය, අඩුවෙන් උච්චාරණය වුවද, අද දක්වාම පවතී. නයිජීරියාවේ දේශපාලන ජීවිතය තුළ ද උතුර සහ දකුණ අතර අසමතුලිතතාව ප්‍රකාශ විය. නිදසුනක් වශයෙන්, උතුරු නයිජීරියාව 1936 වන තෙක් වහල්භාවය තහනම් නොකළ අතර නයිජීරියාවේ අනෙකුත් ප්‍රදේශවල, යටත් විජිතවාදයෙන් පසුව වහල්භාවය අහෝසි කරන ලදී.[26][18]
.jpg)
ස්වාධීනත්වය සහ ෆෙඩරල් ජනරජය
[සංස්කරණය]නයිජීරියාව 1954 දී ස්වයං පාලන උපාධියක් ලබා ගත් අතර, 1960 ඔක්තෝබර් 1 වන දින එක්සත් රාජධානියෙන් පූර්ණ නිදහස ලබා ගත් අතර, නයිජීරියා සම්මේලනය ලෙස අබුබකර් ටෆාවා බලේවා එහි අගමැති ලෙස නාමික ප්‍රධානියා ලෙස තබා ගනිමින් බ්‍රිතාන්‍ය රාජාණ්ඩුව හි II වන එලිසබෙත් නයිජීරියාවේ රැජින විය. 1960 නොවැම්බරයේ යටත් විජිත ආණ්ඩුකාර-ජනරාල්වරයා වෙනුවට ඇසිකිවේ පත් විය. නිදහසේ දී, නයිජීරියාවේ ප්‍රමුඛ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් අතර සංස්කෘතික හා දේශපාලන වෙනස්කම් තියුණු විය: ඒ උතුරේ හවුසා, නැගෙනහිරින් ඉග්බෝ සහ බටහිරින් යොරුබා ය.[27] වෙස්ට්මිනිස්ටර් පාලන ක්‍රමය රඳවා ගත් අතර, ඒ අනුව ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල සාමාන්‍යයෙන් චාරිත්‍රානුකූල විය.[28] පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩු ක්‍රමයේ අග්‍රාමාත්‍යවරයා ලෙස අබුබකර් තෆාවා බලේවා සහ චාරිත්‍රානුකූල ජනාධිපතිවරයා ලෙස නන්ඩි අසිකිවේ විය. ආරම්භක ආන්ඩුව කොන්සර්වේටිව් පක්ෂවල සභාගයකි: මුස්ලිම් උතුරේ ජනයා විසින් ආධිපත්‍යය දරන පක්ෂයක් වන ශ්‍රීමත් අහමදු බෙලෝගේ නායකත්වයෙන් යුත් උතුරු මහජන කොංග්‍රසය සහ නයිජීරියාවේ ඉග්බෝ සහ ක්‍රිස්තියානි ආධිපත්‍යය දරන ජාතික කවුන්සිලය සහ නන්ඩි අසිකිවේගේ නායකත්වයෙන් යුත් කැමරූන් ය. විපක්ෂය සමන්විත වූයේ සංසන්දනාත්මක ලිබරල් ක්‍රියාකාරී කණ්ඩායමෙන් වන අතර එය බොහෝ දුරට යොරුබා විසින් ආධිපත්‍යය දැරූ අතර ඔබාෆෙමි ඇවොලෝවෝ විසින් මෙහෙයවන ලදී. 1961 ජනමත විචාරණයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස දේශපාලනයේ අසමතුලිතතාවයක් නිර්මාණය විය. දකුණු කැමරූන් කැමරූන් ජනරජයට සම්බන්ධ වීමට තීරණය කළ අතර උතුරු කැමරූන් නයිජීරියාවට එක්වීමට තීරණය කළේය. රටේ උතුරු කොටස දකුණු කොටසට වඩා විශාල විය.
පළමු ජනරජයේ වැටීම සහ සිවිල් යුද්ධය
[සංස්කරණය]මැතිවරණ සහ දේශපාලන ක්‍රියාවලියේ අසමතුලිතතාවය සහ දූෂණය 1966 දී හමුදා කුමන්ත්‍රණ දෙකකට තුඩු දුන්නේය. පළමු කුමන්ත්‍රණය 1966 ජනවාරි මාසයේදී සිදු වූ අතර එය වැඩි වශයෙන්ම මෙහෙයවනු ලැබුවේ මේජර්වරුන් වන එමානුවෙල් ඉෆෙජුනා (ඉග්බෝ ගෝත්‍රිකයේ) චුක්වුමා කඩුනා නසොග්වු (ඊසානදිග) යටතේ වූ සොල්දාදුවන් විසිනි. නිස්සාරණය) සහ අඩේවාලේ අඩෙමොයේගා (බටහිර සිට යොරුබාව). කුමන්ත්‍රණකරුවන් උතුරු කලාපයේ ප්‍රමුඛ නායකයන් සමඟින් ශ්‍රීමත් අහමදු බෙලෝ සහ ශ්‍රීමත් අබුබකර් තෆාවා බලේවා සහ බස්නාහිර පළාතේ අගමැති සැමුවෙල් අකින්තෝලා