ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජාතිකවාදය
ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජාතිකවාදය යනු දකුණු ආසියානු දූපත් රටක් වන ශ්‍රී ලංකාවේ (කලින් සිලෝන් ලෙස හැඳින්වූ) සුළුතර ජනවාර්ගික කණ්ඩායමක් වන ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජනතාවට ස්වාධීන හෝ ස්වාධීන දේශපාලන ප්‍රජාවක් පිහිටුවීමට අයිතියක් ඇති බවට ඇති විශ්වාසයයි. මෙම අදහස සැමවිටම පැවතුනේ නැත. දහනව වන සියවසේ බ්‍රිතාන්‍ය පාලන යුගයේදී දෙමළ හින්දු පුනර්ජීවනවාදීන් රෙපරමාදු මිෂනාරි ක්‍රියාකාරකම් වලට එරෙහිව සටන් කිරීමට උත්සාහ කළ බැවින් ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජාතික දැනුවත්භාවය ආරම්භ විය. ආරුමුග නාවලර්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් පුනර්ජීවනවාදීන් හින්දු ආගම සහ එහි මූලධර්ම ව්‍යාප්ත කිරීම සඳහා සාක්ෂරතාවය මෙවලමක් ලෙස භාවිතා කළහ.[1]
1921 දී බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් හඳුන්වා දෙන ලද ප්‍රතිසංස්කරණය කරන ලද ව්‍යවස්ථාදායක සභාව, වාර්ගික නියෝජනයේ මූලධර්ම මත පදනම් වූ අතර, එමඟින් දෙමළ ජනතාව තමන් සුළුතර ජනවාර්ගික කණ්ඩායම බවත් ඔවුන්ගේම ප්‍රජාවේ සාමාජිකයෙකු විසින් නියෝජනය කළ යුතු බවත් අවබෝධ කර ගත්හ. දෙමළ ජාතික දැනුවත්භාවය ජාතික විඥානයට - අඩු උදාසීන රාජ්‍යයක් බවට වෙනස් වූයේ මෙම වාර්ගික නියෝජනය යටතේය. ඔවුන් සමස්ත ලංකා දෙමළ කොංග්‍රසය (ACTC) නමින් දෙමළ දේශපාලන පක්ෂයක් පිහිටුවා ගත්හ. ශ්‍රී ලංකාවේ නිදහසට පෙර වසරවලදී, බහුතර සිංහල සහ සුළුතර දෙමළ ප්‍රජාවන් අතර දේශපාලන ආතතීන් වර්ධනය වීමට පටන් ගත් අතර, බහුතර සිංහලයින් ආධිපත්‍යය දැරීමේ හැකියාව උපුටා දක්වමින් ACTC, පාර්ලිමේන්තුවේ "පනස්-පනහ" නියෝජනය සඳහා තල්ලු කළේය. මෙම ප්‍රතිපත්තිය මගින් පාර්ලිමේන්තුවේ ආසනවලින් අඩක් සිංහල බහුතරයට සහ අඩක් සුළුතර ප්‍රජාවන්ට: ලංකා දෙමළ, ඉන්දියානු දෙමළ, මුස්ලිම් සහ වෙනත් අයට ලබා දෙනු ඇත.
