රුවන්ඩාවේ ඉතිහාසය
වර්තමාන රුවන්ඩාවේ නූතන මානව ජනාවාස ආරම්භ වන්නේ, නවතම, අවසාන ග්ලැසියර යුගයේ සිට, එක්කෝ ක්‍රි.පූ. 8000 පමණ නව ශිලා යුගයේ හෝ ඉන් පසුව ඇති වූ දීර්ඝ ආර්ද්‍රතා යුගයේ, එනම් ක්‍රි.පූ. 3000 පමණ දක්වාය.[1] පුරාවිද්‍යා කැණීම් මගින් ගල් යුගයේ අග භාගයේ දඩයම්කරුවන් විසින් විරල ජනාවාස ඇති වූ බවට සාක්ෂි අනාවරණය වී ඇති අතර, පසුව විශාල ජනගහනයක් මුල් යකඩ යුගයේ පදිංචි වූ අතර ඔවුන් විසින් වළ දැමූ මැටි භාණ්ඩ සහ යකඩ මෙවලම් නිෂ්පාදනය කරන ලදී.[2][3] මෙම මුල් වැසියන් අද රුවන්ඩාවේ රැඳී සිටින ආදිවාසී පිග්මි දඩයම්කරුවන් වන ට්වා ගේ මුතුන් මිත්තන් විය.[4] ක්‍රි.පූ 700 සහ ක්‍රි.ව 1500 අතර, බන්ටු කණ්ඩායම් ගණනාවක් රුවන්ඩාවට සංක්‍රමණය වූ අතර, කෘෂිකර්මාන්තය සඳහා වනාන්තර ඉඩම් එළි පෙහෙළි කළහ.[4][5] වනාන්තරයේ වාසය කළ ට්වා ඔවුන්ගේ වාසස්ථාන බොහොමයක් අහිමි වූ අතර කඳු බෑවුම් කරා ගමන් කළේය.[6] බන්ටු සංක්‍රමණයේ ස්වභාවය සම්බන්ධයෙන් ඉතිහාසඥයින්ට න්‍යායන් කිහිපයක් තිබේ; එක් න්‍යායක් වන්නේ මුල් පදිංචිකරුවන් හුටු වන අතර, ටුට්සිවරු පසුව සංක්‍රමණය වී නිලෝ-හැමිටික් සම්භවයක් ඇති විශේෂිත වාර්ගික කණ්ඩායමක් පිහිටුවීමට ගියහ.[7] විකල්ප න්‍යායක් නම්, සංක්‍රමණය මන්දගාමී සහ ස්ථාවර වූ අතර, පවතින සමාජය යටත් කර ගැනීමට වඩා පැමිණෙන කණ්ඩායම් සමඟ ඒකාබද්ධ විය.[4][8] මෙම න්‍යාය යටතේ, හුටු සහ ටුට්සි භේදය පසුව ඇති වූ අතර එය වාර්ගික එකකට වඩා පන්ති භේදයක් විය.[9][10]
ප්‍රදේශයේ මුල්ම සමාජ සංවිධානය වූයේ වංශයයි (උබ්වෝකෝ).[11] පෙළපත් පෙළපත්වලට හෝ භූගෝලීය ප්‍රදේශයට සීමා නොවූ අතර, හුටූ, ටුට්සි සහ ත්වා ඇතුළු බොහෝමයක් ඇතුළත් විය.[12] 15 වන සියවසේ සිට, වංශ රාජධානි බවට ඒකාබද්ධ වීමට පටන් ගත්තේය.[13] ගිහන්ගා රජු යටතේ එක් රාජධානියක්, රුවන්ඩා රාජධානිය පිහිටුවීමට ආසන්න අසල්වැසි ප්‍රදේශ කිහිපයක් ඒකාබද්ධ කිරීමට සමත් විය. 1700 වන විට වර්තමාන රුවන්ඩාවේ රාජධානි අටක් පමණ පැවතිණි.[14] මෙයින් එකක්, ටුට්සි නයිගිනියා වංශය විසින් පාලනය කරන ලද රුවන්ඩා රාජධානිය, දහඅටවන සියවසේ මැද භාගයේ සිට වැඩි වැඩියෙන් ආධිපත්‍යය දැරීය. කිගෙලි ර්වාබුගිරි රජුගේ පාලන සමයේදී දහනව වන සියවසේදී රාජධානිය එහි විශාලතම ව්‍යාප්තිය කරා ළඟා විය.