සාකච්ඡාව:විද්යුත් චුම්බක වර්ණාවලිය
විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලිය[සංස්කරණය]
විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලිය යනු විද්යුත් චුම්භක විකිරණය හැකි සියළුම සංඛ්යාත පරාසය වේ. වස්තුවක "විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලිය" වෙනස් අදහස් ඇති අතර,ඒය වස්තුව මගින් විමොච හො අවශොෂනයෙන් විද්යුත් චුම්භක විකිරණ ලාක්ෂණික බෙදාහැරීමයි නම් වෙ.
විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලිය පරමාණුවක විශාලත්වය භාගය දක්වා කිලෝ මීටර් දහස් ගණනක් තරංග ආයාම ආවරණය, කෙටි තරංග ආයාමය (අධි-සංඛ්යාත) අවසානයේදී ගැමා විකිරණ නවීන ගුවන් විදුලි සන්නිවේදනය සඳහා භාවිතා අඩු සංඛ්යාත දක්වා විහිදේ.භෞතික විද්යාඥයන් කෙටි තරංග සීමාව ප්ලාන්ක් දිග ආශි්ත බව සිතූ අතර දිගු තරංග ආයාම සඳහා සීමාව, විශ්වය ම ප්රමානයයි යැයි සිතූහ.ඵය පසුගිය සියවස මැද භාගය දක්වාම භෞතික විද්යාඥයන් විශ්වාස කරන ලදී.
චුම්භක වර්ණාවලියෙ බොහෝ ප්රදේශ අධ්යයනය හා පදාර්ථය අසිරියක් ක්රම ලෙස, අණුවල වර්ණාවලි හා අනෙකුත් විමර්ශනය අන්තර් ක්රියාවන් සඳහා විද්යා යන ක්ෂේත්රවල භාවිතා වේ. [6] මීට අමතරව, මේ පරාසයේ විවිධ ප්රදේශවල විකිරණ සන්නිවේදන සහ නිෂ්පාදන සඳහා වෙනත් භාවිතයන් සොයාගෙන ඇත (විද්යුත් චුම්භක බලන්න යෙදුම් සඳහා විකිරණ).
'විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලියේ ඉතිහාසය
ඉතිහාසයේ වඩාත් සඳහා, දෘශ්ය ආලෝකය විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලියේ එකම දන්නා කොටසක් විය. පුරාණ ග්රීකයන් බව ආලෝකය සරල රේඛා ගමන් හා පිළිබිඹු හා වර්තන ඇතුළුව, එහි ගුණ සමහර අධ්යයනය පිළිගත්. වසර ගණනාවක් පුරා ආලෝකය අධ්යයනය අඛණ්ඩව හා 16 වන සහ 17 වන සියවස් තුළ රැල්ලක් හෝ අංශු හෝ ආලෝක සලකනු ලබන පරස්පර න්යායන් සිටියහ. [තහවුරු කරන්න]
දෘශ්ය ආලෝකය හැර විද්යුත් චුම්භක විකිරණ පළමු සොයා ගැනීම විලියම් හර්ෂල් අධෝරක්ත විකිරණය අනාවරණය විට 1800 දී ය. [7] ඔහු ප්රිස්මයක් මගින් ආලෝකය භේද වීමක් මගින් උෂ්ණත්වමානයක් කරමින්, වෙනස් වර්ණ උෂ්ණත්වය අධ්යයනය කරන ලදී. ඔහු වැඩිම උෂ්ණත්වය රතු ඔබ්බට බව දැක්කා. ඔහු මේ උෂ්ණත්වය වෙනස් ඇත්ත දැක ගත නොහැකි බව ආලෝකය කිරණ වර්ගයක් විය හැකි "කැලරි කිරණ" නිසා බව ලෝඩ්. ඊළඟ වසරේ යොහාන් Ritter හිඟකම අනෙක් පැත්තෙන් සේවය හා ඔහු දෘශ්යමාන වයලට් ආලෝක කිරණ සමාන ලෙස හැසිරී, නමුත් වර්ණාවලිය තුළ ඔවුන් ඔබ්බට බව "රසායනික කිරණ" (සමහර රසායනික ප්රතික්රියා නිසා ඇති බව නොපෙනෙන ආලෝක කිරණ) නම් කුමක්ද දැක්කා. [8] ඔවුන් පසුව පාරජම්බුල විකිරණ නම වෙනස් කරන ලදී.
විද්යුත් චුම්භක විකිරණ පළමු මයිකල් ෆැරඩේ විනිවිද පෙනෙන ද්රව්ය හරහා ආලෝකය ගමන් ධ්රැවීකරණය (ෆැරඩේ ආචරණය බලන්න) චුම්බක ක්ෂේත්රයක් ප්රතිචාර දැක්වූයේ. දැක 1845 දී විද්යුත් චුම්බකත්වය සම්බන්ධ කර ඇති 1860 ගනන්වල මහා දී ජේම්ස් මැක්ස්වෙල් ද විද්යුත් චුම්භක ක්ෂේත්රයක හතරක් අර්ධ පරතරය සමීකරණ සංවර්ධනය. මෙම සමීකරණ දෙදෙනෙකු හැකියාව, සහ ක්ෂේත්රයේ තරංග, හැසිරීම් අනාවැකි පල කලේය. මෙම න්යායික තරංග වේගය විශ්ලේෂණය කිරීම, මැක්ස්වෙල් ඔවුන් ආලෝකයේ වේගය ගැන දන්නා බව වේගයකින් ගමන් කළ යුතු බව අවබෝධ විය. වටිනාකම මෙම පුදුම සහගත අහම්බයක් ම එළිය කරන, දෘෂ්යක, විද්යුත් චුම්භක තරංග වර්ගයකි කිරීමට මැක්ස්වෙල් හේතු විය.