1948 දී ශ්‍රී ලංකාව නිදහස ලබා ගැනීමෙන් පසු, ACTC පාලක එක්සත් ජාතික පක්ෂය (UNP) සමඟ ඒකාබද්ධ වීමට තීරණය කළේය. මෙම පියවරට ACTC සාමාජිකයින්ගෙන් අඩක් සහාය නොදැක්වූ අතර එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බෙදීමක් ඇති විය - පක්ෂයේ අඩක් UNP සමඟ ඒකාබද්ධ වීමට තීරණය කළ අතර අනෙක් භාගය පක්ෂයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම ඉවත් වී 1949 දී ෆෙඩරල් පක්ෂය නමින් නව දෙමළ පක්ෂයක් පිහිටුවීමට තීරණය කළේය. අනුප්‍රාප්තික සිංහල ආණ්ඩු විසින් අනුගමනය කරන ලද ප්‍රතිපත්ති සහ සොලමන් බණ්ඩාරනායක යටතේ සිංහල ජාතිකවාදී රජයේ 1956 සාර්ථකත්වය, ෆෙඩරල් පක්ෂය දෙමළ දේශපාලනයේ ප්‍රධාන හඬ බවට පත් කළේය.[2] ප්‍රජාවන් දෙක අතර වාර්ගික හා දේශපාලන ආතතිය වැඩිවීම නිසා සියලුම දෙමළ දේශපාලන පක්ෂ දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණට ඒකාබද්ධ විය. මෙයින් පසුව, දෙමළ ජාතිකවාදයේ සටන්කාමී, සන්නද්ධ ස්වරූපයක් මතුවිය.[3]
නිදහසට පෙර
[සංස්කරණය]මූලාරම්භය
[සංස්කරණය]
1814 දී ආරම්භ වූ ශ්‍රී ලංකාවට (එවකට සිලෝන් ලෙස හැඳින්වූ) මහා පරිමාණයෙන් රෙපරමාදු මිෂනාරිවරුන් පැමිණීම දෙමළ ජනතාව අතර දේශපාලන දැනුවත්භාවය වර්ධනය කිරීමට ප්‍රධාන දායකත්වයක් විය.[4] විදේශ දූත මණ්ඩල, මෙතෝදිස්ත සහ ඇන්ග්ලිකන් පල්ලි සඳහා වූ ඇමරිකානු කොමසාරිස් මණ්ඩලයේ මිෂනාරිවරුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් හින්දු ඇදහිල්ලේ දෙමළ ජනතාව අතර පුනර්ජීවනයක් ඇති කිරීමට හේතු විය. බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත සහ මිෂනාරි ක්‍රියාකාරකම් මගින් ඔවුන්ගේ ස්වදේශික සංස්කෘතියට එල්ල වූ තර්ජනයට ආරක්ෂක ප්‍රතිචාරයක් ලෙස ආරුමුග නාවලර් හින්දු ආගමික පුනර්ජීවන සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ව්‍යාපාරයකට නායකත්වය දුන්නේය.[4] ඔහු දෙමළ භාෂාව භාවිතය දිරිමත් කිරීම සහ හින්දු ශෛව මූලධර්ම පතුරුවා හැරීම සඳහා සාහිත්‍ය කෘති පරිවර්තනය කළේය. ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රමුඛ ආගම වන හින්දු ආගම පුනර්ජීවනය කිරීමට නාවලර් දැරූ උත්සාහයන්, තමන්ගේම පාසල්, පන්සල් සහ සමාජ ගොඩනඟා ගත් සහ මිෂනාරිවරුන්ගේ ආගමට එරෙහිව සාහිත්‍ය ප්‍රකාශයට පත් කළ දෙමළ ජනතාවට බලපෑම් කළේය. මේ අනුව, 1925 වන විට බට්ටිකෝටා සෙමනේරිය ඇතුළුව පාසල් 50 කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් සම්පූර්ණයෙන්ම ක්‍රියාත්මක විය.[5]-->[6] මෙම පුනර්ජීවන ව්‍යාපාරය නූතන දෙමළ ගද්‍ය සඳහා වේදිකාව ද සකසයි. [7]
