මට සිහිනයක් තිබේ (මාටින් ලූතර් කිංග්ගේ දේශනය)
අපේ ජාතියේ ඉතිහාසය තුළ නිදහස උදෙසා කෙරෙන දැවැන්තම රැළිය විදියට ඉතිහාසයට එක්වන රැළිය සමඟ අද ඔබත් එක්ක එකතු වන්නට ලැබීම ගැන මම සතුටු වෙනවා. අද අපට නැගී සිටීමේ සංකේතමය හෙවණැල්ල හදා දීපු විශිෂ්ට ඇමෙරිකානුවෙක් විමුක්ති ප්‍රකාශනයට අත්සන් තැබුවේ මීට සිය වසකට කලින්. අයුක්තියේ ගිණිදැල් වල දැවෙන මිලියන සංඛ්‍යාත නිග්‍රෝ වහලුන්ට මෙම ප්‍රකාශනය බලාපොරොත්තුවේ දැවැන්ත ආලෝකයක් වුණා. ඔවුන්ගේ වහල්භාවයේ දීර්ඝ රාත්‍රිය නිමා කරලා ප්‍රීතිමත් දවසක ආරම්භයක් විදියට එය ලැබුණා. එහෙත්, වසර සියයකට පස්සෙත්, නිග්‍රෝ වරුන් තවමත් නිදහස් වෙලා නැහැ. වසර සියයකට පස්සෙත්, නිග්‍රෝ වරුන්ගේ ජීවිතය තවමත් වෙන් කිරීමේ සහ පහත් කොට සලකණු ලැබීමේ යදම් නිසා කණගාටුදායක ලෙස අඩපණ වෙලා. වසර සියයකට පස්සෙත්, නිග්‍රෝ වරුන් ජිවත් වෙන්නේ භෞතික සමෘද්ධිය කියන මහා සාගරය මැද දුප්පත්කම කියන හුදකලා දූපතක තනිවෙලා. අවුරුදු සීයක් ගිහිල්ලත්, නිග්‍රෝ ජාතිය තවමත් ඇමෙරිකානු සමාජයේ අහුමුලු වල දිරාපත් වෙවී ජීවත් වෙනවා විතරක් නෙවෙයි, තමන්ගෙම රටේ පිටුවහල් කළවුන් විදියට ජීවත් වෙන්නත් ඔවුන්ට සිද්ධ වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා ඒ ලැජ්ජාසහගත තත්ත්වය පෙන්වන්න අද අපි මේ ඇවිල්ලා ඉන්නේ. එක විදියකින් ගත්තොත් අපි අපේ රටේ අග නුවරට චෙක් එකක් සල්ලි කරගන්න ඇවිල්ලා වගෙයි. අපේ රාජ්‍යය හදාපු උදවිය, ව්‍යවස්ථාව සහ නිදහසේ ප්‍රකාශනය මහා ලොකු වචන දාලා ලියනකොට එයාලා අත්සන් කරමින් උන්නේ සෑම අමෙරිකානුවෙකුටම උරුමක්කාරකම් කියන්න පුළුවන් විදියේ ලියවිල්ලකටයි. ඒ ලියවිල්ල, සියළු මිනිසුන්ට, ඔව්, සුදු මිනිහට වගේම කළු මිනිහටත්, 'ජීවිතය, නිදහස, සහ සතුට' කියන වෙනස් කරන්න බැරි අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරන පොරොන්දු පත්‍රයක් විදියටයි පෙන්නුවේ. ඒත් ඇමෙරිකාව, ඒ පොරොන්දුව, ඇගේ වර්ණ පුරවැසියන් සම්බන්ධයෙන් පැහැර හැරලා තියෙන බව අද හොඳටම පැහැදිලි වෙලා තියෙනවා.
