ලයිබීරියාවේ ඉතිහාසය

විකිපීඩියා වෙතින්

ආදිවාසී ජනතාව[සංස්කරණය]

බටහිර අප්‍රිකාවේ ඕල්ඩෝවන් පෙර ගල් යුගයේ (ආදිතම ESA) කෞතුක වස්තු පවතින බව මයිකල් ඔමොලේවා විසින් තහවුරු කර ඇති අතර, එය පුරාණ මානවයන් සිටි බවට සාක්ෂි දරයි.[1]

බටහිර අප්‍රිකාව පුරා අප්‍රකට අචියුලියන් (ESA) කෞතුක වස්තු හොඳින් ලේඛනගත කර ඇත. මධ්‍ය ශිලා යුගයේ (MSA) නැගී එන කාලමිතික වාර්තාවෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ බටහිර අප්‍රිකාවේ අවම වශයෙන් චිබනියානු (වසර 780-126 දහසකට පෙර) උතුරු, විවෘත සහේලියානු කලාපවල සිට හරය සහ ෆ්ලේක් තාක්ෂණයන් පවතින බවත්, ඒවා බවත්ය. බටහිර අප්‍රිකාවේ උතුරු සහ දකුණු කලාප දෙකෙහිම පර්යන්ත ප්ලයිස්ටොසීන/හොලොසීන් සීමාව (~12 ka) දක්වා පැවතුණි. මෙය ඔවුන් අප්‍රිකාවේ ඕනෑම තැනක එවැනි MSA තාක්ෂණයේ ලාබාලතම උදාහරණ බවට පත් කරයි. වනාන්තරවල MSA ගහනය පැවතීම විවෘත ප්‍රශ්නයකි. කෙසේ වෙතත් තාක්ෂණික වෙනස්කම් විවිධ පාරිසරික කලාප සමඟ සහසම්බන්ධ විය හැක. පසුකාලීන ගල් යුගයේ (LSA) ජනගහනය ක්ෂුද්‍ර ශිලා සහ මැක්‍රොලිතික් සම්ප්‍රදායන් ඇතුළුව සැලකිය යුතු තාක්‍ෂණික විවිධාංගීකරණයක් පෙන්නුම් කරයි.[2]

වාර්තාව පෙන්නුම් කරන්නේ බටහිර අප්‍රිකාවේ aceramic සහ ceramic Latter Stone Age (LSA) එකලස් කිරීම් කාලානුක්‍රමිකව අතිච්ඡාදනය වන බවත්, වෙරළේ සිට උතුරට ක්ෂුද්‍ර ශිලා කර්මාන්තවල ඝනත්වය වෙනස් වන බවත් භූගෝලීය වශයෙන් ව්‍යුහගත වී ඇති බවත්ය. මෙම ලක්ෂණ සමාජ ජාල හෝ වෙනස්වන පාරිසරික තත්ත්වයන් සමඟ සම්බන්ධ වූ යම් ආකාරයක සංස්කෘතික ව්‍යාප්තියක් නියෝජනය කරයි.[2]

පිඟන් මැටි සහිත ක්ෂුද්‍ර ශිලා කර්මාන්ත මධ්‍ය-හොලොසීන් විසින් සුලභ වූ අතර වනගත ආහාර සූරාකෑමේ තීව්‍රතාවයක් ද දක්නට ලැබුණි. ~4-3.5 ka අතර, මෙම සමිති ක්‍රමයෙන් ආහාර නිෂ්පාදකයින් බවට පරිවර්තනය විය, සමහර විට උතුරේ එඬේරුන් සහ කෘෂිකාර්මිකයින් සමඟ සම්බන්ධ වීමෙන්, පරිසරය වඩාත් ශුෂ්ක වූ විට. කෙසේ වෙතත්, දඩයම්-එකතු කරන්නන් බටහිර අප්‍රිකාවේ වඩාත් වනාන්තර ප්‍රදේශවල බොහෝ කලකට පසුව ජීවත් වී ඇති අතර, මෙම කලාපයේ පාරිසරික මායිම්වල ප්‍රබලත්වය සනාථ කරයි.[2]

බටහිර අප්‍රිකාවේ සහ ග්‍රේන් කෝස්ට්හි යුරෝපීය සිතියමක්, 1736. එහි පුරාවිද්‍යා සිතියම්කරණ නාමය නීග්‍රෝලන්තයේ ඇත.

මැන්ඩේ ව්‍යාප්තිය[සංස්කරණය]

ගම්මිරිස් වෙරළ (Pepper Coast), ග්‍රේන් කෝස්ට් ලෙසද හැඳින්වේ, අවම වශයෙන් 12 වන සියවස තරම් ඈත අතීතයේ අප්‍රිකාවේ ආදිවාසී ජනයා වාසය කර ඇත. මැන්ඩේ භාෂාව කතා කරන ජනයා උතුරු හා නැගෙනහිරින් ව්‍යාප්ත වූ අතර, බොහෝ කුඩා ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් දකුණු දෙසට අත්ලාන්තික් සාගරය දෙසට බල කළහ. දෙයි, බස්සා, කෘ, ගෝලා, සහ කිස්සි යනු ප්‍රදේශයේ පැරණිතම ලේඛනගත ජන කොටස් කිහිපයකි.[3]

1375 දී මාලි අධිරාජ්‍යයේ සහ 1591 දී සොන්හායි අධිරාජ්‍යයේ පරිහානිය මගින් මෙම කණ්ඩායම්වල මෙම ගලා ඒම සංකීර්ණ විය. රට අභ්‍යන්තර ප්‍රදේශ කාන්තාරකරණයට ලක් වූ විට, වැසියන් තෙත් වෙරළට සංක්‍රමණය විය. මෙම නව වැසියන් කපු කැටීම, රෙදි විවීම, යකඩ උණු කිරීම, සහල් සහ බඩ ඉරිඟු වගා කිරීම, සහ සමාජ හා දේශපාලන ආයතන මාලි සහ සොන්හායි අධිරාජ්‍යයන්ගෙන් ගෙන එන ලදී.[3] මනේ කලාපය යටත් කර ගැනීමෙන් ටික කලකට පසු, පැරණි මාලි අධිරාජ්‍යයේ වයි ජනයා ග්‍රෑන්ඩ් කේප් මවුන්ට් ප්‍රාන්ත කලාපයට සංක්‍රමණය විය. ජනවාර්ගික කෘ වායි ගලා ඒමට විරුද්ධ වූ අතර, වයි තවදුරටත් ගලා ඒම නැවැත්වීම සඳහා මානේ සමඟ සන්ධානයක් ඇති කළේය.[4]

වෙරළ තීරයේ මිනිසුන් ඔරු ගොඩනඟා අනෙකුත් බටහිර අප්‍රිකානුවන් සමඟ කැප්-වර්ට් සිට ගෝල්ඩ් කෝස්ට් දක්වා වෙළඳාම් කළහ.