මෙම උත්සාහයේ සාර්ථකත්වය දෙමළ ජනයාට තමන් ප්‍රජාවක් ලෙස විශ්වාසයෙන් සිතීමට හේතු වූ අතර දහනව වන සියවසේ මැද භාගයේදී පොදු සංස්කෘතික, ආගමික සහ භාෂාමය ඥාතිත්වයක් පිළිබඳ ඔවුන්ගේ දැනුවත්භාවය සඳහා මාර්ගය සකස් කළේය. [4][8] දෙමළ ජනතාවට මෙම දායකත්වයන් සඳහා, ආරුමුගම් නාවලර් තම ප්‍රජාවට සුවිශේෂී අනන්‍යතාවයක් ලබා දුන් නායකයෙකු ලෙස විස්තර කර ඇත. [8]
වාර්ගික විඥානය
[සංස්කරණය]1815 වන විට මහා බ්‍රිතාන්‍යය මුළු දිවයිනම පාලනය කළ අතර, 1833 දී ආණ්ඩුකාරවරයාගේ උපදේශකයෙකු ලෙස කටයුතු කළ ව්‍යවස්ථාදායක සභාවක් සමඟ රට පරිපාලනමය වශයෙන් එක්සත් කළේය. කවුන්සිලය යුරෝපීයයන් තිදෙනෙකුගෙන් සහ සිංහල, ශ්‍රී ලාංකික දෙමළ සහ බර්ගර් යන එක් නියෝජිතයෙකුගෙන් සමන්විත විය. [9] නමුත් 1919 දී මෙම තත්වය වෙනස් වූයේ "වාර්ගික නියෝජනය" පිළිබඳ අදහස ක්‍රියාකාරීව දිරිමත් කළ බ්‍රිතාන්‍ය ආණ්ඩුකාර විලියම් මැනිංගේ පැමිණීමත් සමඟ ය. ඔහු 1921 දී ප්‍රතිසංස්කරණය කරන ලද ව්‍යවස්ථාදායක සභාව නිර්මාණය කළ අතර එහි පළමු මැතිවරණයෙන් සිංහල ජාතිකයන් දහතුන් දෙනෙකු සහ දෙමළ ජාතිකයන් තිදෙනෙකු ආපසු ලබා දුන් අතර, ආණ්ඩුකාරවරයා විසින් සෘජුවම පත් කිරීම මත පදනම් වූ පෙර කවුන්සිලය හා සසඳන විට දෙමළ ජාතිකයන් සඳහා නියෝජනයේ සැලකිය යුතු පාඩුවකි. [10][11] මේ නිසා, දෙමළ ජාතිකයන් වාර්ගික විඥානයක් වර්ධනය කර ගැනීමට සහ තමන් සුළුතර ප්‍රජාවක් ලෙස සිතීමට පටන් ගත්හ. ඔවුන් ජාතික නියෝජනයට වඩා කවුන්සිලයේ වාර්ගික නියෝජනය කෙරෙහි අවධානය යොමු කළ අතර, ඔවුන්ගේ නියෝජිතයින් තමන්ගේම ප්‍රජාවෙන් නායකයින් විය යුතු බව තීරණය කළහ.[10] ප්‍රජා අනන්‍යතාවය පිළිබඳ මෙම නව හැඟීම දෙමළ ජාතිකවාදයේ දිශාව වෙනස් කළේය. 1920 ගණන්වල මැද භාගයේ සිට, ඔවුන්ගේ වර්ධනය වන ජාතික දැනුවත්භාවය, ලංකා දෙමළ ප්‍රජාවේ අවශ්‍යතා ආරක්ෂා කිරීමේ අධිෂ්ඨානයකින් යුතුව, වඩාත් ක්‍රියාකාරී ජාතික විඥානයක් බවට පරිවර්තනය විය. [8] දේශපාලන ඉතිහාසයෙන් සහ සමහර විට වඩාත් වැදගත් ලෙස, බ්‍රිතාන්‍ය පරිපාලනයේ කොළඹ කේන්ද්‍ර කරගත් වර්ධනයන්ගෙන් දැඩි ලෙස බලපෑමට ලක් වූ මෙම නැගී එන දෙමළ ජාතික විඥානය, දෙමළ දේශපාලනඥයෙකු වන ජී. ජී. පොන්නම්බලම්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් සමස්ත ලංකා දෙමළ කොංග්‍රසය පිහිටුවීමට හේතු විය. [8][12]
සංවර්ධනය
[සංස්කරණය]1931 දී ඓතිහාසික වෙනස්කම් සිදු විය: ප්‍රතිසංස්කරණය කරන ලද ව්‍යවස්ථාදායක සභාව අහෝසි කරන ලද අතර, වාර්ගික නියෝජනය ප්‍රතික්ෂේප කළ ඩොනමෝර් කොමිසම පිහිටුවන ලදී. ඒ වෙනුවට, කොමිසම විශ්වීය ඡන්ද බලය හඳුන්වා දුන් අතර, එහි නියෝජනය ජනගහනයේ ප්‍රතිශතයට සමානුපාතික විය. දෙමළ නායකත්වය මෙම සැලැස්මට දැඩි ලෙස විරුද්ධ වූ අතර, ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවේ සුළුතරයක් බවට පත් වන බව වටහා ගත්හ. ජී. ජී. ඩොනමෝර් කොමිසමට ප්‍රසිද්ධියේ විරෝධය පළ කළ පොන්නම්බලම්, නව ස්වාධීන ලංකාව තුළ දෙමළ සහ සිංහල