ඝාතනය කිරීමට සමත් වූ නමුත් කුමන්ත්‍රණකරුවන් මධ්‍යම රජයක් පිහිටුවීමට අරගල කළහ. සෙනෙට් සභාපති න්වාෆෝර් ඔරිසු තවත් ඉග්බෝ නිලධාරියෙකු වන මේජර් ජෙනරාල්[29] ජොන්සන් අගුයි-ඉරොන්සි ගේ අණ යටතේ රජයේ පාලනය හමුදාවට භාර දුන්නේය. පසුව, 1966 ප්‍රති-කුමන්ත්‍රණය, මූලික වශයෙන් උතුරු හමුදා නිලධාරීන්ගේ සහාය ඇතිව, යකුබු ගවොන් හමුදා රාජ්‍ය නායකයා ලෙස නැගී සිටීමට පහසුකම් සැලසීය. උතුර සහ දකුණ අතර ආතතිය වැඩි විය; උතුරු නගරවල ඉග්බෝවරු හිංසා පීඩාවලට ලක් වූ අතර බොහෝ දෙනෙක් නැගෙනහිර කලාපයට පලා ගියහ.[30]
1967 මැයි මාසයේදී නැගෙනහිර ප්‍රදේශයේ ආණ්ඩුකාර ලුතිනන් කර්නල් එමේකා ඔජුක්වු විසින් ඉග්බෝස් සහ ජනප්‍රිය ලෙස හැඳින්වෙන නැගෙනහිර නිස්සාරණයේ ප්‍රහාරවලට එරෙහිව අඛණ්ඩව සහ ක්‍රමානුකූලව සැලසුම් කළ 1966 සංහාර ප්‍රහාරවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, ෆෙඩරේෂන් සමූහාණ්ඩුවෙන් ස්වාධීන කලාපයක් ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කළේය.[31][32] මෙම ප්‍රකාශය නයිජීරියානු සිවිල් යුද්ධයට හේතු විය, එය නිල නයිජීරියානු රජයේ පාර්ශ්වය 1967 ජූලි 6 වන දින ගාර්කෙම්හිදී බියෆ්රාට පහර දීමත් සමඟ ආරම්භ විය. බියෆ්රා හි දිගු අවහිරයක් සහ වෙළඳාම සහ ජාත්‍යන්තර සහන වලින් හුදකලා වීමත් සමඟ මාස 30ක යුද්ධය 1970 ජනවාරි මාසයේදී අවසන් විය.[33] මාස 30ක සිවිල් යුද්ධයේදී හිටපු නැගෙනහිර කලාපයේ මියගිය සංඛ්‍යාව පිළිබඳ ඇස්තමේන්තු අනුව මිලියන 1 සිට 3 දක්වා පරාසයක පවතී.[34] බ්‍රිතාන්‍යය සහ සෝවියට් සංගමය නයිජීරියානු රජයේ ප්‍රධාන මිලිටරි ආධාරකරුවන් වූ අතර, නයිජීරියාව ගමාල් අබ්දෙල් නසාර් විසින් සපයන ලද ඊජිප්තු ගුවන් නියමුවන්ගේ ගුවන් සහාය භාවිතා කරන අතර,[35][36] ප්‍රංශය සහ ඊශ්‍රායලය බියෆ්‍රාන්ස් හට ආධාර කළහ. ජනාධිපති ජෝසප්-ඩේසිරේ මොබුටු යටතේ කොංගෝ ආන්ඩුව, බියෆ්රන් වෙන්වීම පිලිබඳ මුල් ස්ථාවරයක් ගත් අතර, නයිජීරියානු ෆෙඩරල් රජයට[37] දැඩි සහයෝගයක් ප්‍රකාශ කරමින් සහ බෙදුම්වාදීන්ට එරෙහිව සටන් කිරීම සඳහා දහස් ගණන් භටයන් යොදවන ලදී.[38][39]
යුද්ධයෙන් පසුව නයිජීරියාව 1970 ගණන්වල තෙල් උත්පාතයක් භුක්ති වින්ද අතර එම කාලය තුළ රට ඔපෙක් සංවිධානයට සම්බන්ධ වූ අතර විශාල තෙල් ආදායමක් ලැබීය. මෙම ආදායම් තිබියදීත්, ජීවන තත්ත්වය වැඩිදියුණු කිරීමට, කුඩා හා මධ්‍ය පරිමාණ ව්‍යාපාරවලට උදව් කිරීමට හෝ යටිතල පහසුකම් සඳහා ආයෝජනය කිරීමට හමුදා රජය කළේ අල්ප වශයෙනි. තෙල් ආදායම ප්‍රාන්තවලට ෆෙඩරල් සහනාධාර ඉහළ නැංවීමට හේතු වූ හෙයින්, ෆෙඩරල් ආන්ඩුව දේශපාලන අරගලයේ මධ්‍යස්ථානය සහ රටේ බලයේ එළිපත්ත බවට පත් විය. තෙල් නිෂ්පාදනය සහ ආදායම ඉහළ යාමත් සමග, නයිජීරියානු රජය අයවැය සහ ආර්ථික අවශ්‍යතා සඳහා තෙල් ආදායම සහ ජාත්‍යන්තර භාණ්ඩ වෙළඳපොල මත වඩ වඩාත් රඳා පැවතුනි.