මුල් ජනපදකරණය[සංස්කරණය]

1461 සහ 17 වන සියවසේ අග භාගය අතර, පෘතුගීසි, ලන්දේසි සහ බ්‍රිතාන්‍ය වෙළඳුන්ට කලාපයේ සම්බන්ධතා සහ වෙළඳ ස්ථාන තිබුණි. පෘතුගීසීන් විසින් මෙම ප්‍රදේශය Costa da Pimenta ("ගම්මිරිස් වෙරළ") ලෙස නම් කරන ලද නමුත් මෙලෙගුටා ගම්මිරිස් ධාන්‍ය බහුල වීම හේතුවෙන් එය පසුව ග්‍රේන් කෝස්ට් ලෙස හඳුන්වන ලදී. වෙළෙන්දෝ දේශීය ජනතාව සමඟ භාණ්ඩ හා භාණ්ඩ හුවමාරු කර ගනු ඇත.[තහවුරු කර නොමැත]

එක්සත් ජනපදයේ, නිදහසේ උපන් සහ කලින් වහල්භාවයේ සිටි අප්‍රිකානු ඇමරිකානුවන් අප්‍රිකාවේ පදිංචි කිරීමේ ව්‍යාපාරයක් පැවතුනි. මෙයට හේතුව ඔවුන් දේශපාලන ඡන්ද අයිතිය අහිමි කිරීම සහ සිවිල්, ආගමික සහ සමාජ අයිතීන් ප්‍රතික්ෂේප කිරීම වැනි වාර්ගික වෙනස්කම්වලට මුහුණ දුන් බැවිනි.[5] 1816 දී පිහිටුවන ලද, ඇමරිකානු ජනපදකරණ සංගමය (ACS) බොහෝ දුරට ක්වේකර්වරුන් සහ වහල් හිමියන්ගෙන් සමන්විත විය. ක්වේකර්වරුන් විශ්වාස කළේ කළු ජාතිකයින්ට එක්සත් ජනපදයට වඩා අප්‍රිකාවේ නිදහස සඳහා වඩා හොඳ අවස්ථාවන්ට මුහුණ දීමට සිදුවනු ඇති බවයි.[6][7] වහල් හිමියන් වහල් මිනිසුන්ට නිදහසට විරුද්ධ වූ අතර, සමහරු වහල් කැරලි වළක්වා ගැනීමේ මාර්ගයක් ලෙස වර්ණයෙන් යුත් නිදහස් මිනිසුන් "නැවත ගෙන්වා ගැනීම" සැලකූහ.[6]

1822 දී, ඇමරිකානු යටත් විජිත සමිතිය යටත් විජිතයක් පිහිටුවීම සඳහා ගම්මිරිස් වෙරළට ස්වේච්ඡාවෙන් වර්ණ මිනිසුන් යැවීම ආරම්භ කළේය. නිවර්තන කලාපීය රෝග වලින් සිදුවන මරණ සංඛ්‍යාව ඉහළ මට්ටමක පැවතුනි - 1820 සහ 1843 අතර ලයිබීරියාවට පැමිණි සංක්‍රමණිකයන් 4,571 න් දිවි ගලවා ගත්තේ 1,819 ක් පමණි.[8][9] 1867 වන විට, ACS (සහ රාජ්‍ය ආශ්‍රිත පරිච්ඡේද) එක්සත් ජනපදයේ සහ කැරිබියන් දූපත් වල සිට ලයිබීරියාවට 13,000කට අධික වර්ණ සහිත පුද්ගලයන් සංක්‍රමණය කිරීමට සහාය වී ඇත.[10] මෙම නිදහස් අප්‍රිකානු ඇමරිකානුවන් සහ ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන් ඔවුන්ගේ ප්‍රජාව තුළ විවාහ වූ අතර ඇමරිකානු-ලයිබීරියානුවන් ලෙස හඳුනා ගැනීමට පැමිණියහ. බොහෝ දෙනා මිශ්‍ර ජාතියක් වූ අතර ඇමරිකානු සංස්කෘතිය තුළ උගත් අය වූහ; ඔවුන් හමු වූ ගෝත්‍රවල ස්වදේශික ස්වදේශිකයන් සමඟ ඔවුන් හඳුනාගෙන නැත. ඔවුන් දේශපාලන ජනරජවාදය සහ රෙපරමාදු ක්‍රිස්තියානි ධර්මය පිළිබඳ ඇමරිකානු සංකල්ප සමඟ සංස්කෘතික සම්ප්‍රදායක් ඇති ජනවාර්ගික කණ්ඩායමක් වර්ධනය කළහ.[11]

1830 ගණන්වල ලයිබීරියා ජනපදයේ සිතියම, ACS විසින් නිර්මාණය කරන ලද අතර, මිසිසිපි ජනපදය සහ අනෙකුත් රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලබන ජනපද ද පෙන්වයි.