ඒ පූජනීය පොරොන්දුවට ගරු කරනවා වෙනුවට ඇමෙරිකාව, නිග්‍රෝ ජනතාවට දීලා තියෙන්නේ "ප්‍රමාණවත් අරමුදල් නොමැත" කියල ගහපු අගරු වෙච්ච චෙක් එකක්. ඒත් යුක්තියේ බැංකුව බංකොලොත් වෙලා කියලා අපි විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මේ මුළුමහත් ජාතියේම අවස්ථාවන් නමැති මහා සුරක්ෂිතාගාර හිස් වෙලා කියන දේ අපි පිළිගන්නේ නැහැ. ඉතින් අපිට නිදහසේ සහ යුක්තියේ සුරක්ෂිතභාවය ලබා දෙන මේ චෙක් එක සල්ලි කරගන්න අපි ඇවිල්ලා ඉන්නේ.
ඒ වගේම, අපි මේ ශුද්ධ වූ ස්ථානයට ඇවිල්ලා ඉන්නේ ඇමෙරිකාවට මතක් කරලා දෙන්න මේ දැන් කියන එකේ හදිසි අවශ්‍යතාවය. සන්සුන් වෙන්න හරි ක්‍රමයෙන් සන්සුන් කරවන බෙහෙත් බීලා සැපට ඉන්න හරි මේක වෙලාව නෙවෙයි. වෙන්කිරීම කියන අඳුරු, ඒ වගේම පාළු මිටියාවතෙන් වාර්ගික සාධාරණත්වය නැමති හිරු එළියෙන් එළිය වැටුණු පාරට පිවිසෙන්න මේ දැන් කාලය එළඹිලා. අපේ ජාතිය වාර්ගික අසාධාරණය නමැති මරුවැල්ලේ ඉඳලා සහෝදරත්වය කියන ඝන පර්වතයට ඔසවා තියන්න මේ දැන් තමයි කාලය. දෙවියන් වහන්සේගේ සියලුම දරුවන්ට යුක්තිය යථාර්ථයක් කිරීමට දැන් කාලයයි.
මේ මොහොතේ හදිසි බව නොසලකා හැරීම මුළු මහත් ජාතියටම මරු පහරක් වේවි. නිදහසේ සහ සමානාත්මතාවයේ ප්‍රබෝධමත් සරත් ඍතුවක් උදා වෙන තුරුම නීග්‍රෝ වරුන්ගේ, නීත්‍යානුකූල අතෘප්තියෙන් පිරිච්ච මේ උණුසුම් ගිම්හානය පහවෙලා යන්නේ නැහැ. 1963 කියන්නේ අවසානයක් නෙවෙයි, ආරම්භයක්. නිග්‍රෝ වරුන්ට ඌෂ්ණෙ පිටකර ගන්න ඕනවෙලා, දැන් සෑහීමකට පත් වෙයි කියල හිතන උදවියට දැන ගන්න ලැබෙයි දැඩිව නැගී සිටීමක්, ආයෙත් පුරුදු විදියටම රටේ වැඩ සිද්ධ කරගෙන ගියොත්. නීග්‍රෝ ජාතිකයාට පුරවැසි අයිතිය ලබා දෙන තුරු ඇමරිකාවේ සාමකාමී හෝ සන්සුන් බවක් ඇති වෙන්නේ නැහැ. යුක්තියේ දීප්තිමත් දවස උදාවන තුරු කැරැල්ලේ සුළි සුළඟ අපේ ජාතියේ අත්තිවාරම් සොලවනු ඇත.
නමුත් යුක්තියේ මාලිගාවට පිවිසෙන උණුසුම් එළිපත්ත මත නැගී සිටින මගේ ජනතාවට මට කිව යුතු දෙයක් තියෙනවා: අපේ නිසි තැන ලබා ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේදී අපි වැරදි ක්‍රියාවන්ට වරදකරුවන් නොවිය යුතුයි. තිත්ත වෛරය කියන කෝප්පයෙන් බීලා, නිදහසේ පිපාසය සංසිඳුවා ගැනීමට උත්සාහ නොකරමු. අප අපගේ අරගලය සදාකාලිකවම ගෞරවාන්විත හා විනය යන ඉහළ තලය මත ගෙන යා යුතුයි. අපේ නිර්මාණාත්මක විරෝධය භෞතික ප්‍රචණ්ඩත්වය දක්වා පිරිහීමට ඉඩ නොදිය යුතුයි. නැවත නැවතත් අප ආත්ම බලය සමඟ භෞතික බලය හමුවීමේ උත්කෘෂ්ට උච්චස්ථානයට නැඟිය යුතුයි.