මැක්ස්වෙල් සමීකරණයට සියලු ආලෝකයේ වේගයෙන් ගමන්, විද්යුත් චුම්භක තරංග සංඛ්යාත අපරිමිත ප්රමාණයක් අනාවැකි පල කලේය. මෙය මුලු විද්යුත් චුම්භක වර්ණාවලියේ පැවැත්මේ ප්රථම ඉඟි කළේ ය.
මැක්ස්වෙල් අපේක්ෂිත තරංග න්යාය තුල යම් වර්ගයක සාමාන්ය විදුලි පරිපථ චෝදනා සෑදීමේ විසින් නිර්මාණය විය හැකිය වන අධෝරක්ත සාපේක්ෂව ඉතා අඩු සංඛ්යාත තරංග දී ඇතුළත් වේ. මැක්ස්වෙල් සමීකරණයට ඔප්පු සහ එවැනි අඩු සංඛ්යාත තරංග විද්යුත් චුම්භක විකිරණ හඳුනා ගැනීමට උත්සාහ, 1886 දී භෞතික විද්යාඥ හෙන්රිච් හර්ට්ස් ජනනය සහ දැන් ගුවන් විදුලි තරංග නමින් හැඳින්වෙන දේ හඳුනාගැනීමට යාන්ත්රනයකි ඉදි කළේය. හර්ට්ස් රළ සොයා ඔවුන් ආලෝකයේ වේගයෙන් ගමන් බව (ඔවුන්ගේ තරංග ආයාමය, මිනුම් හා ඔවුන්ගේ සංඛ්යාත විසින් එය අගයකින් ගුණ) දැක්වීමට සමත් විය. හර්ට්ස් ද නව විකිරණ දෙකම පිලිබිඹු සහ සැහැල්ලු ලෙස එම ආකාරයෙන් විවිධ ද්වි විද ත් මාධ්ය විසින් වර්තනය කළ හැකි බව පෙන්නුම් කළා. උදාහරණයක් ලෙස, හර්ට්ස් ගසක් දුම්මල තැනූ කාච භාවිතා රළ අවධානය යොමු කිරීමට සමත් විය. පසුව පරීක්ෂණයක දී, හර්ට්ස් සමානව මයික්රොවේව් අවන් ලක්ෂණ ඉදිරිපත් මනිනු. තරංග මෙම නව වර්ග වැනි රැහැන් රහිත, විදුලි ලිපි හා ගුවන් විදුලි ලෙස නව නිපැයුම් සඳහා මඟ පෑදීය.
1895 දී විල්හෙල්ම් රෝන්ට්ජන් අධි බලැති විදුලි ලක් වූ ඉවත් නළ සමග අත්හදා බැලීම තුළ විමෝචනය වන විකිරණ නව වර්ගය දැක්කා. ඔහු එක්ස්-කිරණ මෙම විකිරණ කැඳවා ඔවුන් මිනිස් ශරීර කොටස් හරහා ගමන් කිරීමට හැකි විය එහෙත් එවන් ලෙස ඇට ඝනත්වයෙන් වැඩි ද්රව්ය මගින් පිළිබිඹු හෝ එය නවත්වන ලදී බව සොයාගෙන ඇත. වැඩි කල් යන්න කලින්, බොහෝ වැඩ ගනී වෛද්ය ක්ෂේත්රයේ ඔවුන් සඳහා සොයා ගන්නා ලදී.
චුම්භක වර්ණාවලියේ අවසන් කොටස ගැමා කිරණ සොයා ගැනීමත් සමඟ තුළ පිරී ගියේ ය. ඔහු පළමු ප්රකට ඇල්ෆා බීටා අංශු සමාන අංශු සමන්විත කියලා, නමුත් එක්කෝ වඩා ඊට වැඩි වීම බලය සමග එම විකිරණ නව වර්ගය හඳුනාගෙන විට 1900 දී පෝල් විලාඩ් ශුද්ර රේඩියම් වෙන් කරගැනීම උදෙසා, විකිරණශීලී විමෝචනය අධ්යයනය කරන ලදී. කෙසේ වෙතත්, 1910 දී, බි්රතාන්ය භෞතික විද්යාඥ විලියම් හෙන්රි බ්රැග් ගැමා කිරණ ඔහු ඔවුන් චෝදනා ඇල්ෆා සහ බීටා කිරණ සිට සහමුලින්ම වෙනස් වූ බව තේරුම්ගත් විට 1903 දී ගැමා කිරණ ඔවුන් නම් කළ විද්යුත් චුම්භක විකිරණ, නැහැ අංශු සහ 1914 දී, අර්නස්ට් රදර්ෆඩ් (සිටින බව පෙන්නුම් ) සහ එඩ්වඩ් Andrade ඔවුන්ගේ තරංග ආයාම මනිනු, සහ ගැමා කිරණ එක්ස්-රේ කිරණ සමාන වූ නමුත් කෙටි තරංග ආයාම හා උසස් සංඛ්යාත සමග සිටින බව සොයාගෙන ඇත.