ඒබ්‍රහම් ලින්කන්, හෙන්රි ක්ලේ සහ ජේම්ස් මොන්රෝ වැනි ප්‍රමුඛ ඇමරිකානු දේශපාලඥයින්ගේ සහාය ඇතිව ACS, නිදහස් කරන ලද වහලුන් එක්සත් ජනපදයේ රැඳී සිටීමට වඩා "නැවත මෙරටට ගෙන්වා ගැනීම" වඩාත් සුදුසු බව විශ්වාස කළේය.[7] සමාන රාජ්‍ය පදනම් කරගත් සංවිධාන විසින් මිසිසිපි-අප්‍රිකාව, අප්‍රිකාවේ කෙන්ටකි සහ ලයිබීරියාව පසුව ඈඳාගත් මේරිලන්ඩ් ජනරජයේ ජනපද පිහිටුවා ගත්හ. කෙසේ වෙතත්, 1862 දී ලින්කන් ලයිබීරියාව විස්තර කළේ "යම් අර්ථයකින්... සාර්ථකත්වයක්" පමණක් වන අතර, ඒ වෙනුවට යෝජනා කළේ නිදහස් වර්ණ මිනිසුන්ට අද පැනමාවේ කොටසක් වන චිරිකි වෙත සංක්‍රමණය වීමට සහාය විය යුතු බවයි.[12]

ඇමරිකානු-ලයිබීරියානු පදිංචිකරුවන් ඔවුන් මුණගැසුණු ආදිවාසී ජනයාට, විශේෂයෙන් වඩාත් හුදකලා වූ "පඳුරු" ප්‍රජාවන්ට හොඳින් සම්බන්ධ නොවීය. යටත් විජිත ජනාවාස කෘ සහ ග්‍රෙබෝ විසින් ඔවුන්ගේ අභ්‍යන්තර ප්‍රධානීන් විසින් වටලන ලදී. පඳුරු තුළ ගෝත්‍රික අප්‍රිකානුවන් සමඟ ඇති වූ හමුවීම් බොහෝ විට ප්‍රචණ්ඩකාරී විය. ස්වදේශික ජනයාට වඩා වෙනස් සහ සංස්කෘතික හා අධ්‍යාපනික වශයෙන් උසස් යැයි විශ්වාස කරමින්, ඇමරිකානු-ලයිබීරියානුවන් දේශපාලන බලය නිර්මාණය කර අල්ලාගෙන සිටි ප්‍රභූ සුළුතරයක් ලෙස වර්ධනය විය. ඇමරිකානු-ලයිබීරියානු පදිංචිකරුවන් හූප් සාය සහ ටේල් කෝට් වැනි ඇඳුම් භාවිතා කළ අතර, ස්වදේශිකයන්ට වහලුන් ලෙස වැඩ කිරීමට බලකෙරෙන වැවිලි නිර්මාණය කිරීම ඇතුළුව ආර්ථික අවස්ථාවන්ගෙන් ස්වදේශිකයන් බැහැර කළහ, ඔවුන් මෑතකදී ඔවුන් දුටු ආකාරයටම නිදහස් වූ බන්ධන දාමයන් ක්‍රියාත්මක කළහ. ස්වදේශිකයන්ට වඩා උසස්[13] ආදිවාසී ගෝත්‍රිකයන් 1904 වන තුරුම ඔවුන්ගේම භූමියේ ජන්ම හිමිකම් පුරවැසිභාවය භුක්ති වින්දේ නැත.[14] ඇමරිකානු-ලයිබීරියානුවන් ආදිවාසීන් දැනුවත් කිරීම සඳහා දූත මණ්ඩල සහ පාසල් පිහිටුවීමට ආගමික සංවිධාන දිරිමත් කළහ.[13]

දේශපාලන ගොඩනැගීම[සංස්කරණය]

1848 සහ 1852 අතර ලයිබීරියාවේ පළමු ජනාධිපති ජෝසප් ජෙන්කින්ස් රොබට්ස්ගේ පදිංචිය.

1847 ජූලි 26 වන දින පදිංචිකරුවන් නිදහස් ප්‍රකාශයක් නිකුත් කර ව්‍යවස්ථාවක් ප්‍රකාශයට පත් කළහ. එක්සත් ජනපද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ දේශපාලන මූලධර්ම මත පදනම්ව, එය ස්වාධීන ලයිබීරියා ජනරජය පිහිටුවන ලදී.[15][16] අගෝස්තු 24 දින, ලයිබීරියාව සිය ඉරි 11කින් යුත් ජාතික ධජය සම්මත කර ගත්තේය.[17] ලයිබීරියාවේ ස්වාධීනත්වය පිළිගත් පළමු රට එක්සත් රාජධානියයි.[18] ඇමරිකානු රජය තුළ ප්‍රබල දේශපාලන බලයක් තිබූ දකුණු ප්‍රාන්ත ඔවුන්ගේ වෙන්වීම සහ කොන්ෆෙඩරසිය පිහිටුවීම ප්‍රකාශ කිරීමෙන් පසුව, 1862 වන තෙක් එක්සත් ජනපදය ලයිබීරියාව පිළිගත්තේ නැත.[19][20][21]

නව ජාතියේ නායකත්වය බොහෝ දුරට සමන්විත වූයේ ACS විසින් මිල දී ගත් වෙරළබඩ ප්‍රදේශවල දේශපාලන හා ආර්ථික ආධිපත්‍යය ආරම්භයේදී පිහිටුවා ගත් ඇමරිකානු-ලයිබීරියානු ජාතිකයින්ගෙනි. ඔවුන් මෙම ප්‍රදේශ සංවර්ධනය කිරීමේදී සහ එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස වෙළඳාම් කිරීමේදී එක්සත් ජනපදය සමඟ සබඳතා සහ සම්බන්ධතා පවත්වා ගෙන ගියහ. ඔවුන් 1865 ඇතුල්වීමේ වරායන් පනත සම්මත කිරීම මගින් අභ්‍යන්තර ගෝත්‍රිකයන් සමඟ විදේශ වාණිජ්‍යය තහනම් කරන ලද අතර, ප්‍රදේශය තුළ එවැනි වෙළඳාමකට ඉඩ දීමට පෙර "ශිෂ්ට වටිනාකම් වර්ධනය කිරීම දිරිමත් කිරීම" සඳහා විය.[15]

අප්‍රිකානු ඇමරිකානුවන් 1896 ලයිබීරියාවට පිටත්ව යයි. ACS සිය අවසන් සංක්‍රමණිකයන් 1904 දී ලයිබීරියාවට යවා ඇත.