යන දෙපිරිසටම ආසන්න වශයෙන් සමාන කොංග්‍රස් ආසන සංඛ්‍යාවක් ලබා දිය යුතු බවට ඩොනමෝර් කොමිසම වෙනුවට පත් කරන ලද සෝල්බරි කොමිසමට යෝජනා කළ නමුත් ඔහුගේ යෝජනාව ප්‍රතික්ෂේප විය. 1931 දී ඩොනමෝර් කොමිසම හරහා උපදේශක සභාව හඳුන්වාදීමේ සිට 1947 දී සෝල්බරි කොමිසම දක්වා, සිංහල සහ දෙමළ ප්‍රභූ පැලැන්තිය අතර ප්‍රධාන ආරවුල වූයේ රජයේ ව්‍යුහය නොව නියෝජනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයයි. බලය බෙදා ගැනීමේ මෙම ගැටළුව ප්‍රජාවන් දෙකෙහිම ජාතිකවාදීන් විසින් උත්සන්න වන අන්තර්-වාර්ගික එදිරිවාදිකමක් ඇති කිරීම සඳහා භාවිතා කරන ලද අතර එය එතැන් සිට වේගවත් වෙමින් පවතී.[12]
පොන්නම්බලම්ගේ දෙමළ ජාතිකවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම අනාගත අගමැති සොලමන් බණ්ඩාරනායකගේ නායකත්වයෙන් යුත් සිංහල මහා සභාවේ සමාන සිංහල ජාතිකවාදයකට සමාන්තර විය. මෙය නායකයින් දෙදෙනා අතර ආතතියක් ඇති කළ අතර වාචික ප්‍රහාර හුවමාරුවක් ඇති කළ අතර, පොන්නම්බලම් තමා "ආඩම්බර ද්‍රවිඩයෙකු" ලෙස හැඳින්වීය.[13] මෙම අන්තර් වාර්ගික හා දේශපාලනික ආතතිය 1939 දී පළමු සිංහල-දෙමළ කෝලාහලයට හේතු විය.[14](ශ්‍රී ලංකාවේ කෝලාහල සහ සංහාර බලන්න)
මූලාශ්‍ර
[සංස්කරණය]- ^ Russell, J. (1982). Communal politics under the Donoughmore Constitution. Colombo: Tissara Publishers. pp. Ch. iv. ISBN 978-1-85118-002-8.
- ^ Wilson, A.J. (1994). S.J.V. Chelvanayagam and the Crisis of Sri Lankan Nationalism 1947–1977. London: Hurst & Co. pp. 140ff. ISBN 978-0-8248-1608-7.
- ^ Roberts, Michael (2004). "Essay". Journal of South Asian Studies. 27 (1): 67–108. doi:10.1080/1479027042000186441. S2CID 219694926.
- ^ a b c Gunasingam, Murugar (1999). Sri Lankan Tamil nationalism: A study of its origins. MV Publications. pp. 108, 201. ISBN 978-0-646-38106-0.
- ^ C. D. Vellupillai, "History of the American Ceylon Mission", Jaffna 1932, Ch. 1
- ^ Russell, J. (1982). "Communal Politics under the Donoughmore Commission, 1831–1947". Ph.D. Thesis. Tissara Publishers: 21.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ^ Russell, J. (1982). Communal politics under the Donoughmore Constitution. Colombo: Tissara Publishers. pp. 22, 315. ISBN 978-1-85118-002-8.
- ^ Vaitheespara, R. (2006). "Beyond 'Benign'and 'Fascist'Nationalisms: Interrogating the Historiography of Sri Lankan Tamil Nationalism". South Asia: Journal of South Asian Studies. 29 (3): 435–458. doi:10.1080/00856400601032003. S2CID 144090634.