[40] 1975 ජුලි මාසයේ සිදු වූ කුමන්ත්‍රණය, ජෙනරාල්වරුන් වන ෂෙහු මුසා යාර්අඩුවා සහ ජෝසප් ගාර්බා විසින්, බ්‍රිතාන්‍යයට පලා ගිය ගවොන්[41] නෙරපා හරින ලදී.[42] කුමන්ත්‍රණ කුමන්ත්‍රණකරුවන්ට අවශ්‍ය වූයේ ගෝවන්ගේ අත්තනෝමතික පාලනය වෙනුවට උත්තරීතර හමුදා කවුන්සිලයක් විසින් නිෂේධ බලයෙන් බලයට පත් කළ හැකි බ්‍රිගේඩියර් ජෙනරාල්වරුන් තිදෙනෙකුගෙන් යුත් ත්‍රිත්වයකි. මෙම ත්‍රිත්වය සඳහා, ඔවුන් ජෙනරාල් මුර්තාලා මුහම්මද් හමුදා රාජ්‍ය නායකයා වීමට ඒත්තු ගැන්වූ අතර, ජෙනරාල් ඔලුසෙගුන් ඔබසාන්ජෝ ඔහුගේ දෙවන අණදෙන නිලධාරියා ලෙසත්, ජෙනරාල් තියෝෆිලස් දන්ජුමා තුන්වැන්නා ලෙසත් පත් කර ගත්හ.[43] ත්‍රිත්වය එක්ව, උද්ධමනය මැඩපැවැත්වීම සඳහා කප්පාදු පියවර හඳුන්වා දුන් අතර, දූෂිත පිළිවෙත් පිළිබඳ විමර්ශන කාර්යාංශයක් පිහිටුවා, සියලුම හමුදා ආණ්ඩුකාරවරුන් වෙනුවට නව නිලධාරීන් පත් කර, "ඩෙඩ්වුඩ් මෙහෙයුම" දියත් කළ අතර, එමඟින් ඔවුන් සිවිල් සේවයේ නිලධාරීන් 11,000ක් නෙරපා හරින ලදී.[44]
කර්නල් බුකා සුකා ඩිම්කා 1976 පෙබරවාරියේ කුමන්ත්‍රණ උත්සාහයක් දියත් කළ අතර,[45] එම අවස්ථාවේදී ජෙනරාල් මුර්තාලා මුහම්මද් ඝාතනය විය. ඩිම්කාට හමුදාව අතර පුලුල් සහයෝගයක් නොතිබූ අතර ඔහුගේ කුමන්ත්‍රණය අසාර්ථක වූ අතර ඔහුට පලා යාමට සිදුවිය.[46] කුමන්ත්‍රණ ප්‍රයත්නයෙන් පසුව ජෙනරාල් ඔලුසෙගුන් ඔබසන්ජෝ හමුදා රාජ්‍ය නායකයා ලෙස පත් කරන ලදී.[47] ඔබසාන්ජෝ මුර්තාලාගේ ප්‍රතිපත්ති ඉදිරියට ගෙන යාමට පොරොන්දු විය.[48] උතුරු නයිජීරියානුවන් විරසක වීමේ අන්තරාය ගැන දැන සිටි ඔබසාන්ජෝ ඔහු වෙනුවට ජෙනරාල් ෂෙහු යාර්අඩුවා ගෙන ආ අතර, හමුදා ත්‍රිත්වය සම්පූර්ණ කරමින් මාණ්ඩලික ප්‍රධානී, උත්තරීතර මූලස්ථානයේ දෙවන අණදෙන නිලධාරියා ලෙස ඔබසාන්ජෝ රාජ්‍ය නායකයා ලෙසත්, ජෙනරාල් තියෝෆිලස් දන්ජුමා ප්‍රධානියා ලෙසත් පත් කළහ. හමුදා කාර්ය මණ්ඩලය, තිදෙනා හමුදා පාලන තන්ත්‍රයේ පාලනය නැවත ස්ථාපිත කිරීමට ගිය අතර හමුදාවේ බලය මාරු කිරීමේ වැඩසටහන සංවිධානය කළහ: ප්‍රාන්ත නිර්මාණය සහ ජාතික සීමා නිර්ණය, පළාත් පාලන ප්‍රතිසංස්කරණ සහ නව ජනරජයක් සඳහා ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත් කමිටුව නිර්මාණය විය.[49]
දෙවන ජනරජය සහ මිලිටරි ආඥාදායකත්වය
[සංස්කරණය]පළමු ජනරජය තුළ දේශපාලන පක්ෂවලට වඩා පුළුල් සහයෝගයක් ඇති බව සහතික කිරීම සඳහා පියවර ගනිමින් සිවිල් පාලනයට නැවත පැමිණීම හමුදාව ප්‍රවේශමෙන් සැලසුම් කළේය. 1979 දී, නයිජීරියාවේ ජාතික පක්ෂයේ (NPN) අල්හාජි ෂෙහු ෂගාරි ජනාධිපති ලෙස තේරී පත් වූ මැතිවරණ මාලාවක් සඳහා දේශපාලන පක්ෂ පහක් තරඟ කළේය. පක්ෂ පහම ජාතික සභාව නියෝජනය කළේය. 1979 ඔක්තෝම්බර් 1 වන දින, නයිජීරියාවේ ෆෙඩරල් ජනරජයේ පළමු ජනාධිපති සහ සේනාධිනායකයා ලෙස ෂෙහු ෂගාරි දිවුරුම් දුන්නේය. ඔබසාන්ජෝ සාමකාමීව බලය ෂගාරි වෙත පැවරූ අතර, කැමැත්තෙන් ඉවත් වූ නයිජීරියානු ඉතිහාසයේ පළමු රාජ්‍ය නායකයා බවට පත් විය.