1877 වන විට, True Whig පක්ෂය රටේ බලවත්ම දේශපාලන ආයතනය විය.[22] එය ප්‍රධාන වශයෙන් සෑදී ඇත්තේ අප්‍රිකාවේ අනෙකුත් ජාතීන්ගේ යුරෝපීය යටත් විජිතවාදීන්ගේ රටාවන් පුනරුච්චාරණය කරමින් 20 වැනි සියවස දක්වා සමාජ, ආර්ථික හා දේශපාලන ආධිපත්‍යය පවත්වා ගෙන ගිය ඇමරිකානු-ලයිබීරියානුවන්ගෙනි. තනතුර සඳහා තරඟය සාමාන්යයෙන් පක්ෂය තුළ අඩංගු විය; පක්‍ෂ නාමයෝජනා මගින් මැතිවරණය සහතික විය.[23]

වයඹ දෙසින් සියෙරා ලියොන් පාලනය කළ එක්සත් රාජධානියේ පීඩනය සහ උතුරු හා නැගෙනහිර එහි අවශ්‍යතා සමඟ ප්‍රංශයේ පීඩනය, ලයිබීරියාවට පුළුල් භූමි ප්‍රදේශ සඳහා හිමිකම් අහිමි වීමට හේතු විය. සියෙරා ලියොන් සහ අයිවරි කෝස්ට් යන ප්‍රදේශ දෙකම ඈඳා ගත් ප්‍රදේශ[24] යටිතල පහසුකම් සහ විශාල කාර්මික ආර්ථිකයක් සංවර්ධනය කිරීම සඳහා ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගැනීමට ලයිබීරියාව අරගල කළේය.

19 වන ශතවර්ෂයේ අගභාගයේදී ලයිබීරියානු භාණ්ඩ නිෂ්පාදනයේ පහත වැටීමක් ඇති වූ අතර රජය මූල්‍යමය වශයෙන් අරගල කළ අතර එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ජාත්‍යන්තර ණය මාලාවක් මත ණයගැති විය.[25] 1892 ජූලි 16 වන දින, මාර්තා ඈන් අර්ස්කින් රික්ස්, වින්ඩ්සර් මාලිගයේදී වික්ටෝරියා රැජින හමුවී, ලයිබීරියාවේ ප්‍රථම රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ත්‍යාගය වන අතින් සාදන ලද ලෝගුවක් ඇයට පිරිනැමීය. ටෙනසිහි වහල්භාවයේ උපත ලද රික්ස් පැවසුවේ, "මා කුඩා කාලයේ සිටම, රැජින මගේ මිනිසුන්ට - වහලුන්ට - සහ ඇය අපව නිදහස් කිරීමට කැමති වූයේ කෙසේදැයි මම නිතර අසා ඇත්තෙමි."[18]

20 වන සියවසේ මුල් භාගය[සංස්කරණය]

චාල්ස් ඩී.බී. කිං, ලයිබීරියාවේ 17 වැනි ජනාධිපති (1920-1930), ඔහුගේ පිරිවර සමඟ හේග් (නෙදර්ලන්තය) හි සාම මාලිගයේ පඩිපෙළ මත, 1927.

ඇමරිකානු සහ අනෙකුත් ජාත්‍යන්තර අවශ්‍යතා 20 වැනි සියවසේ මුල් භාගයේ රබර් නිෂ්පාදනය ප්‍රධාන කර්මාන්තයක් ලෙස සම්පත් නිස්සාරණය අවධාරණය කළේය.[26] 1914 දී ලයිබීරියාවේ වෙළඳාමෙන් හතරෙන් තුනක් අධිරාජ්‍ය ජර්මනිය සතු විය. ජර්මනිය සමඟ ආතතීන් වැඩි වීමත් සමඟ මෙය සියරා ලියොන්හි බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත බලධාරීන් සහ ප්‍රංශ ගිනියාවේ සහ අයිවරි කෝස්ට්හි ප්‍රංශ යටත් විජිත බලධාරීන් අතර කනස්සල්ලට හේතු විය.[27]

ලෝක යුද්ධ සහ අන්තර් යුද්ධ කාලය[සංස්කරණය]

ජර්මනියට එරෙහිව යුද්ධ ප්‍රකාශ කිරීමෙන් පසු 1917 අගෝස්තු 4 දක්වා ලයිබීරියාව පළමු ලෝක යුද්ධයේදී මධ්‍යස්ථව සිටියේය. පසුව, එය 1919 දී වර්සායිල් සාම සමුළුවට සහභාගී වූ ජාතීන් 32 න් එකකි, එය යුද්ධය අවසන් කර ජාතීන්ගේ සංගමය පිහිටුවන ලදී; සමුළුවට සහ ලීගය පිහිටුවීම යන දෙකටම සහභාගී වූ අප්‍රිකානු සහ බටහිර නොවන රටවල් කිහිපය අතර ලයිබීරියාව ද විය.[28]

1927 දී, රටේ මැතිවරණ නැවත වරක් සත්‍ය විග් පක්ෂයේ බලය පෙන්නුම් කරන ලද අතර, මැතිවරණ ක්‍රියාදාමයන් මෙතෙක් පැවති වඩාත්ම දූෂිත ක්‍රියා ලෙස හැඳින්වේ;[29] ජයග්‍රාහී අපේක්ෂකයා සංඛ්‍යාව මෙන් 15 ගුණයකට වඩා වැඩි ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලබා ඇති බව ප්‍රකාශ කරන ලදී. සුදුසුකම් ලත් ඡන්ද දායකයින්[30] (ඇත්ත වශයෙන්ම පරාජිතයාට සුදුසුකම් ඇති ඡන්දවලින් 60% ක් පමණ ලැබිණි.)[30]

වැඩි කල් යන්නට මත්තෙන්, ලයිබීරියාවේ නූතන වහල්භාවය පිළිබඳ චෝදනා ක්‍රිස්ටි කොමිසම පිහිටුවීමට ජාතීන්ගේ සංගමය මෙහෙයවීය. "බලහත්කාරයෙන් හෝ අනිවාර්ය ශ්‍රමයට" රජයේ මැදිහත් වීම සොයා ගැනීම්වලට ඇතුළත් විය. සුලුතර ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් විශේෂයෙන් හොඳින් සම්බන්ධිත ප්‍රභූන් පොහොසත් කරන පද්ධතියක් තුළ සූරාකෑමට ලක් විය.[31] වාර්තාවේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, ජනාධිපති චාල්ස් ඩී. බී. කිං සහ උප සභාපති ඇලන් එන්. යැන්සි ඉල්ලා අස්විය.[32]