නීග්‍රෝ ප්‍රජාව ගිලගෙන තියෙන පුදුමාකාර නව සටන්කාමීත්වය සියලු සුදු ජාතිකයින් ගැන අවිශ්වාසයට අපව යොමු නොකළ යුතුයි, මොකද, අපේ බොහෝමයක් සුදු සහෝදරවරු, අද මෙහි පැමිණ සිටීමෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ, ඔවුන්ගේ ඉරණම අපගේ ඉරණම සමඟ බැඳී ඇති බව වටහාගෙන තියෙනවා කියන එකයි. ඔවුන්ගේ නිදහස අපගේ නිදහස සමඟ නොවෙනස්ව බැඳී ඇති බව ඔවුන් වටහාගෙන තියෙනවා. අපිට තනියම ඇවිදින්න බෑ. අපි ඇවිදින විට, අපි ඉදිරියට යන බවට පොරොන්දු විය යුතුය. අපිට ආපහු හැරෙන්න බැහැ.
"ඔබ සෑහීමකට පත්වන්නේ කවදාද?" කියලා සිවිල් අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් සටන් කරන අයගෙන් අහන පිරිසක් ඉන්නවා. නීග්‍රෝ ජාතිකයා පොලිස් ම්ලේච්ඡත්වයේ කිව නොහැකි බිහිසුණුකමට ගොදුරු වන තාක් අපිට කිසිදා සෑහීමකට පත්වෙන්න බැහැ. ගමන් මහන්සියෙන් බර වූ අපගේ සිරුරට මහාමාර්ගවල හෝටල්වල නවාතැන් ගැනීමට නොහැකි වන තාක් අපිට කිසිදා සෑහීමකට පත් වෙන්න බැහැ. නීග්‍රෝවරුන්ගේ මූලික සංචලනය කුඩා ගෙටෝවක සිට විශාල එකක් දක්වා පවතින තාක් අපිට සෑහීමකට පත්වෙන්න බැහැ. "සුද්දන්ට පමණයි" කියන පුවරු වලින් අපේ දරුවන්ගේ පෞරුෂත්වය නැති කරලා, ඔවුන්ගේ ගෞරවය කොල්ලකන තාක් කල් අපිට කිසි දවසක සෑහීමකට පත් වෙන්න බැහැ. මිසිසිපි වල නීග්‍රෝවරයෙකුට ඡන්දය ප්‍රකාශ කිරීමට නොහැකි වෙන තාක් සහ නිව් යෝර්ක්හි නීග්‍රෝ ජාතිකයෙකු තමාට ඡන්දය දීමට කිසිවක් නැහැයි කියලා විශ්වාස කරන තාක් කල් අපිට සෑහීමකට පත් වෙන්න බැහැ වගේම අපි සෑහීමකට පත් වෙන්නෙත් නැහැ. නෑ, නෑ, අපි සෑහීමකට පත් වෙන්නේ නෑ. යුක්තිය ජලය මෙන් ද ධර්මිෂ්ඨකම මහා ගංගාවක් මෙන් ද පෙරළෙන තුරු අපි සෑහීමකට පත් වෙන්නේ නැහැ.