ෂගාරි රජය නයිජීරියානු සමාජයේ සෑම අංශයකින්ම පාහේ දූෂිත ලෙස සැලකේ. 1983 දී, රජයට අයත් නයිජීරියානු ජාතික ඛනිජ තෙල් සංස්ථාවේ පරීක්ෂකවරුන් "මේ රටේ ජලයේ මන්දගාමී විෂ වීම" දැකීමට පටන් ගත්හ.[50] 1983 අගෝස්තු මාසයේදී, ජාතික සභාවේ බහුතර ආසන සංඛ්‍යාවක් සහ ප්‍රාන්ත ආන්ඩු 12 ක පාලනයක් සහිතව, ෂගරි සහ NPN අතිවිශිෂ්ට ජයග්‍රහණයකින් නැවත බලයට පත් විය. එහෙත් මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන් විනාශ වූ අතර, පුලුල්ව පැතිරුනු ඡන්ද මංකොල්ලකෑම් සහ මැතිවරණ අක්‍රමිකතා පිලිබඳ චෝදනා ප්‍රතිඵල සම්බන්ධයෙන් නීතිමය සටන් වලට තුඩු දුන්නේය. දේශපාලන නායකයින්ට නිසි ලෙස පාලනය කිරීමට නොහැකි විය හැකි බවට පළමු ජනරජය වැනි අවිනිශ්චිතතාවයන් ද විය.
1983 හමුදා කුමන්ත්‍රණය නයිජීරියානු හමුදාවේ ප්‍රධාන නිලධාරීන් විසින් සම්බන්ධීකරණය කරන ලද අතර එය රජය පෙරළා දමා මේජර් ජෙනරාල් මුහම්මදු බුහාරි රාජ්‍ය නායකයා ලෙස පත් කිරීමට හේතු විය. 1984 පාලන තන්ත්‍රය නැවත තේරී පත්වීමෙන් ටික කලකට පසු මුහම්මදු බුහාරිගේ හමුදා කුමන්ත්‍රණය ධනාත්මක වර්ධනයක් ලෙස සාමාන්‍යයෙන් සලකනු ලැබීය.[51] 1985 දී ඊබ්‍රාහිම් බබන්ගිඩා බුහාරි කුමන්ත්‍රණයකින් බලයෙන් පහ කළේය. 1986 දී, බබන්ගිඩා නයිජීරියානු දේශපාලන කාර්යාංශය පිහිටුවන ලද අතර එය තුන්වන නයිජීරියානු ජනරජයට මාරුවීම සඳහා නිර්දේශ ඉදිරිපත් කළේය. 1989 දී බබන්ගිඩා තුන්වන නයිජීරියානු ජනරජයට සංක්‍රමණය වීමට සැලසුම් සකස් කිරීම ආරම්භ කළේය. බබන්ගිඩා 1990 නයිජීරියානු කුමන්ත්‍රණ ප්‍රයත්නයෙන් දිවි ගලවා ගත් අතර, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නැවත පැමිණීම පොරොන්දු වූ පසු 1992 දක්වා කල් දැමීය.[52]
ජුනි 12 සහ තුන්වන ජනරජයේ අර්බුදය
[සංස්කරණය]බබන්ගිඩා දේශපාලන පක්ෂ පිහිටුවීම නීතිගත කළ අතර 1992 මහ මැතිවරණයට පෙර සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය සහ ජාතික රිපබ්ලිකන් සම්මුතිය සමඟ ද්වි-පක්ෂ ක්‍රමය පිහිටුවන ලදී. ප්‍රධාන බොලා ඉගේ "ලාදුරු අත් දෙකක්" ලෙස හැඳින්වූ එක් පාර්ශවයකට සම්බන්ධ වන ලෙස ඔහු සියලුම නයිජීරියානුවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේය. 1993 ජූනි 12 වැනි දින පවත්වන ලද ජනාධිපතිවරනය 1983 හමුදා කුමන්ත්‍රණයෙන් පසු ප්‍රථම අවස්ථාව විය. ජාතික මැතිවරණ කොමිසම විසින් නිල වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත් නොකළද, ප්‍රතිඵලවලින් පෙන්නුම් කළේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේමොස්හුඩ් අබියෝලා සහ බබා ගානා කිංගිබේ දෙපළ බෂීර් ටෝෆා පරාජය කළ අතර ජාතික රිපබ්ලිකන් සම්මේලනයේ සිල්වෙස්ටර් උගෝ මිලියන 2.3 කට වඩා වැඩි ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින්. කෙසේ වෙතත්, බබන්ගිඩා මැතිවරනය අවලංගු කරන ලද අතර, එය සති ගනනාවක් ඵලදායී ලෙස රට වසා දැමූ දැවැන්ත සිවිල් විරෝධතා වලට තුඩු දුන්නේය. 1993 අගෝස්තු මාසයේදී, බබන්ගිඩා අවසානයේ සිවිල් රජයකට බලය ලබා දීමට පොරොන්දු වූ නමුත් අර්නස්ට් ෂෝනේකන් අන්තර්වාර ජාතික ආණ්ඩුවක ප්‍රධානියා ලෙස පත් කිරීමට පෙර නොවේ.[53] නයිජීරියාවේ දූෂණ සංස්කෘතියක් ඇති කිරීම සඳහා බබන්ගිඩාගේ පාලන තන්ත්‍රය වඩාත්ම දූෂිත සහ වගකිව යුතු ලෙස සැලකේ.[54]