20 වන ශතවර්ෂයේ මැද භාගයේදී, ලයිබීරියාව ඇමරිකානු සහාය ඇතිව ක්‍රමයෙන් නවීකරණය වීමට පටන් ගත්තේය. දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයේදී, එක්සත් ජනපදය ජර්මනියට එරෙහිව අප්‍රිකාවේ සහ යුරෝපයේ සිය මිලිටරි ප්‍රයත්නයන්ට සහාය වීම සඳහා විශාල යටිතල පහසුකම් වැඩිදියුණු කිරීම් සිදු කළේය. එය දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයට ඇතුල් වීමට පෙර ලෙන්ඩ්-ලීස් වැඩසටහන යටතේ මොන්රෝවියා හි ෆ්‍රීපෝට් සහ රොබට්ස් ජාත්‍යන්තර ගුවන් තොටුපළ ඉදි කරන ලදී.[33]

යුද්ධයෙන් පසුව, ජනාධිපති විලියම් ටබ්මන් විදේශ ආයෝජන දිරිමත් කළ අතර, ලයිබීරියාව 1950 ගණන් වලදී ලෝකයේ දෙවන ඉහළම ආර්ථික වර්ධන වේගය අත්කර ගත්තේය.[33] ජාත්‍යන්තර කටයුතු වලදී, එය එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරම්භක සාමාජිකයෙක්, දකුණු අප්‍රිකානු වර්ණභේදවාදයේ වාචික විවේචකයෙක්,[34] යුරෝපීය යටත් විජිත බලවතුන්ගෙන් අප්‍රිකානු ස්වාධීනත්වයේ යෝජකයෙක් සහ පෑන්-අප්‍රිකානුවාදයේ ආධාරකරුවෙකි. ලයිබීරියාව අප්‍රිකානු එකමුතුවේ සංවිධානයට අරමුදල් සැපයීමට ද උදව් කළේය.[35]

දෙවන ලයිබීරියානු සිවිල් යුද්ධයේදී මොන්රෝවියාවේ තාක්ෂණික උපකරණයක්.

20 වැනි සියවසේ අග භාගයේ දේශපාලන අස්ථාවරත්වය[සංස්කරණය]

1980 අප්‍රේල් 12 වන දින, ක්‍රාන් ජනවාර්ගික කණ්ඩායමේ මාස්ටර් සාජන් සැමුවෙල් ඩෝ විසින් නායකත්වය දුන් හමුදා කුමන්ත්‍රණයකින් ජනාධිපති විලියම් ආර්. ටොල්බට් ජූනියර් ඩෝ සහ අනෙකුත් කුමන්ත්‍රණකරුවන් විසින් බලයෙන් පහ කර මරා දමන ලදී. මොන්රෝවියා වෙරළ තීරයේ සැබෑ විග් පක්ෂයේ සාමාජිකයන්.[36] කුමන්ත්‍රණ නායකයෝ රට පාලනය කිරීම සඳහා මහජන විමුක්ති කවුන්සිලය (PRC) පිහිටුවා ගත්හ.[36] බටහිර රටවල උපායමාර්ගික සීතල යුද්ධයේ සගයෙකු වූ ඩෝ හට එක්සත් ජනපදයෙන් සැලකිය යුතු මූල්‍ය අනුග්‍රහයක් ලැබුණු අතර විවේචකයින් දූෂණය සහ දේශපාලන මර්දනය සඳහා PRC හෙළා දුටුවේය.[36]

1985 දී ලයිබීරියාව නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සම්මත කර ගැනීමෙන් පසුව, ජාත්‍යන්තරව වංචනික ක්‍රියාවක් ලෙස හෙළා දකින ලද පසු කාලීන මැතිවරණවලදී ඩෝ ජනාධිපති ලෙස තේරී පත් විය.[36] 1985 නොවැම්බර් 12 දින, තෝමස් ක්විවොන්ක්පා විසින් අසාර්ථක ප්‍රති-කුමන්ත‍්‍රණයක් දියත් කරන ලද අතර, ඔහුගේ සොල්දාදුවන් කෙටි කලකට ජාතික ගුවන් විදුලි මධ්‍යස්ථානය අත්පත් කර ගත්හ.[37] නිම්බා ප්‍රාන්තයේ ජියෝ සහ මනෝ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම්වල සාමාජිකයින් ඝාතනය කිරීම මගින් ඩෝගේ හමුදා ප්‍රතිප්‍රහාර එල්ල කිරීමත් සමඟ ප්‍රතිචාර වශයෙන් රජයේ මර්දනය තීව්‍ර විය.[37]

චාල්ස් ටේලර්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් කැරලිකාර කණ්ඩායමක් වන ලයිබීරියාවේ ජාතික දේශප්‍රේමී පෙරමුණ (NPFL), බුර්කිනා ෆාසෝ සහ අයිවරි කෝස්ට් වැනි අසල්වැසි රටවල සහාය ඇතිව ඩෝගේ රජයට එරෙහිව 1989 දෙසැම්බර් මාසයේදී කැරැල්ලක් දියත් කළේය. මෙය පළමු ලයිබීරියානු සිවිල් යුද්ධයට හේතු විය.[38] 1990 සැප්තැම්බර් වන විට, ඩෝගේ හමුදා විසින් අගනුවරට මදක් ඔබ්බෙන් කුඩා ප්‍රදේශයක් පමණක් පාලනය කළ අතර, එම මාසයේදී කැරලිකාර හමුදා විසින් ඩෝ අල්ලාගෙන මරා දමන ලදී.[39]

කැරලිකරුවන් ඉක්මනින්ම එකිනෙකා සමඟ සටන් කරමින් විවිධ කණ්ඩායම්වලට බෙදී ගියේය. බටහිර අප්‍රිකානු රාජ්‍යයන්ගේ ආර්ථික ප්‍රජාව යටතේ ඇති ආර්ථික ප්‍රජා අධීක්ෂණ කණ්ඩායම අර්බුදයට මැදිහත් වීමට හමුදා කාර්ය සාධක බලකායක් සංවිධානය කරන ලදී.[40] 1989 සිට 1997 දක්වා ලයිබීරියානුවන් 60,000 සිට 80,000 දක්වා මිය ගිය අතර, 1996 වන විට තවත් 700,000ක් පමණ අසල්වැසි රටවල සරණාගත කඳවුරුවලට අවතැන් විය.[41] සටන් කරන පාර්ශ්ව අතර සාම ගිවිසුමක් 1995 දී ඇති වූ අතර, 1997 දී ටේලර් ජනාධිපති ලෙස තේරී පත් විය.[39]