මාටින් ලූතර් කිංග් 1963, වොෂින්ටන් ඩී සී හි පැවති සිවිල් අයිතිවාසිකම් පාගමනේදී මෙම දේශනය පැවැත්වීය. මට සිහිනයක් තිබේ යනු 1963 අගෝස්තු 28 වන දින රැකියා හා නිදහස වෙනුවෙන් වූ පාගමනේදී, ඇමෙරිකානු සිවිල් අයිතිවාසිකම් ක්‍රියාකාරික මාටින් ලූතර් කිංග් විසින් කරනු ලැබූ ප්‍රසිද්ධ දේශණයකි. එහිදී ඔහු මානව හා ආර්ථික අයිතීන් වෙනුවෙන් ඇමෙරිකාවේ වර්ණ භේද වාදයට තිත තැබීමටත් ඉල්ලා සිටියේය. වොෂින්ටන් ඩී සී හි ලින්කන් අනුස්මරණයේ පියවරයන්හි සිට 250,000 ට අධික සිවිල් අයිතිවාසිකම් ආධාරකරුවන් වෙත ලබා දෙන ලදී. තවද, එය සිවිල් අයිතිවාසිකම් ව්‍යාපාරයේ තීරණාත්මක අවස්ථාවක් වූ අතර ඇමෙරිකානු ඉතිහාසයේ වඩාත්ම කැපී පෙනෙන කතා අතර විය. 1863 දී මිලියන සංඛ්‍යාත වහලුන් නිදහස් කළ විමුක්ති ප්‍රකාශය ගැන සඳහන් කරමින් කිංග් පැවසූවේ "වසර සියයකට පසුවත් නීග්‍රෝවරැ තවමත් නිදහස් නැත" යනුවෙනි. කතාව අවසානයේදී කිංග් සිය දේශනය නතර කළේ "මට සිහිනයක් තිබේ" යන තේමාව මත අර්ධ ලෙස විග්‍රහ කරමිනි. ශ්‍රාවකයින්ව වඩාත් උද්දීපනය කර ඇති මෙම කොටසේදී වහල්භාවය හා වෛරයේ රටකින් පැන නගින නිදහස හා සමානාත්මතාවය පිළිබඳව සිහින ගැන කිංග් විස්තර කළේය. ජෝන් මීචම් මෙසේ ලියයි. "එක් වාක්‍යයකින් මාටින් ලූතර් කිංග් නූතන ඇමෙරිකාව හැඩ ගස්වා ඇති මිනිසුන් වූ ජෙෆර්සන් හා ලින්කන් අතරට එක් වූයේය". 1999 දී මහජන ඇමතුම් පිළිබඳ විද්වතුන්ගේ මත විමසුමකදී 20 වන සියවසේ ඉහලම තලයේ ඇමෙරිකානු කතාව ලෙස නම් කරන ලදී.
පසුබිම
[සංස්කරණය]රැකියා සහ නිදහස සඳහා වොෂින්ටන්හි පැවති පාගමනේ අරමුණ වූයේ, ජනාධිපති කෙනඩි විසින් ජූනි මාසයේදී යොජනා කරන ලද සිවිල් අයිතිවාසිකම් නීති සඳහා මහජන සහයෝගය පෙන්වීමයි. එබැවින් සිවිල් අයිතිවාසිකම් ව්‍යාපාරයේ ලාංඡනය බවට පත්ව ඇති සිවිල් ගැටලු අවුලාලීම වළක්වා ගැනීම සඳහා මාටින් ලූතර් කිංග් සහ අනෙකුත් නායකයින් ඔවුන්ගේ කතා සන්සුනව තබා ගැනීමට එකඟ වූහ. කිංග් ප්‍රථමයෙන් සිය දේශනය නිර්මාණය කළේ ඒබ්‍රහම් ලින්කන්ගේ ගෙට්ස්බර්ග් ලිපිනයට උපහාරයක් වශයෙනි. එය විමුක්ති ප්‍රකාශනයේ සියවසට අනුරූප වේ.