රටේ දේශපාලන ඉතිහාසයේ කෙටිම ආණ්ඩුව වන ෂොනේකාන්ගේ අන්තර්වාර රජය, 1993 දී ජෙනරාල් සානි අබාචා විසින් නායකත්වය දුන් කුමන්ත්‍රණයකින් පෙරලා දමන ලදී. 1995 දී, නයිජීරියානු ජාතිකයා පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලයෙන් අත්හිටුවීමට හේතු වූ ඔගෝනි වැඩිහිටියන් හතර දෙනෙකුගේ මරණ සම්බන්ධයෙන් බොරු චෝදනා මත රජය විසින් පරිසරවේදී කෙන් සරෝ-විවා එල්ලා මරා දමන ලදී. රාජකීය ලන්දේසි ෂෙල් සහ ෂෙල් හි නයිජීරියානු මෙහෙයුමේ ප්‍රධානියා වන බ්‍රයන් ඇන්ඩර්සන්ට එරෙහිව ඇමරිකානු පිටසක්වල ටෝර්ට් ප්‍රඥප්තිය යටතේ නඩු පැවරීම, ෂෙල් විසින් වගකීම් ප්‍රතික්ෂේප කිරීමත් සමඟ උසාවියෙන් පිටත සමථයකට පත් විය.[55] 1999 දී අබාචාගේ ගිණුම්වල ඩොලර් මිලියන සිය ගණනක් සොයා ගන්නා ලදී.[56] 1998 දී ඒකාධිපතියා විලා එකේ මිය ගිය විට පාලනය අවසන් විය. ඔහු බටහිර යුරෝපීය බැංකුවල අක්වෙරළ ගිණුම්වලට මුදල් කොල්ල කෑ අතර ජෙනරාල්වරුන් සහ දේශපාලනඥයන් අත්අඩංගුවට ගෙන අල්ලස් දීමෙන් කුමන්ත්‍රණ පරාජය කළේය. ඔහුගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වූ ජෙනරාල් අබ්දුල්සලාමි අබුබකර් 1999 මැයි 5 දින නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කරන ලද අතර එය බහු පක්ෂ මැතිවරණ සඳහා පහසුකම් සැලසීය.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙත ආපසු පැමිණීම (1999–වර්තමානය)
[සංස්කරණය]
1999 මැයි 29 වන දින, අබුබකර් 1999 ජනාධිපතිවරණයේ ජයග්‍රාහකයා වූ හිටපු හමුදා පාලක ජෙනරාල් ඔලුසෙගුන් ඔබසාන්ජෝට නයිජීරියාවේ ජනාධිපති ලෙස බලය ලබා දුන්නේය. ඔබසාන්ජෝ අබාචාගේ ආඥාදායකත්වය යටතේ සිරගතව සිටියේය. ඔබසාන්ජෝගේ සමාරම්භය සිව්වන නයිජීරියානු ජනරජයේ ආරම්භය සනිටුහන් කළ අතර,[57] කෙටිකාලීන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ, සිවිල් යුද්ධයේ සහ මිලිටරි ආඥාදායකත්වයේ 39 වසරක කාල පරිච්ඡේදයක් අවසන් විය. ඔබසාන්ජෝ බලයට ගෙන ආ සහ 2003 ජනාධිපතිවරණ සඳහා ඔහුට දෙවන වාරය සඳහා ඉදිරිපත් වීමට ඉඩ සලසන මැතිවරණ නිදහස් හා අසාධාරණ ලෙස හෙළා දකිනු ලැබුවද, නයිජීරියාව ඔබසාන්ජෝ යටතේ ප්‍රජාතන්ත්‍රීකරණයේ සැලකිය යුතු ප්‍රගතියක් ලබා ඇත.[58]
2007 මහ මැතිවරණයේදී මහජන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ උමරු යාර්අඩුවා බලයට පත් විය. නිදහස් හා සාධාරණ ක්‍රියාවලියක් ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා නයිජීරියානු මැතිවරණය නිරීක්ෂණය කළ ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව, මෙම මැතිවරණ බරපතල දෝෂ සහිත මැතිවරණ ලෙස හෙළා දුටුවේය.[59] යාර්අඩුවා 2010 මැයි 5 වන දින මිය ගිය අතර උප ජනාධිපති ගුඩ්ලක් ජොනතන් යාර්අඩුවා අනුප්‍රාප්තිකයා ලෙස වැඩබලන සභාපති ලෙස මාස තුනකට පෙර සෙනෙට් සභාව විසින් දිවුරුම් දී ඇත.[60][61] 2011 ජනාධිපතිවරණයෙන් ජොනතන් ජයග්‍රහණය කළේය; ඡන්ද විමසීම් සුමටව සිදු වූ අතර සාපේක්ෂව සුළු ප්‍රචණ්ඩත්වයකින් හෝ මැතිවරණ වංචාවකින් තොරව සිදු විය.[62] ජොනතන්ගේ ධූර කාලය තුළ නයිජීරියාව අප්‍රිකාවේ ප්‍රමුඛ ආර්ථික බලවතා බවට පත් කළ ආර්ථික ප්‍රකෘතියක් දක්නට ලැබුණි.[63][64] ජාතික තෙල් සමාගම හරහා නයිජීරියානු රාජ්‍යයට ඩොලර් බිලියන 20ක් පමණ අහිමි වූ බව පැවසෙන ජොනතන් පරිපාලනය අසමසම දූෂණයේ වැඩිවීමක් ද දුටුවේය. කෙසේ වෙතත්, සියල්ලටමත් වඩා, ජොනතන්ගේ ධූර කාලය තුළ බොකෝ හරාම් කැරලිකරුවන් විසින් ත්‍රස්තවාදී රැල්ලක් මතුවීම දුටුවේය, එනම් ග්වෝසා සමූලඝාතනය සහ 2014 දී චිබොක් පාසල් සිසුවියන් පැහැරගෙන යාමයි.[65]