[15] ර්වාබුගිරි කුඩා ප්‍රාන්ත කිහිපයක් යටත් කර, බටහිර සහ උතුරට රාජධානිය පුළුල් කළේය,[15][16] සහ පරිපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ආරම්භ කළේය; මේවාට ටුට්සි අනුග්‍රාහකයින් ගවයින් ලබා දුන් උබුහෝකේ, ආර්ථික සහ පුද්ගලික සේවය සඳහා හුටු හෝ ටුට්සි ගනුදෙනුකරුවන්ට වරප්‍රසාද ලත් තත්ත්වයන්,[17] සහ උතුට්සි ප්‍රධානීන් සඳහා වැඩ කිරීමට හුටු හට බල කරන ලද කොර්වී පද්ධතියක් වන උබුරෙත්වා ඇතුළත් විය.[16] ර්වාබුගිරි ගේ වෙනස්කම් නිසා හුටු සහ ටුට්සි ජනගහනය අතර භේදයක් වර්ධනය විය.[16] රාජ්‍යයට පෙර පැවති කාලයට වඩා ත්වා හොඳ තත්වයේ සිටි අතර ඇතැමුන් රාජකීය මළුවෙහි නර්තන ශිල්පීන් බවට පත් විය,[6] නමුත් ඔවුන්ගේ සංඛ්‍යාව දිගින් දිගටම අඩු විය.[18]
1884 බර්ලින් සමුළුව ජර්මානු අධිරාජ්‍යයට ප්‍රදේශය පවරන ලද අතර එය ජර්මානු නැගෙනහිර අප්‍රිකාවේ කොටසක් ලෙස ප්‍රකාශ කළේය. 1894 දී ගවේෂක ගුස්ටාව් ඇඩොල්ෆ් වොන් ගොට්සන් රුවන්ඩාවේ මුළු භූමියම තරණය කළ පළමු යුරෝපීයයා විය; ඔහු ගිනිකොන දෙසින් කිවු විලට ගොස් රජු හමුවිය.[19][20] 1897 දී, යටත් විජිත යුගය ආරම්භ කරමින්, රජු සමඟ සන්ධානයක් ගොඩනැගීමත් සමඟ ජර්මනිය රුවන්ඩාවේ පැවැත්මක් ස්ථාපිත කළේය.[21] ජර්මානුවන් රටේ සමාජ ව්‍යුහය සැලකිය යුතු ලෙස වෙනස් නොකළ නමුත් රජුට සහ පවතින ධුරාවලියට සහය දැක්වීමෙන් සහ ප්‍රාදේශීය ප්‍රධානීන්ට බලය පැවරීමෙන් බලපෑම් කළහ.[22][23] බෙල්ජියම් හමුදා 1916 දී, පළමු ලෝක සංග්‍රාමයේදී රුවන්ඩාව සහ බුරුන්ඩි ආක්‍රමණය කළ අතර, පසුව, 1922 දී, ඔවුන් රුවන්ඩාව සහ බුරුන්ඩි යන දෙකෙහිම රුවන්ඩා-උරුන්ඩි නම් ජාතීන්ගේ ජනවරම ලෙස පාලනය කිරීමට පටන් ගත් අතර වඩාත් සෘජු යටත් විජිත පාලනයක් ආරම්භ කළහ.[24] බෙල්ජියම් ජාතිකයන් බල ව්‍යුහය සරල කර මධ්‍යගත කරන ලදී,[25] අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය, පොදු වැඩ සහ කෘෂිකාර්මික අධීක්‍ෂණය යන ක්ෂේත්‍රවල මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘති හඳුන්වා දුන් අතර, සාගතය අවම කිරීමට උත්සාහ කිරීම සඳහා නව භෝග සහ වැඩිදියුණු කරන ලද කෘෂිකාර්මික ශිල්පීය ක්‍රම ද ඇතුළත් විය.[26] ජර්මානුවන් සහ බෙල්ජියම් ජාතිකයන් යන දෙදෙනාම, නව අධිරාජ්‍යවාදයෙන් පසුව, හුටු සහ ටුට්සි විවිධ ජාතීන් සලකා ටුට්සි ආධිපත්‍යය ප්‍රවර්ධනය කළහ.[27] 1935 දී, බෙල්ජියම විසින් හැඳුනුම්පත් ක්‍රමයක් හඳුන්වා දුන් අතර, එය එක් එක් පුද්ගලයා ටුට්සි, හුටු, ත්වා හෝ ස්වභාවිකකරණය ලෙස ලේබල් කරන ලදී. විශේෂයෙන් ධනවත් හුටූවරුන්ට ගෞරවනීය ටුට්සි බවට පත්වීමට පෙර හැකිව තිබුණද, හැඳුනුම්පත් පන්ති අතර තවදුරටත් ගමන් කිරීම වැළැක්වීය.[28]