කථන මාතෘකාව සහ ලිවීමේ ක්‍රියාවලිය
[සංස්කරණය]කිං 1960 සිට වර්ණ පිළිබඳ ජනතාවගේ අභිවෘද්ධිය සඳහා වූ ජාතික සංගමයට (එන්.ඒ.ඒ.සී.පී) "නෙග්‍රෝ සහ ඇමරිකානු සිහිනය" නමින් දේශනයක් කළ සිහින ගැන දේශනා කරමින් සිටියේය. මෙම කථාව ඇමරිකානු සිහිනය හා යථාර්ථය අතර පරතරය ගැන කතා කරමින්, සුදු සුදු අධිපතිවාදීන් සිහිනය උල්ලංගණය කර ඇති බවත්, “අපේ ෆෙඩරල් රජය ද උදාසීනත්වය හා කුහකකම තුළින් යුක්තිය පසිඳලීම මගින් සිහිනය කැළැල් කර ඇති බවත්” කියා සිටියේය. "ඇමරිකාවේ ආත්මය බේරා ගැනීම සඳහා නීග්‍රෝ දෙවියන්ගේ මෙවලම විය හැකිය" යනුවෙන් කිං යෝජනා කරයි. 1961 දී ඔහු සිවිල් අයිතිවාසිකම් ව්‍යාපාරය සහ ශිෂ්‍ය ක්‍රියාකාරීන්ගේ සමානාත්මතාවයේ සිහිනය ගැන කතා කළේය. ඇමරිකානු සිහිනය ... ජාතික කථන හා ප්‍රකාශ කිහිපයකම තවමත් ඉටු නොවූ සිහිනයක් වන අතර මෙම කථාවල කේන්ද්‍රස්ථානය ලෙස “සිහිනය” ගෙන ගියේය.
1962 නොවැම්බර් 27 වන දින කිං උතුරු කැරොලිනාවේ රොකී මවුන්ට් හි බුකර් ටී. වොෂිංටන් උසස් පාසලේ දේශනයක් පැවැත්වීය. එම කථාව අවසානයේ ඔහු ලින්කන් අනුස්මරණයෙන් ඉදිරිපත් කරන අනුවාදයට වඩා දිගු විය. පාගමනේ සමහර කොටස් එහා මෙහා ගෙන යද්දී, “මට සිහිනයක් තිබේ” යන වැලැක්වීම ඇතුළුව විශාල කොටස් සමාන විය. නැවත සොයා ගැනීමෙන් පසුව, 1962 කථාවේ ප්‍රතික්ෂ්පා හා ඩිජිටල්කරණය පටිගත කිරීම උතුරු කැරොලිනා ප්‍රාන්ත විශ්ව විද්‍යාලයේ ඉංග්‍රීසි දෙපාර්තමේන්තුව විසින් මහජනයාට ඉදිරිපත් කරන ලදී. 1963 ජුනි මාසයේදී කිංග් ඩෙට්‍රොයිට් හි "සිහින" කතාවක් කර ඇති අතර, ඔහු වෝල්ටර් රූදර් සහ පූජ්‍ය සී. එල්. වොෂිංටනයේ කතාවට මොහොතකට පෙර "මම කොහොමද අවසන් කරන්නේ" ගායනා කළ මහලියා ජැක්සන් කිංග්ස් ඩෙට්‍රොයිට් කථාව ගැන දැන සිටියේය. පාගමන වොෂිංටන් කථාව, "මට සිහින කථාවක් ඇත" යනුවෙන් හැඳින්වේ, විවිධ අවස්ථා වලදී ලියා ඇති අනුවාද කිහිපයක් ඇති බව පෙන්නුම් කර ඇත. එහි තනි අනුවාද කෙටුම්පතක් නොමැති නමුත් කෙටුම්පත් කිහිපයක එකතුවක් වන අතර එය මුලින් හැඳින්වූයේ "සාමාන්‍යය, නැවත කිසිදිනෙක නොවේ" යන්නයි. මෙයින් ස්වල්පයක් සහ තවත් "සාමාන්‍ය කථාවක්" අවසන් කෙටුම්පතෙන් අවසන් විය. මෝර්හවුස් විද්‍යාලයේ මාටින් ලූතර් කිං ජේ.අාර්, රොබට් ඩබ්ලිව්. වුඩ්රෆ් පුස්තකාලය, ඇට්ලන්ටා විශ්ව විද්‍යාල මධ්‍යස්ථානය සහ මෝර්හවුස් විද්‍යාලයේ එකතුවෙහි “සාමාන්‍යය, නැවත කිසිදිනෙක” කෙටුම්පතක් තබා ඇත. "මට සිහිනයක් තිබේ" යන්න කෙරෙහි අවධානය යොමු වන්නේ කථාව ඉදිරිපත් කිරීමෙනි. එය භාරදීමේ අවසානය වන විට අප්‍රිකානු ඇමරිකානු ශුභාරංචි ගායිකාවක් වන මහලියා ජැක්සන් සමූහයාගෙන් රජුට කෑගැසුවේ “සිහිනය ගැන ඔවුන්ට කියන්න මාටින්” කියාය. කිං සිය සූදානම් කළ ප්‍රකාශවලින් ඉවත්ව “දේශනා” කිරීම දියුණු කරමින් සිය කරුණු විරාම ලකුණු කරමින් "මට සිහිනයක් තිබේ."