2015 මහ මැතිවරණයට පෙර, නයිජීරියාවේ විශාලතම විරුද්ධ පක්ෂ ඒකාබද්ධ කිරීම - නයිජීරියාවේ ක්‍රියාකාරී කොංග්‍රසය, ප්‍රගතිශීලී වෙනසක් සඳහා වූ කොන්ග්‍රසය, සමස්ත නයිජීරියාවේ මහජන පක්ෂය, සමස්ත ප්‍රගතිශීලී මහා සන්ධානයේ කන්ඩායමක් සහ නව PDP (පාලක ජනතා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂයේ ආණ්ඩුකාරවරුන්ගේ කන්ඩායම) - වත්මන් ජනාධිපති බෝලා අහමඩ් ටිනුබුගේ නායකත්වයෙන් සියලුම ප්‍රගතිශීලී කොන්ග්‍රසය පිහිටුවන ලදී. එකල එය අප්‍රිකානු මහාද්වීපයේ මෙතෙක් පැවති මිල අධිකම මැතිවරණය විය (2019 සහ 2023 මැතිවරණවලින් පමණක් එය අභිබවා ගියේය). නව මෙගා-විපක්ෂ පක්ෂය මැතිවරණය සඳහා ඔවුන්ගේ අපේක්ෂකයා ලෙස තෝරා ගත්තේ හිටපු හමුදා ආඥාදායක මුහම්මදු බුහාරි ය. 2015 දී බුහාරිගේ ව්‍යාපාරය ජනප්‍රිය වූ අතර දැඩි දූෂණ විරෝධී සටන්කරුවෙකු ලෙස ඔහුගේ ප්‍රතිරූපය වටා ගොඩනැගුණි - ඔහු මැතිවරණයෙන් මිලියන දෙකකට අධික ඡන්ද සංඛ්‍යාවකින් ජයග්‍රහණය කළේය. නිරීක්ෂකයින් සාමාන්‍යයෙන් මැතිවරණය සාධාරණ බව ප්‍රශංසා කළහ.[66][67][68][69] නයිජීරියාවේ වත්මන් ජනාධිපතිවරයෙකු නැවත මැතිවරණයෙන් පරාජයට පත් වූ පළමු අවස්ථාව මෙම මැතිවරණය සනිටුහන් විය. 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී බුහාරි නැවත තේරී පත් විය.[70]
2023 ජනාධිපතිවරණයේ දී අපේක්ෂකයන් හතර දෙනෙක් ජනාධිපතිවරණයට තරග කළහ; ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැවත පැමිණීමෙන් පසු පළමු වතාවට හිටපු හමුදා පාලකයෙකු ජනාධිපති අපේක්ෂකත්වයට ඉදිරිපත් නොවූයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ බහු පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව කෙරෙහි විශ්වාසය ශක්තිමත් කිරීම සනිටුහන් කරමිනි. මැතිවරණයේදී නව අපේක්ෂකයින්ගේ පාරම්පරික ආධාරකරුවන්ගේ නැගීම ද දැකගත හැකි විය, කලින් අනම්බ්රා ප්‍රාන්තයේ ආණ්ඩුකාරවරයා වූ පීටර් ඔබිගේ කීකරු ව්‍යාපාරය, තරුණ, නාගරික ඡන්දදායකයින් වෙත පුළුල් ලෙස ආයාචනා කළ අතර ඔහුගේ මූලික පදනම අග්නිදිග ප්‍රදේශයේ ඇත;[71] සහ ක්වාන්ක්වාසියා රබියු ක්වාන්ක්වාසෝ, වයඹ දිග කැනෝ ප්‍රාන්තයේ හිටපු ආණ්ඩුකාරවරයාය.[72]
ආන්දෝලනාත්මක මැතිවරණයෙන් පාලක පක්ෂයේ බොලා ටිනුබු 36.61% ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ලබා ගනිමින් ජයග්‍රහණය කළේය,[73] නමුත් අනුශූරයන් දෙදෙනාම ජයග්‍රහණය ප්‍රකාශ කළ අතර මැතිවරණ විනිශ්චය සභාවක නඩු විභාග වෙමින් පවතී.[74] බොලා ටිනුබුගේ සමාරම්භය 2023 මැයි 29 දින පැවැත්විණි.[75] නයිජීරියාවේ පුලුල්ව පැතිරුනු පැහැරගැනීම් සමග ගැටළු දිගටම පැවතුනි.[76]
යොමු කිරීම්
[සංස්කරණය]- ^ a b Tylecote 1975 (see below)
- ^ a b Eggert, Manfred (2014). "Early iron in West and Central Africa". In Breunig, P (ed.). Nok: African Sculpture in Archaeological Context. Frankfurt, Germany: Africa Magna Verlag Press. pp. 51–59.
- ^ a b Eggert, Manfred (2014). "Early iron in West and Central Africa". In Breunig, P (ed.). Nok: African Sculpture in Archaeological Context. Frankfurt, Germany: Africa Magna Verlag Press. pp. 53–54. ISBN 9783937248462.
- ^ Holl, Augustin F. C. (June 2020). "The Origins of African Metallurgies". Oxford Research Encyclopedias. 22 (4): 12–13. doi:10.1093/acrefore/9780190854584.013.63. ISBN 9780190854584. OCLC 7869925414.
- ^ Breunig, Peter. 2014. Nok: African Sculpture in Archaeological Context: p. 21.
- ^ Nicole Rupp, Peter Breunig & Stefanie Kahlheber, "Exploring the Nok Enigma සංරක්ෂණය කළ පිටපත 4 මාර්තු 2016 at the Wayback Machine", Antiquity 82.316, June 2008.
- ^ B.E.B. Fagg, "The Nok Culture in Prehistory", Journal of the Historical Society of Nigeria 1.4, December 1959.