.jpg)
බෙල්ජියම දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයෙන් පසුව එක්සත් ජාතීන්ගේ භාර ප්‍රදේශයක් ලෙස රුවන්ඩා-උරුන්ඩි (එයින් රුවන්ඩාව උතුරු කොටස පිහිටුවන ලදී) අවසානයේ නිදහස අධීක්‍ෂණය කිරීමේ වරමක් සහිතව දිගටම පාලනය කළේය.[29][30] මුල් නිදහසට කැමති වූ ටුට්සිවරුන් සහ හුටු විමුක්ති ව්‍යාපාරය අතර ආතතීන් උත්සන්න විය, එය 1959 රුවන්ඩා විප්ලවයෙන් අවසන් විය: හුටු ක්‍රියාකාරීන් ටුට්සිවරුන් මරා ඔවුන්ගේ නිවාස විනාශ කිරීමට පටන් ගත් අතර,[31] 100,000 කට වැඩි පිරිසකට අසල්වැසි රටවල රැකවරණය ලබා ගැනීමට බල කෙරුනි.[32][33] 1961 දී හදිසියේම හුටු හිතවාදී බෙල්ජියම් ජාතිකයන් ජනමත විචාරණයක් පැවැත්වූ අතර එහිදී රාජාණ්ඩුව අහෝසි කිරීමට රට ඡන්දය ප්‍රකාශ කළේය. රුවන්ඩාව බුරුන්ඩියෙන් වෙන් වූ අතර 1962 ජූලි 1 දින නිදහස ලබා ගත් අතර,[34] එය ජාතික නිවාඩු දිනයක් වන නිදහස් දිනය ලෙස සමරනු ලැබේ.[35] ප්‍රචණ්ඩ චක්‍ර අනුගමනය කරන ලද අතර, පිටුවහල් කරන ලද ටුට්සි අසල්වැසි රටවලින් ප්‍රහාර එල්ල කිරීම සහ හුටු විසින් ටුට්සිවරුන් මහා පරිමාණයෙන් ඝාතනය කිරීම සහ මර්දනය කිරීම මගින් ප්‍රතිප්‍රහාර දියත් කරන ලදී.[36] 1973 දී ජුවනල් හබ්යාරිමාන හමුදා කුමන්ත්‍රණයකින් බලයට පත් විය. හුටු ගැති වෙනස්කම් කිරීම් දිගටම පැවතුන නමුත් වැඩි ආර්ථික සමෘද්ධියක් සහ ටුට්සිට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වය අඩු විය.[37] ට්වා ආන්තිකව පැවති අතර, 1990 වන විට රජය විසින් සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ වනාන්තරවලින් පිටමං කරන ලදී. බොහෝ අය හිඟන්නන් බවට පත් විය.[38] රුවන්ඩාවේ ජනගහනය 1934 දී මිලියන 1.6 සිට 1989 දී මිලියන 7.1 දක්වා වැඩි වී ඇති අතර එය ඉඩම් සඳහා තරඟයට හේතු විය.[39]