නිව් යෝර්ක් නගරයේ රිවර්ඩේල් හි ස්ටැන්ලි ලෙවිසන් සහ ක්ලැරන්ස් බෙන්ජමින් ජෝන්ස් ගේ සහාය ඇතිව කථාව කෙටුම්පත් කරන ලදී. ජෝන්ස් පවසා ඇත්තේ, “පාගමන සඳහා සැපයුම්මය සූදානම කෙතරම් බරද යත්, කථාව අපට ප්‍රමුඛතාවයක් නොවූ” බවත්, “අගෝස්තු 27 වන අඟහරුවාදා සවස [පා ගමනට පැය 12 කට පෙර] මාටින් තවමත් එසේ නොකළ බවත් ඔහු කියන්නට යන්නේ කුමක්දැයි දැන ගන්න ". වොෂිංටනයේ මහා පාගමනේදි කථාව ඉදිරිපත් කිරීමට පෙරාතුව, කිං සිය කතාවේ "මට සිහිනයක් තිබේ" යන ප්‍රකාශය ඩෙට්‍රොයිට් හි කෝබෝ ශාලාවේදී 25,000 කට අධික පිරිසකට පෙර ඩෙට්‍රොයිට් හි 125,000 ක් වූ මහා ඇවිදීමේ නිදහස ඩෙට්‍රොයිට් හි ජුනි 23 වන දින ඉදිරිපත් කළේය. 1963. වොෂිංටන් ඩී. සී. මාර්තු වලින් පසුව, කිංග්ස් කෝබෝ හෝල් කතාවේ පටිගත කිරීමක් ඩෙට්‍රොයිට් හි ගෝර්ඩි රෙකෝඩ්ස් විසින් එල්පී ලෙස "නිදහස සඳහා පාගමන" නමින් නිකුත් කරන ලදී.
කථනය නිරුත්තර බවෙහි විශිෂ්ඨතම කෘතියක් ලෙස පුළුල් ලෙස ප්‍රශංසා කරන ලද කිංගේ කථාව ඇමරිකානු ප්‍රකාශනයේ නිදහස ප්‍රකාශ කිරීම, විමුක්තිය ප්‍රකාශනය සහ එක්සත් ජනපද ව්‍යවස්ථාව ඇතුළු වැදගත් ලියකියවිලි ඉල්ලා සිටී. සිය කතාවේ මුලදී, කිං ඒබ්‍රහම් ලින්කන්ගේ ගෙටිස්බර්ග් ලිපිනයට “වසර පහකට පෙර ...” යනුවෙන් සඳහන් කරමින් විමුක්තිය ප්‍රකාශනයේ දක්වා ඇති වහල්භාවය අහෝසි කිරීම ගැන සඳහන් කරමින් කිං මෙසේ පවසයි: “එය දිගු කලක් අවසන් කිරීම ප්‍රීතිමත් දිවා භෝජන සංග්‍රහයක් විය. ඔවුන්ගේ වහල්භාවයේ රාත්‍රිය. ” කථාව පුරාම ඇනෆෝරා (එනම් වාක්‍යයේ ආරම්භයේ දී වාක්‍ය ඛණ්ඩයක් පුනරාවර්තනය කිරීම) යොදා ගනී. සිය කතාවේ මුල් අවධියේදී, කිං සිය සබයෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ මොහොත අල්ලා ගන්නා ලෙසයි; හයවන ඡේදයේ "දැන් කාලය" තුන් වතාවක් පුනරාවර්තනය වේ. ඇනෆෝරා පිළිබඳ වඩාත්ම පුළුල් උදාහරණය බොහෝ විට උපුටා දක්වන ලද "මට සිහිනයක් තිබේ" යන වාක්‍ය ඛණ්ඩයෙන් සොයාගත