- ^ Kleiner, Fred S.; Mamiya, Christin J. (2009). Gardner's Art Through the Ages: Non-Western Perspectives (13, revised ed.). Cengage Learning. p. 194. ISBN 978-0-495-57367-8.
- ^ "Nok Terracottas (500 B.C.–200 A.D.) | Thematic Essay | Heilbrunn Timeline of Art History | The Metropolitan Museum of Art". Metmuseum.org. 2 June 2014. සම්ප්‍රවේශය 16 July 2014.
- ^ Eze–Uzomaka, Pamela. "Iron and its influence on the prehistoric site of Lejja". Academia.edu. University of Nigeria, Nsukka, Nigeria. සම්ප්‍රවේශය 12 December 2014.
- ^ a b Juang, Richard M. (2008). Africa and the Americas: culture, politics, and history: a multidisciplinary encyclopedia, Volume 2. ABC-CLIO. p. 597. ISBN 978-1-85109-441-7.
- ^ Hrbek, Ivan (1992). Africa from the seventh to the eleventh Century. James Currey Publishers. p. 254. ISBN 978-0-85255-093-9.
- ^ Uzukwu, E. Elochukwu (1997). Worship as Body Language. Liturgical Press. p. 93. ISBN 978-0-8146-6151-2.
- ^ a b Falola, Toyin; Heaton, Matthew M. (2008). A History of Nigeria. Cambridge University Press. p. 23. ISBN 978-0-521-68157-5.
- ^ Laitin, David D. (1986). Hegemony and culture: politics and religious change among the Yoruba. University of Chicago Press. p. 111. ISBN 978-0-226-46790-0.
- ^ MacDonald, Fiona; Paren, Elizabeth; Shillington, Kevin; Stacey, Gillian; Steele, Philip (2000). Peoples of Africa, Volume 1. Marshall Cavendish. p. 385. ISBN 978-0-7614-7158-5.
- ^ a b c Gordon, April A. (2003). Nigeria's Diverse Peoples: A Reference Sourcebook. ABC-CLIO. pp. 44–54. ISBN 978-1-57607-682-8. සම්ප්‍රවේශය 29 March 2015.
- ^ a b c Falola, Toyin; Genova, Ann (2009). Historical Dictionary of Nigeria. Scarecrow Press. p. 328. ISBN 978-0-8108-6316-3. සම්ප්‍රවේශය 29 March 2015.
- ^ Falola, Toyin; Paddock, Adam (2012). Environment and Economics in Nigeria. Routledge. p. 78. ISBN 978-1-136-66247-8. සම්ප්‍රවේශය 29 March 2015.
- ^ Metz, Helen Chapin (1991). "Nigeria: A Country Study – The Slave Trade". Library of Congress Country Studies. සම්ප්‍රවේශය 28 May 2011.
- ^ Shillington, Kevin, Encyclopedia of African History. (U of Michigan Press, 2005) p. 1401.
- ^ Adam, Abba Idris, "Re-inventing Islamic Civilization in the Sudanic Belt: The Role of Sheikh Usman Dan Fodio." Journal of Modern Education Review 4.6 (2014): 457–465. online සංරක්ෂණය කළ පිටපත 15 අප්‍රේල් 2021 at the Wayback Machine
- ^ Peterson, Derek R., ed., Abolitionism and imperialism in Britain, Africa, and the Atlantic (Ohio University Press, 2010).
- ^ Falola, Toyin, and Matthew M. Heaton, A History of Nigeria (2008), pp. 85–109.
- ^ "Slow death slavery course abolition northern Nigeria 18971936 | Regional history after 1500". Cambridge University Press. සම්ප්‍රවේශය 2020-01-22.
- ^ "The end of slavery". The Story of Africa. BBC News. සම්ප්‍රවේශය 28 May 2011.
- ^ Udofia, O.E. (1981). "Nigerian Political Parties: Their Role in Modernizing the Political System, 1920–1966". Journal of Black Studies. 11 (4): 435–447. doi:10.1177/002193478101100404. JSTOR 2784073. S2CID 143073983.
- ^ "The Constitution of the Federal Republic of Nigeria" (PDF). 1963. 18 August 2021 දින මුල් පිටපත (PDF) වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී.
- ^ Irede, Akin (17 March 2022). "Aguiyi-Ironsi: The murder that birthed Nigeria's northern hegemony". The Africa Report. සම්ප්‍රවේශය 23 February 2023.
- ^ Falola and Heaton, A History of Nigeria (2008) pp 158–59.
- ^ Murray, Senan (30 May 2007). "Reopening Nigeria's civil war wounds". BBC News. සම්ප්‍රවේශය 28 May 2011.
- ^ Daly, Samuel Fury Childs (2020-08-07). A History of the Republic of Biafra. Cambridge University Press. doi:10.1017/9781108887748. ISBN 978-1-108-88774-8. S2CID 225266768.
- ^ "Background Paper on Nigeria and Biafra, Declassified Documents Reference System.
- ^ Metz, Helen Chapin (1991). "Nigeria: A Country Study – Civil War". Library of Congress Country Studies. සම්ප්‍රවේශය 28 May 2011.
- ^ "The Biafra War and the Age of Pestilence". Litencyc.com. 20 August 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 28 July 2014.
- ^ Michael I. Draper, Shadows: Airlift and Airwar in Biafra and Nigeria 1967–1970.