1990 දී, රුවන්ඩා දේශප්‍රේමී පෙරමුණ (RPF), ටුට්සි සරණාගතයන්ගෙන් සැදුම්ලත් කැරලිකාර කණ්ඩායමක්, රුවන්ඩා සිවිල් යුද්ධය ආරම්භ කරමින්, උගන්ඩාවේ පිහිටි ඔවුන්ගේ කඳවුරේ සිට උතුරු රුවන්ඩාව ආක්‍රමණය කළහ.[40] මෙම සරණාගතයින් මුහුණ දෙන ගැටළු වලට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කිරීමට සහ ඒවාට මුහුණ දීමට අපොහොසත් වීම සම්බන්ධයෙන් හුටු ආධිපත්‍යය දරන රජය හෙළා දුටුවේය. යුද්ධයේදී තීරනාත්මක වාසියක් ලබා ගැනීමට දෙපාර්ශ්වයටම නොහැකි විය,[41] නමුත් 1992 වන විට එය හබ්යාරිමානාගේ අධිකාරිය දුර්වල කර ඇත; මහජන පෙලපාලි හේතුවෙන් ඔහුට දේශීය විපක්ෂය සමග සභාගයකට යාමට බල කෙරුනු අතර අවසානයේ RPF සමග 1993 Arusha ගිවිසුම් අත්සන් කිරීමට සිදුවිය.[42] සටන් විරාමය 1994 අප්‍රේල් 6 වන දින කිගාලි ගුවන් තොටුපළ අසලදී හබ්යාරිමානාගේ යානය වෙඩි තබා බිම හෙලීමෙන් ඔහු මිය යාමෙන් අවසන් විය.[43] ගුවන් යානයට වෙඩි තැබීම පැය කිහිපයක් ඇතුළත ආරම්භ වූ රුවන්ඩා ජන සංහාරයේ උත්ප්‍රේරකයක් විය. ආසන්න වශයෙන් දින 100ක කාලය තුළ, 500,000 සහ 1,000,000 අතර[44] ටුට්සි සහ දේශපාලනික වශයෙන් මධ්‍යස්ථ හුටු ජාතිකයන් අන්තර්වාර රජයේ නියෝග මත හොඳින් සැලසුම් කළ ප්‍රහාරවලින් මිය ගියහ.[45] සෘජුවම ඉලක්ක නොකළද බොහෝ ට්වා මරා දමන ලදී.[38]
ටුට්සි ආර්පීඑෆ් ඔවුන්ගේ ප්‍රහාරය නැවත ආරම්භ කළ අතර, ක්‍රමානුකූලව රටේ පාලනය සියතට ගත් අතර, ජූලි මැද වන විට මුළු රටේම පාලනය අත්පත් කර ගන්නා ලදී.[46] ජන සංහාරයට ජාත්‍යන්තර ප්‍රතිචාරය සීමිත වූ අතර, ප්‍රධාන බලවතුන් දැනටමත් ඕනෑවට වඩා දිගු කර ඇති එක්සත් ජාතීන්ගේ සාම සාධක හමුදාව ශක්තිමත් කිරීමට අකමැති විය.[47] RPF භාරගත් විට, ආසන්න වශයෙන් හුටු මිලියන දෙකක් පමණ අසල්වැසි රටවලට, විශේෂයෙන්ම Zaïre වෙත පලා ගියේ, පළිගැනීම්වලට බියෙන්;[48] ඊට අමතරව, RPF ප්‍රමුඛ හමුදාව පළමු සහ දෙවන කොංගෝ යුද්ධවල ප්‍රධාන සටන්කාමියෙකු විය.[49] රුවන්ඩාව තුළ, රුවන්ඩාව සඳහා ජාත්‍යන්තර අපරාධ අධිකරණය (ICTR) පිහිටුවීම සහ සාම්ප්‍රදායික ග්‍රාමීය අධිකරණ පද්ධතියක් වන ගකාකා යලි හඳුන්වා දීමත් සමඟ, සංහිඳියාව සහ යුක්තිය පිළිබඳ කාල පරිච්ඡේදයක් ආරම්භ විය.[50] 2000 සිට රුවන්ඩාවේ ආර්ථිකය,[51] සංචාරක සංඛ්‍යාව,[52] සහ මානව සංවර්ධන දර්ශකය ශීඝ්‍රයෙන් වර්ධනය වී ඇත;[53] 2006 සහ 2011 අතර දරිද්‍රතා අනුපාතය 57% සිට 45% දක්වා අඩු වූ අතර,[54] ආයු අපේක්ෂාව වසර 46.6 සිට ඉහළ ගියේය. 2000[55] සිට 2021 වසර 65.4 දක්වා විය.[56]
2009 දී, රුවන්ඩාව බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ කොටසක් නොවූවත්, පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලයට සම්බන්ධ විය.