ටේලර්ගේ නායකත්වය යටතේ, සියරා ලියෝන් සිවිල් යුද්ධයේදී විප්ලවවාදී එක්සත් පෙරමුණට අරමුදල් සැපයීම සඳහා ලේ දියමන්ති (නීති විරෝධී) භාවිතය සහ නීති විරෝධී දැව අපනයනය හේතුවෙන් ලයිබීරියාව ජාත්‍යන්තරව පරියා රාජ්‍යයක් ලෙස ප්‍රසිද්ධියට පත් විය.[42] දෙවන ලයිබීරියානු සිවිල් යුද්ධය 1999 දී ආරම්භ වූයේ, රටේ වයඹ දෙසින් පිහිටි කැරලිකාර කණ්ඩායමක් වන Liberians United for Reconciliation and Democracy, ටේලර්ට එරෙහිව සන්නද්ධ කැරැල්ලක් දියත් කිරීමත් සමඟය.[43]

21 වන සියවස[සංස්කරණය]

2003 මාර්තු මාසයේදී, ලයිබීරියාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා වූ ව්‍යාපාරය, දෙවන කැරලිකාර කණ්ඩායමක් ගිනිකොන දෙසින් ටේලර්ට එරෙහිව ප්‍රහාර දියත් කිරීමට පටන් ගත්හ.[43] කන්ඩායම් අතර සාම සාකච්ඡා එම වසරේ ජුනි මාසයේදී ඇක්රා හිදී ආරම්භ වූ අතර, එම මාසයේම මනුෂ්‍යත්වයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් සියරා ලියොන් සඳහා වූ විශේෂ අධිකරණය විසින් ටේලර්ට අධිචෝදනා ගොනු කරන ලදී.[42] 2003 ජූලි වන විට, කැරලිකරුවන් මොන්රෝවියාවට ප්‍රහාරයක් දියත් කර ඇත.[44] ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවගේ සහ ලයිබීරියාවේ ගෘහස්ත කාන්තා සාම ව්‍යාපාරයේ Mass Action for Peace ව්‍යාපාරයේ දැඩි පීඩනය යටතේ,[45] ටේලර් 2003 අගෝස්තු මාසයේදී ඉල්ලා අස්වී නයිජීරියාවට පිටුවහල් විය.[46] එම මස අගදී සාම ගිවිසුමක් අත්සන් කරන ලදී.[47]

ලයිබීරියාවේ එක්සත් ජාතීන්ගේ දූත මණ්ඩලය 2003 සැප්තැම්බර් මාසයේ සිට ආරක්ෂාව සැපයීමට සහ සාම ගිවිසුම නිරීක්ෂණය කිරීමට පැමිණීමට පටන් ගත් අතර,[48] අතරමැදි රජයක් ඊළඟ ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී බලයට පත් විය.[49] ඉන් අනතුරුව පැවති 2005 මැතිවරණය ලයිබීරියානු ඉතිහාසයේ නිදහස්ම සහ සාධාරණම මැතිවරණය ලෙස ජාත්‍යන්තරව සලකන ලදී.[50] එලන් ජොන්සන් සර්ලීෆ්, එක්සත් ජනපදයේ උගත් ආර්ථික විද්‍යාඥවරියක්, හිටපු මුදල් අමාත්‍යවරියක් සහ අනාගත සාමය සඳහා නොබෙල් ත්‍යාගලාභී, අප්‍රිකාවේ පළමු කාන්තා ජනාධිපතිවරිය ලෙස තේරී පත් විය.[50] ඇයගේ සමාරම්භක අවස්ථාවේදී, සර්ලීෆ් නයිජීරියාවේ සිට ටේලර් පිටුවහල් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටි අතර ඔහු හේග්හි නඩු විභාගය සඳහා SCSL වෙත මාරු කරන ලදී.[51][52]

2006 දී රජය සිවිල් යුද්ධයේ හේතු සහ අපරාධ විසඳීම සඳහා සත්‍ය සහ ප්‍රතිසන්ධාන කොමිසමක් පිහිටුවන ලදී.[53] 2011 දී, ජූලි 26 ජාතික නිදහස් දිනය ලෙස සැමරීමට ජනාධිපති එලන් ජොන්සන් සර්ලීෆ් විසින් ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී.[54] 2011 ඔක්තෝම්බර් මාසයේදී, සාම ක්‍රියාකාරිනියක වන ලේමා ග්බෝවී 2003 දෙවන ලයිබීරියානු සිවිල් යුද්ධය අවසන් කළ කාන්තා සාම ව්‍යාපාරයක් මෙහෙයවීමේ ඇයගේ කාර්යය වෙනුවෙන් නොබෙල් සාම ත්‍යාගය ලබා ගත්තාය.[55] 2011 නොවැම්බරයේදී, ජනාධිපති එලන් ජොන්සන් සර්ලීෆ් දෙවන හය වසරක ධුර කාලයක් සඳහා නැවත තේරී පත් විය.[56]

2017 ලයිබීරියානු මහ මැතිවරණයෙන් පසුව, හිටපු වෘත්තීය පාපන්දු ස්ට්‍රයිකර් ජෝර්ජ් වී, සෑම කාලයකම විශිෂ්ටතම අප්‍රිකානු ක්‍රීඩකයෙකු ලෙස සැලකේ,[57][58] 2018 ජනවාරි 22 වන දින ජනාධිපති ලෙස දිවුරුම් දුන්නේ අප්‍රිකාවේ සිව්වන ලාබාලතම ජනාධිපති බවට පත්වෙමින්.[59] සමාරම්භක උත්සවය වසර 74කට පසු ලයිබීරියාවේ පළමු පූර්ණ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංක්‍රාන්තිය සනිටුහන් කළේය.[60] දූෂණයට එරෙහිව සටන් කිරීම, ආර්ථිකය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීම, නූගත්කමට එරෙහිව සටන් කිරීම සහ ජීවන තත්වයන් වැඩිදියුණු කිරීම ඔහුගේ ජනාධිපති ධුරයේ ප්‍රධාන ඉලක්කයන් ලෙස ජෝර්ජ් වී සඳහන් කළේය.[60] කෙසේ වෙතත්, දැඩි ලෙස තරඟ කළ 2023 ජනාධිපතිවරනයේදී විපක්ෂ නායක ජෝසප් බොකායි වේහ් පරාජය කළේය.[61]