- ^ McDonald, Gordon C., Area Handbook for the Democratic Republic of the Congo (Congo Kinshasa) (1971), p. 263
- ^ Stearns, Jason K. Dancing in the Glory of Monsters: The Collapse of the Congo and the Great War of Africa (2011), p. 115
- ^ Wrong, Michela. In the Footsteps of Mr. Kurtz: Living on the Brink of Disaster in Mobutu's Congo (2000), p. 266
- ^ Watts, Michael (1987) State, Oil and Agriculture in Nigeria, Institute of International Studies, University of California, ISBN 0-87725-166-5.
- ^ Iliffe 2011, pp. 42–43; Derfler 2011, p. 81.
- ^ Derfler 2011, පිටු අංකය: 82.
- ^ Iliffe 2011, p. 43; Derfler 2011, p. 81.
- ^ Iliffe 2011, පිටු අංකය: 44.
- ^ Joliba (2015-02-13). "Failed Coup Attempt of 1976". Joliba. සම්ප්‍රවේශය 2023-06-27.
- ^ Iliffe 2011, පිටු අංකය: 48.
- ^ Iliffe 2011, pp. 48–49; Derfler 2011, p. 85.
- ^ Iliffe 2011, p. 50; Derfler 2011, p. 85.
- ^ African Concord (1990). The New Helmsmen. Concord Press, Ikeja, Lagos. 13 August 1990
- ^ David Williams, President and power in Nigeria: The life of Shehu Shagari (Routledge, 2018).
- ^ "Nigeria, Military Faces Daunting Challenges", AP Press International, 3 March 1984. Retrieved 22 February 2007.
- ^ Siollun, Max (2018-10-25), Levan, Carl; Ukata, Patrick, eds., "Civil Military Affairs and Military Culture in Post-Transition Nigeria", The Oxford Handbook of Nigerian Politics (Oxford University Press): pp. 272–287, ,
- ^ Bilski, Andrew, "Broken Promises", Maclean, 6 September 1993.
- ^ Diamond, Larry; Kirk-Greene, Anthony; Oyeleye Oyediran (1997) Transition without End: Nigerian Politics and Civil Society Under Babangida, Vantage Publishers, ISBN 978-2458-54-6.
- ^ "Wiwa et al v. Royal Dutch Petroleum et al". Center for Constitutional Rights.
- ^ "Nigerian Lawyer: Abacha accounts apparently in Switzerland, Luxembourg, France, and Germany", AP press, 10 January 2000.
- ^ "Abdusalam Abubakar" සංරක්ෂණය කළ පිටපත 4 මැයි 2015 at the Wayback Machine, Encyclopædia Britannica Online, accessed 26 October 2012.
- ^ Falola and Heaton, A History of Nigeria (2008) pp. 211–34.
- ^ "Final Report" (PDF). EU Election Observation Mission Nigeria 2007. 16 February 2008 දින මුල් පිටපත (PDF) වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 24 January 2008.
- ^ "NASS confirms Sambo as vice president". The Nigerian Voice. 18 May 2010. සම්ප්‍රවේශය 29 May 2011.
- ^ Akinlade, Muruf (18 May 2010). "National Assembly confirms Sambo as Vice President". MyOndoState.Com. 27 April 2011 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය 29 May 2011.
- ^ Nossiter, Adam (16 April 2011). "Nigerians Vote in Presidential Election". The New York Times. සම්ප්‍රවේශය 17 April 2011.
- ^ Times, Premium (2014-12-23). "Nigerian economy among world's largest - Jonathan". Premium Times Nigeria (බ්‍රිතාන්‍ය ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2022-10-05.
- ^ eribake, akintayo (2014-12-24). "Nigeria's economy among largest in the world — Jonathan". Vanguard News (බ්‍රිතාන්‍ය ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2022-10-05.
- ^ Udo, Bassey (2015-05-14). "Missing $20 bn: Sanusi faults Alison-Madueke, says audit report proves at least $18.5bn lost". Premium Times Nigeria (බ්‍රිතාන්‍ය ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2022-10-05.
- ^ "Nigeria election: Muhammadu Buhari wins". BBC. සම්ප්‍රවේශය 31 March 2015.
- ^ "Obama praises Nigeria's president for conceding defeat". Vanguard. 1 April 2015. සම්ප්‍රවේශය 4 April 2015.
- ^ "APC praises Jonathan for conceding defeat". The Nation. සම්ප්‍රවේශය 4 April 2015.
- ^ "Anyaoku Praises Jonathan For Conceding Defeat". Channels Television. 31 March 2015. සම්ප්‍රවේශය 4 April 2015.
- ^ AfricaNews (2019-02-27). "Buhari beats Atiku to secure re-election as Nigeria president". Africanews. සම්ප්‍රවේශය 2020-07-05.
- ^ Lasisi, Olukayode Joshua (2022-09-29). "Peter Obi leads in new poll, Google search interest". Businessday NG (ඇමෙරිකානු ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2022-10-05.
- ^ Olurounbi, Eromo Egbejule,Ruth. "How Rabiu Kwankwaso became wildcard in Nigerian presidential race". aljazeera.com (ඉංග්‍රීසි බසින්).
{{cite news}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) - ^ "Nigeria presidential election results 2023 by the numbers". aljazeera.com (ඉංග්‍රීසි බසින්).
- ^ "Nigeria local elections open in shadow of contested national vote". www.aljazeera.com (ඉංග්‍රීසි බසින්).
- ^ "Bola Tinubu sworn in as Nigeria's president, succeeds Buhari". www.aljazeera.com (ඉංග්‍රීසි බසින්).
- ^ Emmanuel Akinwotu (January 16, 2024). "A kidnapping of six sisters and a murder has gripped Nigeria". DevOne Africa. NPR.