හැකිය. එය කිං සිය ප්‍රේක්ෂකයින් සඳහා ඒකාබද්ධ හා එක්සත් ඇමරිකාවේ පින්තූරයක් පින්තාරු කරන විට අට වතාවක් පුනරාවර්තනය වේ. තවත් අවස්ථා අතරට "අවුරුදු සියයකට පසුව", "අපට කිසි විටෙකත් සෑහීමකට පත්විය නොහැකිය", "මෙම ඇදහිල්ලෙන්", "නිදහස නාද වීමට ඉඩ දෙන්න" සහ "අන්තිමේදී නිදහස් වන්න". නිල වැඩසටහනට අනුව එදින කථා කළ දහඅට දෙනාගෙන් දහසය දෙනා කිං ය
කතාවේ වඩාත්ම උපුටා ගත් රේඛා අතර "මගේ කුඩා දරුවන් සිව්දෙනා කවදා හෝ දවසක ජීවත් වනු ඇතැයි මම සිහිනයක් දනිමි. ඔවුන්ගේ සමේ වර්ණයෙන් නොව ඔවුන්ගේ චරිතයේ අන්තර්ගතයෙන් විනිශ්චය කරනු නොලැබේ. මට ඇත අද සිහින දකින්න! ” ශිෂ්‍ය අවිහිංසාවාදී සම්බන්ධීකරණ කමිටුවේ සභාපතිවරයා ලෙස එදින කථා කළ එක්සත් ජනපද නියෝජිත ජෝන් ලුවිස්ට අනුව, “ලින්කන් අනුස්මරණයේ එම පියවර ස්මාරක ප්‍රදේශයක් බවට පරිවර්තනය කිරීමේ බලය, හැකියාව සහ හැකියාව ආචාර්ය කිංට තිබුණි. සදහටම පිළිගැනීමට ලක්විය යුතුය.ඔහු කළ ආකාරයට කථා කිරීමෙන්, ඔහු අධ්‍යාපනය ලබා, ආනුභාව ලත් අතර, ඔහු එහි සිටි ජනතාවට පමණක් නොව, ඇමරිකාව පුරා සිටින මිනිසුන්ට සහ නූපන් පරම්පරාවන්ට දැනුම් දුන්නේය. ” කථාවේ අදහස් මගින් ජනවාර්ගික කේන්ද්‍රීය අපයෝජනය, කළු ජාතිකයින්ට අයුතු ලෙස සැලකීම සහ සූරාකෑම පිළිබඳ කිංගේ සමාජ අත්දැකීම් පිළිබිඹු වේ. සියලු මිනිසුන්ට නිදහස සහ යුක්තිය සැපයීම සඳහා පිහිටුවන ලද ජාතියක් ලෙස ඇමරිකාවේ මිථ්‍යාවන්ට ආයාචනා කිරීම මෙම කථාවෙන් උකහා ගන්නා අතර, එම වාර්ගික යුක්තිය ද දෙවියන්ගේ කැමැත්තට අනුකූල යැයි තර්ක කරමින් අධ්‍යාත්මික සන්දර්භයක් තුළ තැබීමෙන් එම ලෞකික මිථ්‍යා කථා ශක්තිමත් කරයි. මේ අනුව, කතාවේ නිරවද්‍ය බවඇමරිකාවට වාර්ගික ගැටළු සඳහා මිදීම සපයයි. කිං විස්තර කරන්නේ ඇමරිකාව දුන් පොරොන්දු ඇමරිකාව පැහැර හැර ඇති “පොරොන්දු සටහනක්” ලෙස ය. ඔහු පවසන්නේ "ඇමරිකාව නීග්‍රෝ ජනතාවට නරක චෙක්පතක් ලබා දී ඇති" නමුත් වොෂිංටන් ඩී.සී.