යොමු කිරීම්[සංස්කරණය]

  1. ↑ Michael, Omolewa (1986). Certificate history of Nigeria. Longman. ISBN 978-0582585188. April 14, 2021 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 26, 2020.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Eleanor, Scerri (1986). "T Certificate history of Nigeria". Oxford University Press. doi:10.1093/acrefore/9780190277734.013.137. April 14, 2021 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 26, 2020. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  3. ↑ 3.0 3.1 Dunn-Marcos, Robin; Kollehlon, Konia T.; Ngovo, Bernard; Russ, Emily (April 2005). Ranar, Donald A. (ed.). "Liberians: An Introduction to their History and Culture" (PDF). Culture Profile. Center for Applied Linguistics (19): 5–6. June 25, 2008 දින මුල් පිටපත (PDF) වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  4. ↑ Jesse N. Mongrue M. Ed (2011). Liberia-America's Footprint in Africa: Making the Cultural, Social, and Political Connections. iUniverse. p. 24. ISBN 978-1462021642.
  5. ↑ Howard Brotz, ed., African American Social & Political Thought 1850–1920 (New Brunswick: Transaction Publishers, 1996), 38–39.
  6. ↑ 6.0 6.1 "Background on conflict in Liberia" සංරක්ෂණය කළ පිටපත පෙබරවාරි 14, 2007 at the Wayback Machine, Friends Committee on National Legislation, July 30, 2003
  7. ↑ 7.0 7.1 Maggie Montesinos Sale (1997). The Slumbering Volcano: American Slave Ship Revolts and the Production of Rebellious Masculinity, Duke University Press, 1997, p. 264. ISBN 0822319926
  8. ↑ Shick, Tom W. (January 1971). "A quantitative analysis of Liberian colonization from 1820 to 1843 with special reference to mortality". The Journal of African History. 12 (1): 45–59. doi:10.1017/S0021853700000062. JSTOR 180566. PMID 11632218. S2CID 31153316.[permanent dead link]
  9. ↑ Shick, Tom W. (1980). Behold the Promised Land: A History of Afro-American Settler Society in Nineteenth-century Liberia. Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0801823091.
  10. ↑ "The African-American Mosaic". Library of Congress. July 23, 2010. සම්ප්‍රවේශය March 31, 2015.
  11. ↑ Wegmann, Andrew N. (මැයි 5, 2010). Christian Community and the Development of an Americo-Liberian Identity, 1824–1878 (MA thesis). Louisiana State University. doi:10.31390/gradschool_theses.525.
  12. ↑ "Address on Colonization to a Deputation of Negroes". Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 5. August 14, 1862. සම්ප්‍රවේශය August 21, 2019.
  13. ↑ 13.0 13.1 MacDougall, Clair (July–August 2016). "These Abandoned Buildings Are the Last Remnants of Liberia's Founding History". Smithsonian Magazine. සම්ප්‍රවේශය June 23, 2021.
  14. ↑ "Constitutional history of Liberia". Constitutionnet.org. සම්ප්‍රවේශය July 1, 2020.
  15. ↑ 15.0 15.1 Johnston, Harry Hamilton; Stapf, Otto (1906). Liberia, Volume I. Hutchinson & Co. ISBN 1143315057.
  16. ↑ Adekeye Adebajo (2002). Liberia's Civil War: Nigeria, ECOMOG, and Regional Security in West Africa. International Peace Academy. p. 21. ISBN 1588260526.
  17. ↑ Liberia: Open Door to Travel and Investment. Liberia. Department of Information and Cultural Affairs. 1967. p. 19. This symbol of Negro liberty was first unfurled on August 24, 1847
  18. ↑ 18.0 18.1 "How a former slave gave a quilt to Queen Victoria". BBC. July 11, 2017
  19. ↑ "The Revolutionary Summer of 1862". National Archives (ඉංග්‍රීසි බසින්). April 20, 2018. සම්ප්‍රවේශය September 20, 2020.
  20. ↑ "Frontline/World – Liberia – No More War – Liberia's Historic Ties to America PBS". www.pbs.org. සම්ප්‍රවේශය September 20, 2020.
  21. ↑ "Independent Lens – Iron Ladies of Liberia – Liberian History PBS". www.pbs.org. April 14, 2021 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය September 20, 2020.
  22. ↑ "Foreign Relations of the United States, 1951, The Near East and Africa, Volume V - Office of the Historian". history.state.gov. සම්ප්‍රවේශය 2023-07-12.
  23. ↑ Cuffee, Paul; Ashmun, Jehudi; Society, American Colonization (2010-07-23). "Colonization - The African-American Mosaic Exhibition | Exhibitions (Library of Congress)". www.loc.gov. සම්ප්‍රවේශය 2023-07-12.
  24. ↑ Cole, Gibril R. (2021-03-25) (in en), The History of Sierra Leone,
    doi:10.1093/acrefore/9780190277734.013.625
    ,
    ISBN 978-0-19-027773-4
    , https://oxfordre.com/africanhistory/display/10.1093/acrefore/9780190277734.001.0001/acrefore-9780190277734-e-625, ප්‍රතිෂ්ඨාපනය 2023-07-12     
  25. ↑ "Overview". World Bank (ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2023-07-12.
  26. ↑ Robert Jefferson Norrell (2009). Up from History: The Life of Booker T. Washington. Harvard University Press. pp. 374–375. ISBN 978-0674032118. Rosenberg, Emily S. (June 1, 2007). "The Invisible Protectorate: The United States, Liberia, and the Evolution of Neocolonialism, 1909–40". Diplomatic History. Oxford Journals. 9 (3): 191–214. doi:10.1111/j.1467-7709.1985.tb00532.x.
  27. ↑ Tucker, Spencer (2005). World War I: Encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 978-1851094202. October 28, 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය August 27, 2018.
  28. ↑ Heffinck, Ariane. "Liberia: A Nation in Recovery". una-gp.org. United Nations Association of Philadelphia. November 7, 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය August 27, 2018.