යොමු කිරීම්[සංස්කරණය]
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 44.
- ↑ Dorsey 1994, පිටු අංකය: 36.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 45.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Mamdani 2002, පිටු අංකය: 61.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 58.
- ↑ 6.0 6.1 King 2007, පිටු අංකය: 75.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 16.
- ↑ Mamdani 2002, පිටු අංකය: 58.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 69.
- ↑ Shyaka, පිටු අංක: 10–11.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 88.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංක: 88–89.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 141.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 482.
- ↑ 15.0 15.1 Chrétien 2003, පිටු අංකය: 160.
- ↑ 16.0 16.1 16.2 Mamdani 2002, පිටු අංකය: 69.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංක: 13–14.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 6.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 217.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 9.
- ↑ Carney, J.J. (2013). Rwanda Before the Genocide: Catholic Politics and Ethnic Discourse in the Late Colonial Era. Oxford University Press. p. 24. ISBN 9780199982288. 1 July 2023 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 25 October 2022.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 25.
- ↑ See also Helmut Strizek, "Geschenkte Kolonien: Ruanda und Burundi unter deutscher Herrschaft", Berlin: Ch. Links Verlag, 2006
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 260.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංකය: 270.
- ↑ Chrétien 2003, පිටු අංක: 276–277.
- ↑ Appiah & Gates 2010, පිටු අංකය: 450.
- ↑ Gourevitch 2000, පිටු අංක: 56–57.
- ↑ United Nations (II).
- ↑ United Nations (III).
- ↑ Linden & Linden 1977, පිටු අංකය: 267.
- ↑ Gourevitch 2000, පිටු අංක: 58–59.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 51.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 53.
- ↑ Karuhanga, James (30 June 2018). "Independence Day: Did Rwanda really gain independence on July 1, 1962?". The New Times (ඉංග්‍රීසි බසින්). 30 June 2018 දින පැවති මුල් පිටපත වෙතින් සංරක්ෂිත පිටපත. සම්ප්‍රවේශය 1 July 2018.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 56.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංක: 74–76.
- ↑ 38.0 38.1 UNPO 2008, History.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 4.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 93.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංක: 135–136.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංක: 190–191.
- ↑ BBC News (III) 2010.
- ↑ Henley 2007.
- ↑ Dallaire 2005, පිටු අංකය: 386.
- ↑ Dallaire 2005, පිටු අංකය: 299.
- ↑ Dallaire 2005, පිටු අංකය: 364.
- ↑ Prunier 1995, පිටු අංකය: 312.
- ↑ BBC News (V) 2010.
- ↑ Bowcott 2014.
- ↑ World Bank (X).
- ↑ World Bank (XI).
- ↑ UNDP (I) 2010.
- ↑ National Institute of Statistics of Rwanda 2012.
- ↑ UNDP (V) 2013, පිටු අංකය: 2.
- ↑ CIA (I).