සමානකම් සහ යෙදුම්
[සංස්කරණය]කිංගේ කථාව ඔහුගේම කථා සහ වෙනත් භාෂා වලින් වචන සහ අදහස් භාවිතා කළේය. ඔහු වසර ගණනාවක් තිස්සේ සිහින ගැන කථා කළ අතර සැමුවෙල් ෆ්‍රැන්සිස් ස්මිත්ගේ ජනප්‍රිය දේශප්‍රේමී ගීතය වන “ඇමරිකාව” (“මගේ රට“) උපුටා දක්වා ඇති අතර එය බොහෝ දුරට බයිබලයට යොමු කර ඇත. ව්‍යවස්ථානුකූල අයිතිවාසිකම් “ඉටු නොවූ පොරොන්දුවක්” ලෙස ක්ලැරන්ස් ජෝන්ස් විසින් යෝජනා කරන ලදී. කිංගේ කතාවේ අවසාන ඡේදය 1952 රිපබ්ලිකන් ජාතික සම්මේලනයට ආචිබෝල්ඩ් කේරි කනිෂ්ගේ දේශනයට සමීපව සමාන වේ: කථා දෙකම අවසන් වන්නේ "ඇමරිකාවේ" පළමු පදය පාරායනය කිරීමෙනි, සහ කථාවන් කඳු කිහිපයකින් එකක නම බෙදා ගනී. දෙදෙනාම අවවාද කරන්නේ "නිදහස නාද වේවා" යනුවෙනි.
ප්‍රතිචාර
[සංස්කරණය]මෙම සිදුවීමෙන් පසු දින කිහිපය තුළ කථාව පැසසුමට ලක් වූ අතර සමකාලීන නිරීක්ෂකයින් විසින් මාර්තු මාසයේ උච්චතම ස්ථානය ලෙස සලකනු ලැබීය. නිව් යෝර්ක් ටයිම්ස් පුවත්පතට ලියූ ජේම්ස් රෙස්ටන් පැවසුවේ “ආචාර්ය කිං දවසේ සියලු තේමාවන් ස්පර්ශ කළේ අන් සියල්ලන්ට වඩා හොඳ බවය. ඔහු ලින්කන් සහ ගාන්ධිගේ සංකේතවාදයෙන් සහ බයිබලයේ කේඩන්ස් වලින් පිරී සිටියේය. සටන්කාමී මෙන්ම කනගාටුදායක මෙන්ම දිගු ගමන වටිනවා යැයි හැඟීමෙන් ඔහු සමූහයා පිටත් කර හැරියේය. ” ජනාධිපති කෙනඩිගේ සමාරම්භක දිනයේ සිට මෙහි පැවති ඕනෑම සිදුවීමකට වඩා රූපවාහිනී හා පුවත්පත් මගින් මෙම සිදුවීම වඩා හොඳින් ආවරණය වී ඇති බව රෙස්ටන් සඳහන් කළේය. බොස්ටන් ග්ලෝබ් හි ලිපියක් මේරි විසින් මැක්ග්‍රෝරි වාර්තා කළේ කිංගේ කථාව “මනෝභාවය ග්‍රහණය කර” ඇති අතර “දවසේ සමූහයා පෙලඹවූයේ” වෙනත් කිසිදු කථිකයෙකු ලෙස නොවන බවයි.වොෂිංටන් පෝස්ට් හි මාක්විස් චිල්ඩ්ස් ලිවූයේ කිංගේ කථාව “හුදු වාචාලයට වඩා ඉහළ ගොස් ඇති” බවයි. ලොස් ඇන්ජලීස් ටයිම්ස් පුවත්පතේ පළ වූ ලිපියක සඳහන් වූයේ, “අපේ යුගයේ අමතක නොවන තරමට දුර්ලභ වර්ගයක්” වන “උත්තරීතර කථිකයෙකු” වන කිං විසින් ප්‍රදර්ශනය කරන ලද “අසමසම වාචාලකම” - වෙන්වීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නන් ලජ්ජාවට පත් කරමින් “ ඇමරිකාවේ හෘදය සාක්ෂිය "සිවිල් අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් සාධාරණය ඉටු කිරීම."