  29. ↑ Elections Chief Hints Slashing Numbers of Mushrooming Parties for 2005 Polls New Democrat
  30. ↑ 30.0 30.1 Akwei, Ismail (2017-10-08). "Elections history in Africa's oldest democratic republic: Liberia". euronews (ඉංග්‍රීසි බසින්). සම්ප්‍රවේශය 2023-03-22.
  31. ↑ Christy, Cuthbert (December 15, 1930). "Commission's Report: International Commission of Enquiry in Liberia" (PDF). League of Nations: 127. April 12, 2019 දින මුල් පිටපත (PDF) වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය October 6, 2018.
  32. ↑ Van der Kraaij, Fred PM. "President Charles D.B. King". Liberia Past and Present. January 19, 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය February 5, 2018.
  33. ↑ 33.0 33.1 Marinelli, Lawrence (1964). "Liberia's Open Door Policy". The Journal of Modern African Studies. 2 (1): 91–98. doi:10.1017/s0022278x00003694. S2CID 153385644.
  34. ↑ "Africa: A Vote on Apartheid". Time. July 29, 1966. October 28, 2010 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 20, 2011.
  35. ↑ Adogamh, Paul G. (ජූලි 2008). "Pan-Africanism Revisited: Vision and Reality of African Unity and Development" (PDF). African Review of Integration. 2 (2). සැප්තැම්බර් 25, 2011 දින මුල් පිටපත (PDF) වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය ජූලි 20, 2011.
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 36.3 Anjali Mitter Duva (2002). "Liberia and the United States: A Complex Relationship". PBS. සම්ප්‍රවේශය July 20, 2011.
  37. ↑ 37.0 37.1 "Liberia Comrades Turned Enemies". Time. November 25, 1985. September 15, 2010 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 22, 2011.
  38. ↑ Ellis, Stephen (2001). The Mask of Anarchy Updated Edition: The Destruction of Liberia and the Religious Dimension of an African Civil War. NYU Press. p. 75. ISBN 0814722385.
  39. ↑ 39.0 39.1 "Liberia country profile". BBC News. May 4, 2011. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  40. ↑ "Liberia profile – Timeline". BBC News (බ්‍රිතාන්‍ය ඉංග්‍රීසි බසින්). 2018-01-22. සම්ප්‍රවේශය 2022-08-30.
  41. ↑ World Peace Foundation, Mass Atrocity Endings: Liberia, Medford, Massachusetts: Tufts University, August 7, 2015. Retrieved June 7, 2020
  42. ↑ 42.0 42.1 "Arrest warrant for Liberian leader". BBC News. June 4, 2003. සම්ප්‍රවේශය July 20, 2011.
  43. ↑ 43.0 43.1 "Indepth: Liberia, Land of the free". CBC News. July 23, 2009. September 8, 2013 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී.
  44. ↑ "Liberia's civil war: Fiddling while Monrovia burns". The Economist. July 24, 2003. සම්ප්‍රවේශය July 22, 2011.
  45. ↑ "Profile: Leymah Gbowee – Liberia's 'peace warrior'". BBC News. October 7, 2011. සම්ප්‍රවේශය October 20, 2011.
  46. ↑ Simmons, Ann M. (August 12, 2003). "Taylor resigns as president of Liberia, leaves the country". Baltimore Sune. January 11, 2012 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  47. ↑ "Liberian rebels sign peace deal". The Guardian. August 19, 2003. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  48. ↑ "Liberia: UNMIL extends deployment as more troops arrive". IRIN News. December 24, 2003. January 17, 2012 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  49. ↑ "Bryant takes power in Liberia". The Guardian. October 14, 2003. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  50. ↑ 50.0 50.1 "Freedom in the World 2011 – Liberia". Freedom House. United Nations High Commissioner for Refugees. July 7, 2011. සම්ප්‍රවේශය January 23, 2023.
  51. ↑ "Liberia–Nigeria: "Time to bring Taylor issue to closure," says Sirleaf". The New Humanitarian. March 17, 2006. සම්ප්‍රවේශය January 23, 2023.
  52. ↑ "Taylor Sent Off to Face War Crimes Charges". AFP. UNMIL. March 29, 2006. October 5, 2011 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 23, 2011.
  53. ↑ "War-battered nation launches truth commission". The New Humanitarian. February 21, 2006. සම්ප්‍රවේශය January 23, 2023.
  54. ↑ "Tuesday, July 26, is National Independence Day; to be Observed as National Holiday" (Press release). Government of the Republic of Liberia Ministry of Foreign Affairs. August 2, 2022 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය July 26, 2021.
  55. ↑ "Our Founder". Gbowee Peace Foundation Africa-USA.
  56. ↑ "Sirleaf seen winning Liberia run-off vote". Reuters (ඉංග්‍රීසි බසින්). 7 November 2011.
  57. ↑ Nkosinathi Shazi (January 23, 2018). "From Football King To Liberian President – George Weah's Journey". Huffington Post. November 16, 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය October 3, 2018.
  58. ↑ "Top 10 Greatest African Strikers". Johannesburg Post. February 20, 2019 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය August 27, 2018.
  59. ↑ "Top 10 youngest serving presidents in Africa, 2018". Listwand. October 3, 2018. October 3, 2018 දින මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂණය කරන ලදී. සම්ප්‍රවේශය October 26, 2019.
  60. ↑ 60.0 60.1 "George Weah sworn in as Liberia's president". BBC. March 22, 2018.
  61. ↑ "Liberia's George Weah concedes presidential election defeat to Joseph Boakai". France 24 (ඉංග්‍රීසි බසින්). 18 November 2023.
"https://si.wikipedia.org/w/index.php?title=ලයිබීරියාවේ_ඉතිහාසය&oldid=623656" වෙතින් සම්ප්‍රවේශනය කෙරිණි